Ηταν το μπλοκάκι της που ανορθόγραφα σημείωνε τα μέτρα.. Πάντα ήταν δίκαιη στο μέτρημα της ζήσης της..δεν έκλεβε πόντους.. δεν αδίκησε .. στα ίσα μοίραζε το "πάρε". Οι ραφές.. δίχως ψεγάδι.
Καμάρωνε για ότι "έστρωνε" σωστά.. στα λάθη ξήλωνε να τα αλλάξει..
Με τους πόντους ένοιωθε το μεγάλωμα των παιδιών και εγγονών.. το πέρασμα του χρόνου.
Η μεζούρα φθαρμένη.. την περιμένει είκοσι χρόνια τώρα..
Να την χαϊδέψει..
Να την περάσει στο λαιμό..
Οι καρφίτσες δεν πειράχτηκαν ποτέ!
Εκλεισε η ραπτομηχανή, εκείνο το βράδυ που δεν ξημέρωσε.
Δίπλα στο κρεββάτι.. ίσως και να ήθελε να την ακουμπήσει..
Ηταν η μόνη που την είδε να "φεύγει" στον ύπνο..
Μάνα κάνω ζαβολιές..
κουλουριάζω τη μεζούρα να σε μυρίσω....
Γιαγιά Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου