Ο Μάνος Ελευθερίου διαβάζει τον πρόλογο από τον “Νοητό Λύκο”

Ακούστε τον Μάνο Ελευθερίου ΕΔΩ

Το νόημα της τέχνης μου θαρρούσα
Πως ήταν φεγγαριού βυζαντινού
Κι αυτό που από παιδί αιμορραγούσα.
Στα μήπως και τα τίποτα πενθούσα
γιατι σαν ακροβάτης του ουρανού
στην αίρεση του κόσμου ισορροπούσα.

Φυσούσε φύλλα τράπουλας κι αφιόνι
μες στων νεκρών ερώτων τους γκρεμούς
και της πικρής μου τύχης οι δαιμόνοι
του σώματός μου γίνονταν αγχόνη.
Στον ύπνο μου διψούσαν αγιασμούς
σκυλιά της μουσικής του Αλμπινόνι.

Ζητιάνος στα ουράνια φαρμακεία
ζητούσα φάρμακα φανταστικά
γι’ αγάπη, εμπιστοσύνη κι ευσπλαχνία
και για μια τέχνη δίχως ερμηνεία.
Ζητούσα πυροσβέστη να νικά
το πυρ πού κατακαίει τη μανία.

“Ο Νοητός Λύκος”
Έξι χρόνια μετά την ποιητική συλλογή του «Η πόρτα της Πηνελόπης» ο Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορεί το “Νοητό λύκο”. Ο τίτλος του παραπέμπει σε μια ευχή του Ιωάννου Χρυσοστόμου. Πρόκειται για ένα μεγάλο, συνθετικό, ομοιοκατάληκτο ποίημα που καταγράφει την ολιγόλεπτη επίσκεψη του ποιητή στον Άδη ακολουθώντας τον Άγγελό του. Όταν επιστρέφει, καταλαβαίνει ότι όλα ήταν απλώς της φαντασίας του καθότι…

Και Κάτω Κόσμος είναι πάντα η Σμύρνη.
Πλαστήρας. Βενιζέλος. Το Γουδί.
Στο αίμα η Βασιλεύουσα. Κοφίνι
με τ’ άπλυτα της Γης. Το κομποσκοίνι.
Ο αυτοκράτωρ πίσω απ’ το ναδίρ.
Ο Σολωμός κι ο Κάλβος. Η Σελήνη.

(από το Δελτίο Τύπου)