Εόρτιος λόγος συμπαθείας για τον διωκόμενο Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης π. Αρτέμιο

Η θηριωδία του Ηρώδη επαναλαμβάνεται

ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ οι ΔΙΩΓΜΟΙ του ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ και Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ από ι. ΣΥΝΟΔΟ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
«Όταν ουν τι παράνομον γένηται, μηδείς έστω νωθής (νωθρός), αλλά πυρός θερμότερος, και των αδικουμένων μη έλαττον αλγείτω, και ούτω τα πλείονα στήσεται των κακών» γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Πόσο μάλλον, όταν το αδικούμενον είναι η πίστις.



Είναι κοινός τόπος στην Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι η διατύπωση των Δογμάτων και οι διοικητικές αποφάσεις αποτελούν καθήκον και προνόμιο των Επισκόπων και της Συνόδου.


Είναι όμως, επίσης γνωστό, ότι οι αποφάσεις μιας εκκλησιαστικής Συνόδου δεν είναι «δεσμευτικές για τους Χριστιανούς», με τον ίδιο τρόπο που είναι «οι διαταγές ενός στρατιωτικού στους υφισταμένους του», γιατί απλούστατα, μπορεί οι αποφάσεις αυτές να είναι και λανθασμένες. Η Σύνοδος δεν έχει το αλάθητο του Πάπα. Αντίθετα, ο Λαός (δηλαδή οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί που δεν συμμετέχουν στη Σύνοδο) έχει καθήκον να μη αποδεχθεί τις αποφάσεις αυτές, όταν συγκρούονται με την διαχρονική Πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας. Μόνο όταν, οι αποφάσεις μιας Συνόδου, αναγνωριστούν από την Εκκλησία ως αναντίρρητα ορθόδοξες, τότε βέβαια, είναι υποχρεωτικές για όποιον θέλει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού.


Οι συνοδικές, λοιπόν, αποφάσεις ελέγχονται από το Λαό, ο οποίος και έχει καθήκον να συμμετέχει στον έλεγχο και τη ζύμωση αυτή, που αφορά τη ζωή του, την νυν και την μέλλουσα. Ο έλεγχος ασφαλώς γίνεται και από μεμονωμένα μέλη του σώματος του Χριστού, τα οποία έχουν καθήκον (ή απλώς δικαίωμα) να αρνούνται πράξεις της εκκλησιαστικής διοικήσεως που αφορά λίγα ή και ένα μέλος της Εκκλησίας, όταν αυτές έρχονται σε αντίθεση με την Παράδοση και κυρίως όταν, η αποδοχή κάποιας απόφασης, είναι δυνατόν να αποτελέσει κακό προηγούμενο και να αλλοιώσει την εκκλησιαστική Παράδοση.


Παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία έχουμε πολλά.


Υπήρξαν (κατά τον Π. Τρεμπέλα) «Σύνοδοι παραβιάζουσαι είτε λόγω εξωτερικών πιέσεων, είτε εξ άλλων ιδιοτελών και εγωκεντρικών ελατηρίων τα όρια της δικαιοδοσίας αυτών» και «εκπίπτουσι της αποστολής των… Η ίδια η μακραίων ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί αδιαμφισβήτητα, ότι δεν εγγυάται και κάθε σύνοδος επισκόπων για την αλήθεια ή είναι απαλλαγμένη κάθε πλάνης. Το γεγονός, ότι άγιοι και μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο θείος Χρυσόστομος», ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.ά. «καθαιρέθηκαν από επισκοπικές συνόδους, δικαιολογεί πληρέστατα το παράπονο Γρηγορίου του Θεολόγου: «πάντα σύλλογον φεύγειν επισκόπων, ότι μηδεμιάς συνόδου τέλος είδον χρηστόν... Αεί γαρ φιλονεικίαι και φιλαρχίαι…» ( Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τ. Β΄, σελ. 403-404).


