Μετάνοια: Διάρρηξη της καρδιάς. Άνθιση του Θεού.

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες,
δεν με ωφέλησε η άσκηση που σαν μοναχός
έκανα τόσα χρόνια.
π. Παίσιος

Άνοιξε η καρδιά
ευωδία
στο πορφυρό χρώμα των οριζόντων.
Μάτωσε ο πόνος
το βασίλεμα του ήλιου.
Αίμα κόκκινο βαθύ.

Ραγισματιά
στους άξονες της εσωτερικότητας,
ανθοφορία
βιωματικής πληρότητας.
Αποκαλύπτεται το μυστικό
της ενότητας των πάντων
στo σταυρό της αγάπης.

Η γλυκύτητα της ταπεινώσεως
εξουθένωση αγία
αγκάλιασμα μητρικό θείας αγάπης.

Ο τρόμος βιάζει τις αμυντικές συντεταγμένες
το εγώ θρυμματίζεται ανυπόστατο.
Η ύπαρξη αποδιαρθρώνεται.

Ενδεής γονυκλισία της ψυχής,
μετοχή στην αγάπη.
Εσωτερική μεταστοιχείωση
λαμπάδιασμα της ζωής.
Φόβος, κραυγή, απόγνωση, δάκρυα, ταπείνωση, έξοδος.

Ο ασθενής καταφεύγει στην παράκληση
διωκόμενος από τον τρόμο τον άγιο.
Όπως ο ναυαγός αρπάζεται από το σωσίβιο
Όπως το πεινασμένο βρέφος λαχταρά τους μαστούς της μητέρας.
Όπως το διψασμένο λουλούδι ζωντανεύει στην ανοιξιάτικη βροχούλα.

Ανάβει ο Χριστός την καρδιά.
σταλαγμοί μέλιτος και κηρίου.

Ταπείνωση ο τρόπος της αγιότητας.
Εκεί στον συντριμό και την αυτοεξουθένωση
γεννιέται προσευχή
ως ανάγκη λύτρωσης
από την αβάσταχτη οδύνη.

Το πλήγωμα και ο συντριμός
τρόμος θανάτου,
εναγώνια κραυγή για λυτρωμό και σωτηρία.

Προσευχή,
χωρίς λογική επεξεργασία, φτιασίδωμα και καλλωπισμό, χωρίς θεολογικές ή ορθολογικές προϋποθέσεις.

Προσευχή
που διαπερνά τα ντουβάρια και την έρημο της
πραγματικότητας,
Σπαραχτική επαιτεία παραμυθίας.

Προσευχή
που δεν θεμελιώνεται στη γνώση αλλά
στην αβάσταχτη οδύνη.

Προσευχή
ακατέργαστη που ξεπετάγεται από τα βάθη της ψυχής
όπως η κραυγή του πληγωμένου ζώου,
σκάει μέσ' την ψυχή σαν φουρνέλο και
τινάζεται ως έναρθρος λόγος στον άνεμο...
"βοήθεια Κύριε χάνομαι" ή "Παναγίτσα μου γλυκιά βοήθησέ με"

Έσπασε η άγρια καρυδιά
στη δύναμη του ανέμου
κι' ένα πρωτόπλαστο άρωμα
ξεχύθηκε που κανείς
δεν τόλμησε ν' ανασάνει.
Άρωμα ταπείνωσης.

Στην εωθινή ομίχλη
ένα βότσαλο καρφώνεται
στην ακύμαντη νηνεμία των υδάτων.
Σηκώνεται γλυκιά αλμύρα σε
κύκλους δακρύων
δοξολογία για την
φανέρωση του ανείπωτου.

Νικήτας Καυκιός