Τό παιδί κάνει τήν ἐπιλογή του...

Σαράντος Ι. Καργάκος

Φθάσαμε στό σημεῖο ὅσα πρό 30ετίας καί κάτι ἐθεωροῦντο εὐνόητα, νά θεωροῦνται σήμερα ἀκατανόητα, διότι ὅσα διδάσκονται τά παιδιά στό σχολεῖο, λόγω ἀλλεπαλλήλων ἐκπαιδευτικῶν ἀβελτηριῶν, εἶναι κατά τό πλεῖστον ἀνόητα.

Ὁ Ἀίνστάιν εἶχε πεῖ ὅτι παιδεία εἶναι αὐτό πού μᾶς μένει ὅταν ξεχάσουμε ὅλα ὅσα μάθαμε στό σχολεῖο. Δηλαδή, ἡ εὐαισθησία, ἡ καλλιεργημένη φαντασία καί κυρίως ἡ γύμναση τοῦ νοός, πού μαθαίνει τό παιδί ὄχι μέ τί, ἀλλά πῶς νά σκέπτεται. Σήμερα αὐτό πού μένει στά παιδιά ὅταν φεύγουν ἀπό τό σχολεῖο ἀλλά καί ὅταν μένουν σ’ αὐτό εἶναι μιά ἀπέχθεια, μέ τίς ἐλάχιστες φυσικά τιμητικές ἐξαιρέσεις. Διότι τό σχολεῖο σκοτώνει ὅ,τι ὡραιότερο καί ὅ,τι ἱερώτερο τά παιδιά ἔχουν μέσα τους. Κι αὐτό φυσικά δέν εἶναι εὐθύνη τοῦ δῆθεν πολυπολιτισμικοῦ, ἀλλά στήν πραγματικότητα «πολυαμαρτωλικοῦ» ὑπουργείου μας, εἶναι καί τῶν ἐκπαιδευτικῶν «νέας φουρνιᾶς», πού ἐνῶ πῆραν δωρεάν βιβλία παιδαγωγικά 12 κιλῶν χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι τά διάβασαν ἤ φωτίστηκαν, κι ἄν τά διάβασαν) κατά τά ἔτη τῶν σπουδῶν τους, πού μετριοῦνται μέ Ὀλυμπιάδες, οἱ τέτοιοι ἐκπαιδευτικοί, ἀντί νά κτίσουν κάτι στήν ψυχή τῶν παιδιῶν, κατεδαφίζουν, κατά τήν κομματική προσταγή του: «Γκρεμίστε...»!

Βέβαια, δέν εἶναι μικρή καί ἡ εὐθύνη πολλῶν γονιῶν, ξεθυμασμένων τέως ἐπαναστατῶν, πού ἀντί νά βιώσουν τήν ἐπαναστατική τρικυμία στή βιοτική πάλη, τή βίωσαν στό κρανίο τους, μέχρι πού βολεύτηκαν σέ κάποιο –ἐλέω κόμματος– δημόσιο ὀφφίτσιο ἤ χάρη στή συνεργασία μέ τούς «ὀφφικιάλιους» τοῦ δημοσίου γνώρισαν πολλούς τρόπους πλουτισμοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ τιμιώτερος εἶναι ἡ ...κλοπή, ὅπως ἔγραφε χλευαστικά ὁ Ροΐδης. Ὅλοι αὐτοί, οἱ κατ’ ἐπίφασιν γονεῖς, θεωροῦν τήν ἐργασία, τήν τιμιότητα, τήν πίστη σέ ἀρχές θρησκευτικές, ἐθνικές σάν ...βίτσιο!