Βέβαια, είναι δύσκολο στον απλό λαό να διαγνώσει την ορθότητα μιας συνοδικής αποφάσεως, αφού οι πράξεις της εκάστοτε Συνόδου δικαιολογούνται και στηρίζονται σε Ιερούς Κανόνες (τους οποίους οι συνοδικοί επίσκοποι) άλλοτε ερμηνεύουν ορθώς και άλλοτε διαστροφικά). Οι επίσκοποι, επίσης, που απαρτίζουν την Σύνοδο είναι κατά τεκμήριον ορθόδοξοι: «όταν συγκαλούνταν αυτές οι Σύνοδοι, δεν χαρακτηρίζονταν ως “αιρετικές” ούτε υπήρχε κάποια άλλη επίσημη ένδειξη για την ετεροδοξία τους, αλλά οι περισσότερες από αυτές ήταν διοργανωμένες από την “επίσημη Εκκλησία” της πολιτείας, και …με το πρόσχημα της επιδιώξεως της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ειρήνης» («Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι έγκυρες;» www.impantokratoros.gr/2A3CCD56.el.aspx).


Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, να έρθουμε στο θέμα μας.


Αυτή ακριβώς η συνοδική «απάτη» σε διοικητικές, κυρίως, Συνοδικές αποφάσεις, εφαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες σε Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ακολουθείται κι εδώ η επιτυχής μέθοδος του Μιθριδάτη, που εφαρμόστηκε στην καταστρατήγηση των Ι. Κανόνων σχετικά με τις συμπροσευχές. Οι συμπροσευχές εξ αρχής προκάλεσαν αντιδράσεις όχι μόνο του λαού, αλλά και των περισσοτέρων Επισκόπων. Σιγά-σιγά όμως, επεβλήθηκαν από τους οικουμενιστές ως αναγκαίες. Έτσι και οι Επίσκοποι «προσαρμόστηκαν», με αποτέλεσμα σήμερα οι θεομίσητες συμπροσευχές να έχουν γίνει καθεστώς, να πραγματοποιούνται από τους αιρετίζοντες οικουμενιστές ξεδιάντροπα και να μη εγείρουν την αντίδραση των «ευσεβών» Επισκόπων και συνακόλουθα του λαού, που λόγω της σιωπής τους έχασε το ορθόδοξο αισθητήριο.


Αυτή, λοιπόν, η «συνταγή» ακολουθείται και σε Διοικητικά θέματα. Γνωστές οι αντικανονικές διοικητικές αποφάσεις, αλλά με Συνοδική κάλυψη, από το Πατριαρχείο Κων/πόλεως. Γνωστά επίσης και επώδυνα τα γεγονότα στην Εκκλησία της Ελλάδος, με κορυφαίο το «έγκλημα» που διέπραξε ο χουντοπρόβλητος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, με την κάλυψη της έμφοβης τότε Ιεραρχίας, την απομάκρυνση, δηλαδή, από τις θέσεις τους –παρανόμως– των 12 Μητροπολιτών, δημιουργώντας νομοκανονικό προηγούμενο. Το τραγικό δε είναι πως, παρά την αναγνώριση από τους μετέπειτα Αρχιεπισκόπους και άλλους Αρχιερείς της γενομένης αδικίας, επιμένουν οι επίσκοποι –οι θα έπρεπε να είναι κήρυκες της ειρήνης και της δικαιοσύνης– να διαιωνίζουν το κακούργημα εκείνο, στο πρόσωπο του εναπομείναντος Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου.


