Το δεκανίκι... μάνα μου!

Της Τζένης Κ.

Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα των ατόμων με αναπηρία κι όλοι γνωρίζουμε καλά πως το να ανήκει κανείς σε ένα κοινωνικό υποσύνολο που διαθέτει δική του «παγκόσμια ημέρα» σηματοδοτεί ανυπέρβλητες μειονεξίες. Προσωπικά, θα πάρω το ρίσκο μου, θα αυτομολήσω στην οικογένεια των αναπήρων και θα σφετεριστώ τον εορτασμό καθήμενη πεισματικά πάνω στην 3η Δεκέμβρη. Όχι μόνο επειδή συντρέχουν σοβαροί λόγοι να γίνουμε πολλοί, να κάνουν τα ΑΜΕΑ μπούγιο προκειμένου να μην αγνοηθεί παντελώς από το κοινωνικά αναίσθητο σινάφι που μας κυβερνάει η παρουσία τους… Όχι μόνο γι’ αυτό. Έχει περισσότερο να κάνει με το πώς νιώθει ο καθένας. Κι εγώ νιώθω θυμωμένα ανάπηρη. Μου έρχεται να παραλλάξω εκείνο το παλιό σύνθημα των φοιτητικών διαδηλώσεων (ΜΑΤ και ΜΕΑ γ…σαστε παρέα!) και να το κάνω: «Αρτιμελείς και ΑΜΕΑ γ….μαστε παρέα!». Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε ως πλειοψηφία τόσες ειδικές ανάγκες. Οι ειδικές ανάγκες σ’ αυτή τη χώρα έγιναν τόσο ευρείες, ώστε να μπορούν πια να θεωρηθούν πάγιες και διαρκείς.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ή να κακοχρησιμοποιήσω το δράμα ενός ανθρώπου που είναι αντικειμενικά καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι ή που είναι τυφλός, διαπιστώνω ότι φέτος πλεονάζουν τα κομμένα πόδια. Γεμίσαμε νεαρόκοσμο που βαδίζει ψηλαφιστά, επειδή τα σκιάζει όλα η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Η αναπηρία των πολλών βέβαια δεν είναι αντικειμενική. Οι περισσότεροι έχουμε τη δυνατότητα να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε έξω χωρίς υποστήριξη. Επειδή όμως δεν υποστηρίζεται από κανέναν πλέον όλο το υπόλοιπο κοινωνικό, οικονομικό, εργασιακό πλέγμα, οι επιλογές που θα έχουμε θα είναι οι εξής: είτε να ρισκάρουμε να βαδίσουμε στο σαθρό έδαφος που δημιούργησαν όσοι μπάζωσαν χωρίς σχέδιο τo μέλλον είτε να γυρίσουμε πίσω, σπίτι.

Δυστυχώς, ΑΜΕΑ δε σε κάνει μόνο το να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. ΑΜΕΑ σε κάνει και το να μη μπορείς να συντηρηθείς. ΑΜΕΑ σε κάνει το να μην μπορείς να δώσεις διέξοδο στη δημιουργικότητά σου. ΑΜΕΑ σε κάνει το να μην εισακούεσαι και αυτό να θεωρείται απολύτως φυσιολογικό.

Δε σε καθηλώνουν μόνο τα κινητικά ή τα νοητικά προβλήματα. Σε καθηλώνει ο απόλυτος έλεγχος της τροχιάς σου, η υποτίμηση και η διαχείριση του μυαλού σου. Σε καθηλώνουν οι πάσης φύσης περιοριστικές δυνάμεις, οι οργανωμένες ματαιώσεις, η άμεση κι έμμεση αδιαφορία για την ύπαρξή σου, η χρηστικότητα αυτών που έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν στους εαυτούς τους συνθήκες αρτιμέλειας.

Γι’ αυτό η σημερινή μέρα θα έπρεπε να είναι εθνική αντι- γιορτή.