Η αναζήτηση και η καταζήτηση του Χριστού“…ζητείν το παιδίον…”

Ο Ηρώδης περιγράφεται από τους ιστορικούς ως ένας μεγαλομανής ή και παράφρων τύραννος, ο οποίος απέκτησε μεγάλη πολιτική εξουσία μέσα στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ανήγειρε δε αμέτρητα δημόσια κτίρια και ναούς. Συγχρόνως ανέρχονται σε αρκετές δεκάδες τα θύματά του από τους συγγενείς και συνεργάτες του, τους οποίους υποψιαζόταν ότι συνομωτούν εναντίον του. Κυρίως, όμως, έμεινε στην ιστορία διότι “ζήτησε το Παιδί (Χριστό) για να το σκοτώση” (Ματθ. β΄, 13).

Οι Μάγοι, αντίθετα, έμειναν στην ιστορία, διότι “είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ” (Ματθ. β΄, 11). Ανεζήτησαν τον Θεό και αξιώθηκαν να γευθούν τους καρπούς αυτής της αναζητήσεώς τους.

Ο Ηρώδης, όπως ήταν επόμενο, δεν κατόρθωσε να εξαφανίση τον Χριστό. Μετά τον Ηρώδη άλλοι “Ηρώδηδες” ανέλαβαν το αρνητικό αυτό έργο, με τον δικό του, ο καθένας, τρόπο. Ανάμεσα σε αυτούς και οι ανά τους αιώνες αιρετικοί, οι οποίοι συνεχίζουν την καταζήτηση του “Παιδίου”. Με την στρεβλή διδασκαλία τους δεν αφήνουν τον Χριστό να γεννηθή στις καρδιές των ανθρώπων δια της πίστεως, ή αν γεννηθή δεν Τον αφήνουν να ανδρωθή. Με τον τρόπο αυτό η αίρεση παρουσιάζεται και είναι αληθινή τυραννία.

Παράλληλα σε κάθε γενιά παλεύουν και αγωνίζονται οι αναζητητές του “Παιδίου”, ορισμένοι από τους οποίους αξιώνονται να αναδειχθούν και προσκυνητές του “Παιδίου”.

. Εφ' όσον ο Χριστός “παρατείνεται εις τους αιώνας”, παρατείνεται και η θετική ή η αρνητική στάση των ανθρώπων απεναντί Του.–

Η θεία κένωση

Η ενανθρώπηση του Χριστού λέγεται ακόμη και κένωση. Είναι καταπληκτικός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: “ός εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” (Φιλ. β΄, 6-8).

Η κένωση του Χριστού δεν συνίσταται στο ότι γεννήθηκε πτωχός, ότι έζησε σε μια πτωχική οικογένεια, ότι έζησε από μικρή ηλικία την προσφυγιά, τον διωγμό και την ταλαιπωρία, αντιμετώπισε το μίσος των ανθρώπων κλπ., αλλά κυρίως στο ότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, και μάλιστα θνητή και παθητή. Το ότι ο άκτιστος Θεός προσέλαβε το κτιστό της ανθρωπίνης φύσεως, και το κτιστό ενώθηκε με το άκτιστο, αυτό είναι και λέγεται κένωση και πτωχεία του Χριστού.

Χωρίς την κένωση δεν θα μπορούσε να γίνη η πλήρωση – θέωση του ανθρώπου. Άλλωστε, η θεία κένωση δείχνει και το τί ακριβώς είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι κένωση, θυσία, προσφορά, πρόσληψη του άλλου. Γι' αυτό όσο ο άνθρωπος ελλάμπεται και θεούται τόσο κενούται και το αντίστροφο.

Μητροπολίτου Ναυπάκτου π.Ιεροθέου, Δεσποτικές Εορτές