Ο σκηνοθέτης Μοχάμετ αλ Νταράτζι μίλησε με αφορμή την προβολή της βραβευμένης ταινίας του «Ο γιος της Βαβυλώνας»
«Συχνά με ρωτούν αν είμαι σιίτης ή σουνίτης. Αλλοι, πάλι, λένε ότι πήρα χρήματα από τους Βρετανούς, τους Αμερικανούς ή τους Κούρδους για να κάνω την ταινία μου. Εγώ τούς απαντώ ότι είμαι Ιρακινός. Μάλιστα στην ταινία μου έδωσα στους ήρωές μου ονόματα- όπως Αχμέτ ή Αμπραχαμ- που δεν ταυτίζονται με σιίτες ή σουνίτες».
Τάδε έφη Μοχάμετ αλ Νταράτζι , ο σκηνοθέτης της χρονιάς από τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με το έγκριτο περιοδικό «Variety». Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση της ταινίας «Ο γιος της Βαβυλώνας», η οποία απέσπασε το Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας και το Βραβείο Ειρήνης στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010 καθώς και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς στις ΗΠΑ.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό road movie με ήρωες ένα αγόρι και τη γιαγιά του, που αναζητούν τον αγνοούμενο πατέρα του μικρού. Μέσα από το ταξίδι τους ο σκηνοθέτης χαρτογραφεί μια διαλυμένη χώρα, αλλά και τον ανθρώπινο ψυχισμό ενός λαού που πασχίζει να επουλώσει τις πληγές του, αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ο Αλ Νταράτζι επεσήμανε ότι σε μια προβολή της ταινίας στο Κάιρο οι θεατές ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση είχαν χωριστεί στα δύο: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να μη γύριζα τις ταινίες στο Ιράκ αλλά κάπου αλλού, όπως στο Μαρόκο ή στην Ιορδανία.Αν επιλέξουμε όμως αυτό τον τρόπο, ποιος θα μείνει να κάνει ταινίες για το Ιράκ;».
πηγή
Τάδε έφη Μοχάμετ αλ Νταράτζι , ο σκηνοθέτης της χρονιάς από τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με το έγκριτο περιοδικό «Variety». Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση της ταινίας «Ο γιος της Βαβυλώνας», η οποία απέσπασε το Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας και το Βραβείο Ειρήνης στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010 καθώς και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Σάντανς στις ΗΠΑ.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό road movie με ήρωες ένα αγόρι και τη γιαγιά του, που αναζητούν τον αγνοούμενο πατέρα του μικρού. Μέσα από το ταξίδι τους ο σκηνοθέτης χαρτογραφεί μια διαλυμένη χώρα, αλλά και τον ανθρώπινο ψυχισμό ενός λαού που πασχίζει να επουλώσει τις πληγές του, αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ο Αλ Νταράτζι επεσήμανε ότι σε μια προβολή της ταινίας στο Κάιρο οι θεατές ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση είχαν χωριστεί στα δύο: «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να μη γύριζα τις ταινίες στο Ιράκ αλλά κάπου αλλού, όπως στο Μαρόκο ή στην Ιορδανία.Αν επιλέξουμε όμως αυτό τον τρόπο, ποιος θα μείνει να κάνει ταινίες για το Ιράκ;».
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου