Eάλω η πόλις Ιεζεκιήλ: 33, 21

«πως εάλω και εθηρεύθη το καύχημα
πάσης της γης πως εγένετο βαβυλών
εις αφανισμόν εν τοις έθνεσιν»
Ιερεμίας 51:41

Το όνειρο της κατανάλωσης εκπόρθησε
τις μύχιες ιδιαιτερότητες των λαών.
Τα νήματα της παράδοσης έσπασαν,
οι πατρίδες χαλάστηκαν.

Το χρυσό μοσχάρι
κυρίεψε την έρημο της παγκοσμιότητας,
σήμαντρο ευωχίας του ατομικισμού.
Ο Μωυσής εξορίστηκε στο Σινά
μαζί με τους ολίγους εκλεκτούς.

Οι έγκλειστοι του χριστιανικού κατεστημένου,
ναρκισσάγαθοι και αιθεροβάμονες
δεν χώραγε να ακούσουν την οιμωγή του Νίτσε.
Κρύβουν με ευλάβεια το βλέμμα
στο περασμένο χώμα
της γαλανόλευκης κλεψύδρας τους.

Ο μυθικός ορίζοντας του ιερού
έδυσε εξαντλημένος
πίσω από το προσκήνιο της ιστορίας.
Η παγωνιά της Θείας απουσίας
εξαναγκάζει τη διαφυγή
στα άδυτα της εσωτερικότητας.

Κατάμονοι, φοβισμένοι,
πρωτεσταντίζοντες,
φίλοι της ανατολής,
σταυρωμένοι στο ύψος της αμφιβολίας,
αμαρτάνοντες, σκεπτόμενοι, προσευχόμενοι,
παρακαλούμε
να μας δωρηθεί απροϋπόθετα
το έλεος του Θεού.

Ίνα μη θανάτω αποθάνωμεν! (Σημ.)

Νικήτας Καυκιός