Η Νέα Τάξη και το «τέλος της Ιστορίας»

Θύμιος Παπανικολάου *
«…Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος (δυσκολοκυβέρνητος)
και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του
ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα,
τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να
εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί,
να επικρατήσει. Έτσι ώστε να πάψει να μας παρενοχλεί, στην περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολής, των τόσο σημαντικών για
τα συμφέροντα των ΗΠΑ…»
Χένρυ Κίσσινγκερ

Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ανεπάρκεια και η πολιτική μιζέρια καλύπτονται κατά κανόνα με δογματικά σχήματα και γενικές αφαιρέσεις.
Η πλειονότητα των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων πάσχει από θεωρητική και πολιτική αναιμία. Η πνευματική οξείδωση είναι ιδιαίτερα εμφανής στο σεχταριστικό μικρόκοσμο των ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
ΟΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ αγκυλώσεις και οι πνευματικές μας οξειδώσεις εμποδίζουν να συλλάβουμε συγκεκριμένα και σε όλες τις ποικιλίες και διαστάσεις του το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Αδυνατούμε να αντιληφτούμε το πολυεδρικό πρίσμα της Νέας Τάξης. Κραυγάζουμε επαναστατικά κατά της Νέας Τάξης, αναμασώντας αφηρημένες αντικαπιταλιστικές καταγγελίες. Ταμπουρωμένοι πίσω από επαναστατικές έννοιες και δόγματα του παρελθόντος καλύπτουμε τα τεράστια θεωρητικά κενά μας και δικαιολογούμε την ανικανότητά μας να αναλύσουμε σε βάθος τα νέα φαινόμενα. Με μια αυτάρεσκη στενοκεφαλιά πιστεύουμε ότι τα επιλεγμένα τσιτάτα δίνουν απάντηση σε όλα τα ζητήματα. Έτσι όχι μόνο δολοφονούμε τη διαλεκτική σκέψη των μαρξιστών επαναστατών, αλλά μετατρέπουμε και τα γραφτά τους σε μούμιες αιγυπτιακές.

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ σήμερα να οριοθετήσουμε απλώς την οικονομική διάσταση του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Βεβαίως χωρίς τον οικονομικό προσδιορισμό του φαινομένου κάθε άλλη ανάλυση είναι αδύνατη και μετέωρη. Ωστόσο δεν φτάνει μόνο να πούμε ότι η βάση της παγκοσμιοποίησης είναι τα υπερεθνικά μονοπώλια και ότι η Νέα Τάξη είναι η υπερεθνική ή πλανητική ιμπεριαλιστική εξουσία. Πρέπει να αναλυθούν και οι ιδεολογικές, πολιτικές και πολιτισμικές μορφές αυτής της εξουσίας που απορρέει από το οικονομικό καθεστώς του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού. Και αυτές οι μορφές εξουσίας είναι διαφορετικές, εντελώς μεταλλαγμένες από τις μορφές εξουσίας των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Εθνικό και υπερεθνικό κράτος



ΣΤΟΥΣ εθνικούς ιμπεριαλισμούς την πρωτοκαθεδρία είχε το εθνικό κράτος. Σήμερα το κέντρο βάρος μετατοπίζεται στο πλανητικό κράτος, στο υπερεθνικό κράτος των ισχυρών του κόσμου. Τα εθνικά κράτη υπονομεύονται και προοδευτικά μετατρέπονται σε εκτελεστικά όργανα του πλανητικού κράτους με ηγέτιδα δύναμη το κράτος των ΗΠΑ. Μετατρέπονται δηλαδή σε προτεκτοράτα του παγκόσμιου κρατικού πλέγματος, της Νέας Τάξης.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ αυτή προκαλεί μια τεράστια ανατροπή στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο.

Θέσεις παλιές ανατρέπονται και έννοιες αλλάζουν σημασία, γεμίζουν με άλλο ταξικό περιεχόμενο. Και όμως οι κομμουνιστές μένουν στα παλιά, σε παλιές, αμετακίνητες, «πάγιες» θέσεις. Και οι «επαναστάτες» συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τον εθνικισμό, το ρατσισμό, τη λαθρομετανάστευση, και πολλά άλλα με τα δεδομένα του εθνικού ιμπεριαλισμού. Τη δε Εκκλησία με τα δεδομένα της φεουδαρχίας. Και δεν προβληματίζονται καν από το γεγονός ότι η Νέα Τάξη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, στην πρώτη γραμμή υπέρ της πολυπολιτισμικότητας, στην πρώτη γραμμή για την κατάργηση των εθνικών συνόρων, στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του θρησκευτικού «συντηρητισμού» και της Εκκλησίας…

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του πλανητικού κράτους διαφοροποιείται ουσιωδώς από τη φιλοσοφία του εθνικού κράτους.

