Παραμύθι απο χώμα και νερό......

Το παιδί σηκώθηκε και άπλωσε τα χέρια του ψηλά

για να το πιάσει.Τότε η Χιονάτη είπε

στον Κοκκινοσκουφίτσο σχεδόν ψιθυριστά.

Χαίρομαι που είσαι Εσύ.Ο Κοκκινοσκουφίτσος.

Ούτε πρίγκηπας,ούτε βάτραχος,ούτε και τα δυό μαζί.

Μα όνειρο αγαπημένο,χαμένο μες στα όνειρα που

οι εφιάλτες μου είχαν καταπιεί.

Το περιστέρι κατέβηκε και κάθισε στο χέρι του παιδιού.

Έτριψε το κεφαλάκι του ανάμεσα στα δάχτυλα του.

- Κοιτάξτε,γιατρεύτηκε η φτερούγα του,δεν είναι πια σπασμένη,

φώναξε χαρούμενη η Χιονάτη.

- Γιατρεύτηκε; Πως γιατρεύτηκε μανούλα;

- Bρήκε σπόρους της αγάπης κι έφαγε,άγγελε μου.

- Που τους βρήκε;

- Eίναι σπαρμένοι σε όλα τα παραμύθια των ανθρώπων.

Κι αν δεν πέσει κεραυνός στη γή που τους βλασταίνει

κι άν οι άνθρωποι δεν ξεριζώσουνε τα αδύναμα βλαστάρια τους,

τότε φυτρώνουνε παντού και κάνουν κι άλλους σπόρους.

Τους σπόρους που τρώνε τα περιστέρια και θεραπεύουν

τις πληγές τους.

Το παιδί χάιδεψε απαλά το περιστέρι κι εκείνο έτριψε

ξανά το κεφαλάκι του στα δάχτυλα του.

Ύστερα έκανε δυό κύκλους στον αέρα,και πέταξε μακρυά,

έξω απο το ανοιχτό παράθυρο.

Κι ύστερα ονειρεύτηκαν πως έζησαν ειρηνικά....

όπως όλοι μας θα θέλαμε να ζούμε.

Οι ήρωες των παραμυθιών,ζούνε ακόμη ανάμεσα μας.

Τους συναντάς καθημερινά στους δρόμους,στις πλατείες,

στα χωράφια,στο γραφείο,στο γιαπί,στη λαική.

Μένουν στο διπλανό διαμέρισμα, ή σε χώρα ξένη,μακρινή.

Γι'αυτό,αν τύχει και σταθεί στο παραμύθι σου

περιστέρι πληγωμένο, ψάξε στον κήπο σου να βρείς

τους σπόρους της αγάπης και τάισε το.

Πως θα τους βρείς;

Πέρασε το χέρι σου πρώτα απ'τη φωτιά κι ύστερα

σκάλισε το χώμα.Άν ξαφνικά βρεθεί μπροστά σου

ένας κλόουν, μη φοβηθείς.Ακόμη κι αν στο χέρι του

κρατάει ένα καθρέφτη στρογγυλό με ξύλινη λαβή.

Να φοβηθείς μονάχα,αν δείς μες στο καθρέφτισμα

τα μάτια ενός μικρού παιδιού κι εσύ παραμείνεις θεατής.

Άν δείς ποτέ στο δρόμο σου παιδάκια πεινασμένα,

ανθρώπους να ασελγούνε σε ανθρώπινες ψυχές,

ποτάμια αιματος να τα βαφτίζουνε Ειρήνη και πεις...

εμένα δεν με αφορά...,άλλαξε το όνομα σου.

Δεν σου αξίζει να σε λένε Γιάννη, Στέλλα, Μαρία,Παντελή.

Πες τους να σε φωνάζουν Κοντο-γιάννη,Κοντο-στέλλα,

Κοντο-μαρία,Κοντο-παντελή.

Και βιάσου.Γιατί σε λίγο τίποτα πια δεν θα σε αφορά.

Ούτε το όνομα σου. Όπως κι αν σε λένε....

Άν κάποια αυγούλα στην ακρογιαλιά ακούσεις μουσική

να έρχεται απ'τη μεριά που βγαίνει ο ήλιος,

χόρεψε ξυπόλητος πάνω στα χαλίκια.

Κι όταν τα πόδια σου γεμίσουνε πληγές,

κάνε σάλτο ως τον ουρανό και βάφτισε το Ελευθερία.

Όταν ξανα πατήσεις στη γη,θά'χεις στα χέρια σου

μια ηλιαχτίδα.Ή ένα κομμάτι κεραυνό.

Κι αν πέσει κάποτε στα χέρια σου παραμύθι δίχως τέλος,

φύλαξε το κάτω απο τη μάλλινη φανέλα,κατάσαρκα

στο στήθος σου και κάν'το φυλαχτό.

Γιατί, όπως κι εσύ, είναι και κείνο

ζυμωμένο απο χώμα και νερό.

Και που ξέρεις;

Iσως να είναι εκείνο,το δικό σου παραμύθι,

το χαμένο.

Λίτσα Καραμπίνη
Παραμύθι απο Χώμα και Νερό
Εκδόσεις Αρμός