Ἀλλοίμονο, λοιπόν, στόν ἐκπαιδευτικό πού θά θελήσει νά μιλήσει γιά τέτοια «βέβηλα» πράγματα στό σχολεῖο. Ἀμέσως θά προσφύγουν στόν νέο τύπο Γενικῶν Ἐπιθεωρητῶν, πού εἶναι οἱ τηλεοπτικοί ἀστέρες. Αὐτοί ἔχουν τήν πανσοφία νά ὁμιλοῦν De re commune scibile et opibusdam aliis, κατά τή σατιρική ἔκφραση τοῦ Βολταίρου, τήν ὁποία ἀπέδωσε εὔστοχα ὁ Ροΐδης μέ τό περίφημο: «Περί παντός κοινῶς γνωστοῦ καί τινων ἄλλων ἀκόμη». Καί πέρα ἀπό τήν πανσοφία ἔχουν καί τήν παντοδυναμία πού εἶχε ὁ Ραδάμανθυς στόν Ἅδη, πού μποροῦσε τούς πάντες νά δικάζει. Οἱ τωρινοί τηλεοπτικοί συνάδελφοί τους δικάζουν καί τούς ἐκπαιδευτικούς, ὄχι ὅταν μέ λόγια καί ἔργα προωθοῦν τή μαθητική ἀλητεία, ὄχι ὅταν διακινοῦν ναρκωτικά, ὄχι ὅταν εἶναι ἀμαθεῖς κομματικοί ἰνστρούχτορες, ἀλλ’ ὅταν ἐπιμένουν νά βλέπουν τό ἔργο τους ὄχι σάν ἀγγαρεία ἀλλά σάν ἱερή λειτουργία. Ἡ ἀπειλή τῆς μαμᾶς «Θά σέ πάω στόν ...» ἔχει δέσει τή γλώσσα καί τή σκέψη πολλῶν εὐαίσθητων ἐκπαιδευτικῶν. Καί πολλούς τούς πῆγαν· καί κάποιοι ψοφοδεεῖς ἔκαναν ...δήλωση μετανοίας πρό τῶν ὑπερτάτων κριτῶν.

Σήμερα τρέμει κανείς νά εἶναι καλός ἐκπαιδευτικός. Ἀκόμη καί πανεπιστημιακός. Παλαιός μου μαθητής, πού ἀντί νά συνεχίσει τό ἀξιοπρεπές ἔργο τοῦ πατέρα του, πού ἦταν διακεκριμένος μπαλωματής, φιλοδόξησε νά γίνει πανεπιστημιακός γιά νά μπαλώσει τίς τρύπες τῆς παιδείας μας. Καί τό παιδί μου ἔλεγε, σχεδόν κλαίγοντας πρό μηνῶν, ὅτι ὑποχρεώνεται νά διδάσκει στούς πρωτοετεῖς κλάσματα καί δεκαδικούς, γιατί τά παιδιά ἀγνοοῦν παντελῶς σχεδόν τή «γλώσσα τῶν μαθηματικῶν». Καί πᾶνε γιά μαθηματικοί! Ἐπίδοξοι Καραθεοδωρῆδες!

Δέν λέω, ἔγινε κάποια πρόοδος σέ ὁρισμένους τομεῖς. Ἔγραφα πρό 40ετίας σ’ ἕνα διδακτικό μου βιβλίο: «Στό παιδί δέν ἁπλώνουμε τό χέρι· τοῦ δίνουμε τό χέρι». Ἡ πρόοδος συνίσταται ὅτι σήμερα τό παιδί ἁπλώνει χέρι καί γλώσσα στό δάσκαλο καί στόν καθηγητή. Μέ τήν ἀνοχή τῆς κοινωνίας, τῆς πολιτείας, τῶν ΜΜΕ καί τῶν γονιῶν. «Τό παιδί κάνει τήν ἐπιλογή του». Ἀλλά καί τό περίστροφο εἶναι μιά ἐπιλογή. Κάποτε τά παιδιά ἔτρωγαν χαστούκια· τώρα δίνουν χαστούκια. Ἀλλά τό χαστούκι πού δέν ἔφαγαν ἀπό τόν πατέρα καί τό δάσκαλο, τούς τό δίνει σήμερα ἡ ζωή. Ἦλθε ἡ κρίση, καί πάμπολλοι νεαροί πιστεύουν ὅτι θά τήν «σκαπουλάρουν» μέ τήν κλοπή. Ἡ ἐργασία τούς εἶναι ἄγνωστη λέξη. Τό ὑπουργεῖο μοιράζει στά παιδιά «κομπιοῦτερς» δωρεάν. Μυαλά πότε θά μοιράσει;


πηγή