Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Τό πρόσωπό μου
σ’ αὐτή τήν ξεχασμένη κι ἀπ’ τή ζωή φωτογραφία
- μήν κοιτᾶς.
Δέν εἶμαι ἐγώ.
Κι ἄν πάλι εἶμαι
τό ἀτσαλάκωτο τῆς ἐπιφάνειάς του
πιά δέ μοῦ ἀνήκει…

Τότε
τά χείλη μου ἀγνοοῦσαν
τῆς προδοσίας τή στυφή τή γεύση.
Καί γιά τήν ἀγάπη εἶχαν μόνο νά σοῦ ποῦν.
Τώρα
μέ στίχους δύστροπους
πού ἔμαθαν νά χάνουν λίγο-λίγο τό νόημά τους
σέ ταλαιπωροῦν.
Σέ κουρασμένα ὄνειρα
δέν περίμεναν νά λογοδοτήσουν.
Οὔτε γιά τή θνητότητα τῶν λέξεων
νά διαμαρτυρηθοῦν…

Ὄχι, ψυχή μου.
Δέν θλίβομαι γιά ὅλα αὐτά.
Μόνο πού μ’ ἐκεῖνο τό ἴδιο παράφορο πάθος
δέν πρόκειται ποτέ νά σέ φιλήσουν
- θλίβομαι.

Τότε
τά μάτια μου δέν εἶχαν δεῖ
τήν ἀκαριαία πτώση τοῦ Ἔρωτα
στό ἄγονο ἔδαφος τοῦ χρόνου.
Τά φτερά μου τσακισμένα
ἀπ’ τό βάρος τῶν ψευδαισθήσεων
δέν φαντάστηκαν.
Κι ἀλήθεια –
τήν ὀδυνηρή εἰκόνα ἑνός ἀποχαιρετισμοῦ
νά τή γνωρίσουν, δέν πίστευαν.
Τότε
ἡ φλόγα τῆς ἐλπίδας ἔκαιγε ἀκόμα μέσα τους
ἀνυποψίαστη
γιά τόν χειμῶνα πού θά τήν πάγωνε
μέχρι καί τήν τελευταία της σπίθα.
Τώρα
ταξίδια στάσιμα σέ βαλτωμένες θάλασσες καί -
καί δύσβατα λιμάνια
μονάχα τά στοιχειώνουν.

Ὄχι, ψυχή μου.
Γιά ὅλα αὐτά δέν θλίβομαι.
Μόνο πού μ’ ἐκείνη τήν ἴδια ἀκλόνητη πίστη
δέν πρόκειται ποτέ νά σ’ ἀντικρύσουν
- θλίβομαι.

Στ’ αὐτιά μου
δέν εἶχε φτάσει ὁ ἀπόηχος τέτοιας ἀπόγνωσης˙
ἀπ’ τῶν ἀνθρώπων τήν φλύαρη τήν κράση
τόση σιωπή συσσωρευμένη δέν ἄκουσαν ποτέ
καί οὔτε γιά τῆς ψυχῆς τό παρακάτω
ἀντέχουν πιά ν’ ἀκούσουν…

Τό πρόσωπό μου, λοιπόν
σ’ αὐτή τήν φωτογραφία πού δείχνει νά μοῦ μοιάζει
- μήν κοιτᾶς.
Ἄτυχη στάθηκε πολύ.
Ἔτσι ἀνέφικτα ὅπως μέ ἀπο-θανάτωσε…

Φίλιππος Αγγελής,
“Το αγαπημένο παιδί ης μοναξιάς”,
Πολύχρωμος Πλανήτης, 2010