Το μικρό νησί

(Αύγουστος 2002)

Αγκαλιά με αυτό που υπάρχει και γίνεται.

Χορός ελευθερίας.

Φίλημα ερωτικό,
άγριο θυμάρι,
λιοκαμένες πέτρες,
αυχμηρό μυστήριο στην ερημιά του τοπίου.

Πέρα απ' το όνειρο, την ελπίδα και το φόβο,
οι πέτρες δοξολογούν τη μοναξιά τους.

Ώ χαρά, βίαιη χαρά της εγκατάλειψης.
Στα έσχατα όρια συναντά η ζωή την πηγή της ελευθερίας της.
Αρμονίζεται με την αναπόφευκτη τραγωδία της.

Άγονη η σάρκα του βουνού εικονίζει την αρχέτυπη ωραιότητα.

Σήμερα θέλω να γλύψω την αλμύρα των κοφτερών βράχων.
Να πάρω το νησί στην αγκαλιά μου
και να με συντρίψει.

Ιδού το σύμπαν !

Η θαλασσινή αύρα γέρνει στις καλαμιές.
Η φύση προδίδει πως δεν υπάρχει το μυστικό της.

Όλα όσα είναι, είναι έτσι όπως είναι.

Νικήτας Καυκιός