Το πλανητικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμιά συλλογικότητα: Ούτε ταξική, ούτε εθνική, ούτε θρησκευτική. Ο ατομισμός που παραπέμπει κάθε άτομο στον εαυτό του και αποτελεί το προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην παγκοσμιοποίηση παίρνει ολοκληρωτική μορφή, γίνεται απόλυτο φετίχ, θεότητα.

Για το πλανητικό ιμπεριαλιστικό κράτος τα πάντα ανάγονται στη σφαίρα του ιδιωτικού. Δεν υπάρχουν σύνολα, δεν υπάρχουν συλλογικές υποθέσεις, ταξικές ή εθνικές, υπάρχουν μόνο ιδιωτικά ζητήματα, υποθέσεις των ιδιωτών. Η εργασία γίνεται υπόθεση ιδιωτική. Το ίδιο η Παιδεία, η Υγεία, κάθε συλλογική δραστηριότητα που ανάγεται στη σφαίρα του κοινωνικού κράτους.

ΓΙΝΕΤΑΙ φανερό ότι το πλανητικό κράτος, η Νέα Τάξη, αναγάγοντας τα πάντα στη σφαίρα του ιδιωτικού δεν θέλει καμιά ταυτότητα συλλογικότητας, καμιά ταυτότητα εθνική ή θρησκευτική, καμιά ταυτότητα ιστορικής μνήμης.

Γι αυτό η Νέα Τάξη επιχειρεί να «καταργήσει» την Ιστορία, να αποσπάσει τον άνθρωπο από την ιστορικότητά του. Η Ιστορία είναι επικίνδυνη για τη Νέα Τάξη. Και είναι επικίνδυνη γιατί προϋποθέτει βίωμα και πραγμάτωση της συνοχής του γίγνεσθαι: είναι δηλαδή συλλογική διαδικασία. Αυτός που «έχει μια ιστορία» έχει σχέση με ένα γίγνεσθαι που σημαίνει ότι είναι και ικανός να «δημιουργήσει» ιστορία, δηλαδή να αλλάξει τον κόσμο…

Ο άνθρωπος είναι ιστορία



Η ΙΣΤΟΡΙΑ εγγράφει το άτομο σε ένα δίκτυο σχέσεων το οποίο κατασκευάζει τον κοινωνικό ιστό. Εγγράφει, δηλαδή το άτομο σε ένα δίκτυο αλληλεγγύης, σε μια κοινότητα, σε ένα σύνολο, που το «κοινωνονικοποιούν». Ο άνθρωπος είναι ιστορία με μια διπλή έννοια:
# Το άτομο παράγεται από την ιστορία. Η ταυτότητά του συγκροτείται αφενός από γεγονότα προσωπικά, τα οποία έζησε και τα οποία διαμορφώνουν το μίτο της βιογραφίας του και αφετέρου από στοιχεία που είναι κοινά στην οικογένειά του, στο περιβάλλον, στον ταξικό του χώρο, στο έθνος, τα οποία το τοποθετούν ως κοινωνικό-ιστορικό ον.

# Το άτομο είναι δρων παράγοντας της ιστορίας. Εάν το άτομο μπορεί να θεωρηθεί προϊόν της ιστορίας, είναι ταυτόχρονα και παραγωγός της. Είναι φορέας ιστορικότητας, της ικανότητας δηλαδή να παρεμβαίνει στη δική του ιστορία, λειτουργία η οποία τον θέτει ως υποκείμενο μιας διαλεκτικής κίνησης ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που μετεξελίσσεται: Το άτομο είναι προϊόν μιας ιστορίας της οποίας προσπαθεί να γίνει το υποκείμενο.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ, συνεπώς, ορίζει την ικανότητα του ατόμου να προσοικειώνεται την ιστορία του και ταυτόχρονα την Ιστορία για να μπορεί:

Πρώτον: Να την κατανοεί, να την αναγνωρίζει, να έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιεί, άρα και να μεταβάλλει, τον τρόπο με το οποίο η ιστορία αυτή δρα μέσα του.

Δεύτερον: Να θέτει σε εφαρμογή στρατηγικές κοινωνικά πρόσφορες σε σχέση με την εξέλιξη της κοινωνίας, στην προσπάθειά του να αλλάξει τις οικονομικό-κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες.

ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ του ανθρώπου να γίνει ο συνειδητός παράγοντας της ιστορίας, να συνειδητοποιεί, δηλαδή και να αλλάζει ο ίδιος τον κόσμο, επιδιώκει να καταστρέψει η Νέα Τάξη. Τον ιστορικό μας ιστό θέλει να αποσαθρώσει και την ιστορική μας ταυτότητα να αφανίσει. Και βρίσκει συμμάχους σε αυτή τη διορατική και μακάβρια ιμπεριαλιστική «σύλληψη» του Χένρυ Κίσσινγκερ και πολλούς αριστερούς και κομμουνιστές…

* Γράφτηκε τον Αύγουστο του 2000 και περιέχεται στο βιβλίο: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι»

πηγή