Κρύσταλλα πάγου
σβήνoυν τον κόσμο
απολιθώνουν τη συνείδησή μου
Η τρέλα βιάζει το μυαλό
το κορμί μου συσπάται
στο τέλμα της απελπισίας.
Όστρακο
ριγμένο στην άμμο
της ερήμου
Βαρύς είναι ο κόσμος
μουντός σα θάνατος
Το κούφιο κενό στα πλευρά
μου κλέβει την ανάσα.
Μαστιγώνω το σώμα μου στο πλακόστρωτο.
Βουβό το αίμα των
γογγυσμών της καρδιάς.
Τελευταίος σπαραγμός στο φως του φεγγαριού.
Έλεος! Έλεος! Έλεος!
Νικήτας Καυκιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου