ΚΟΝΤΕΣΣΑ ΒΕΑΤΡΙΚΗ ΝΤΕ ΝΤΙΑ*

[Μέσα του 12^ου αιώνα]

Canso:

"Estat ai en greu cossirier"

Ένας ιππότης που αγάπησα, η φτωχή,

Μου κομμάτιασε τη δόλια μου καρδιά.

Ας μάθει ο κόσμος για πάντα, πως τρελά

Με λαχτάρα τον επόθησα κρυφή.

Μα αυτός μ΄άφησε, γιατί έρωτα σωστό

Δεν του χάρισα, όπως έλεγε, ποτές.

Κι όμως τρέλες έχω κάμει ερωτικές,

Στο κρεβάτι ή και ντυμένη, ένα σωρό.

Πώς ποθώ κάποια νυχτιά μεθυστική

Μες στα μπράτσα μου να κλείσω τα γυμνά

Τον ιππότη μου! Και τι άμετρη χαρά

Θα τον κέρναγα, αν τη σάρκα την αβρή

Του άσπρου στήθους μου προσκέφαλο απαλό

Του την πρόσφερα! Κι ακόμα την πνοή,

Την καρδιά, τα δυο μου μάτια, τη ζωή

Θα του χάριζα, αφού τόσο τον ποθώ!

Φίλε μου όμορφε, τσαχπίνη, ευγενικέ,

Αν δικός μου γίνεις κι αν κάποια βραδιά,

Γύρω πλάι σου με χάδια και φιλιά,

Μάθε: ανείπωτη ευτυχία θα ΄ναι για με

Να σε σφίξω, έτσι σαν άντρα μου, γερά

Στην αγκάλη μου, αφού πρώτα μού ορκιστείς

Πως θα κάνεις , όσο πρόθυμα μπορείς,

Ό ,τι ποθήσει η ερωτιάρα μου καρδιά .

* Άγνωστη σχεδόν η ευγενής ποιήτρια του 12^ου αιώνα,

από την οποία διασώθηκαν πέντε μόνο ποιήματα,

γεμάτα παράφορο έρωτα

για ένα μέτριο τροβαδούρο, τον Ρεμπό ντ΄Οράνζ.

Ο Οράνζ πρέπει να είχε ένα σύντομο δεσμό με την κοντέσσα,
αλλά πιστός στις απόψεις του για τις γυναίκες, αφού τρύγησε

τα κάλλη της, την παράτησε στα κρύα του λουτρού.

Ο ξιπασμένος τροβαδούρος μάς άφησε ένα ποίημα-μνημείο

Αντιφεμινισμού με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Πώς πρέπει να

φερνόμαστε στις γυναίκες για να τις καταχτούμε», όπου
η συνταγή συνοψίζεται στο «να τους μιλάμε με κακόν τρόπο,

όταν και αυτές μας συμπεριφέρονται άσχημα΄και όταν το

παρακάνουν, να τους κατεβάζουμε μια γερή γροθιά στη μούρη,

και, γενικά, να είμαστε σκληροί μ΄αυτές και να τις δέρνουμε

αλύπητα.»