Μια παρόμοια αδικία και εκτροπή από την νομοκανονική παράδοση της Εκκλησίας –κατ’ απομίμηση των προηγηθέντων, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές– συμβαίνει σήμερα στην Εκκλησία της Σερβίας. Με απροσχημάτιστα αντικανονικές, παράνομες και κατάφορα άδικες αποφάσεις (που ούτε προς στιγμήν δεν αντέχουν στον έλεγχο) καθαίρεσαν τον Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, λίγο μετά τον θάνατο του πρώην Πατριάρχου Παύλου και την ανάληψη της εξουσίας (Πατριαρχίας) από τον καυχώμενο για τους οικουμενιστικούς προσανατολισμούς του Πατριάρχη Ειρηναίο. Για την καθαίρεση του Μητροπολίτη Ράσκας κατασκεύασαν κατηγορίες αναπόδεικτες για τον ίδιο και για δύο εκ των συνεργατών του και κατόπιν ισχυρίστηκαν ότι είναι συνυπεύθυνος, εφόσον τους κάλυπτε.


Όμως, οι κατηγορίες αυτές κατέπεσαν στα πολιτικά δικαστήρια της Ελλάδος και της Σερβίας και έτσι αποδείχθηκε περίτρανα (και τραγικά) η «απάτη» και η παρανομία των ηγετικών κύκλων της Εκκλησίας αυτής. Συνέβη, δηλαδή, άλλη μια φορά το οξύμωρο και ταπεινωτικό για την Εκκλησία, οι κοσμικοί δικαστές να εφαρμόζουν το Δίκαιο, που οι ηγέτες της Εκκλησίας καταπατούν. Και παρόλο που κάποιοι δικαστές επηρεάζονται από τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, οι συγκεκριμένοι όρθωσαν το ανάστημά τους και έβγαλαν αποφάσεις, οι οποίες αποτελούν κόλαφο στα πρόσωπα του Πατριάρχη της Σερβίας και των υποστηριχτών του (μάλλον καθοδηγητών του), τα μέλη δηλαδή της γνωστής τρόϊκας της Εκκλησίας της Σερβίας.


Πρώτος κόλαφος: η έμμεση αθώωση του ιερομόναχου π. Συμεών Βιλόφσκυ από το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδος, τον Άρειο Πάγο, και η κατάρρευση των κατηγοριών εναντίον του από τους Σέρβους Επίσκοπους. Δεύτερος κόλαφος: από την Σερβική δικαιοσύνη, η οποία, παρά την αντίθετη θέση (και προσπάθεια) του Εισαγγελέα, αποφάσισε την αποφυλάκιση του Predrag Suboticki ετέρου κατηγορουμένου από την Σερβική Εκκλησία,.


Το πρόβλημα καθίσταται οξύτερο, γιατί ο πατριάρχης Ειρηναίος, αντί να σιωπήσει ως ένοχος –αφού γνώριζε τα πραγματικά γεγονότα– προσποιήθηκε ότι ξαφνιάστηκε από την αθώωση του π. Συμεών Βιλόφσκυ και καταφέρθηκε, κατά του ανωτάτου δικαστηρίου άλλης χώρας (της Ελλάδος) με υποτιμητικές εκφράσεις, επειδή δεν υιοθετήθηκαν οι αστήρικτες κατηγορίες τους.


Αυτή είναι η δικαιοσύνη των «αξιοσέβαστων» Αρχιερέων της Σερβικής Εκκλησίας· χρησιμοποίησαν αναπόδεικτες κατηγορίες εναντίον συνεργατών του κανονικού Μητροπολίτη Ράσκας Αρτέμιου, γιατί δεν μπορούσαν με άλλο τρόπο να βγάλουν τον ίδιο από τη μέση και στη συνέχεια τον καθαίρεσαν, επειδή δεν «υπάκουσε» στις εσκεμμένα παράνομες διαταγές τους: α) τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει χωρίς λόγο το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε «κανονικά» ο Θεός και όχι αυτοί· αντίθετα, αυτοί βαρύνονται γιατί αντιστρατεύθηκαν στο θέλημα του Θεού και τον απομάκρυναν αντικανονικώς από το ποίμνιό του. β) τον κατασυκοφαντούν συστηματικά στα μάτια των μελών της Σερβικής Εκκλησίας, γ) ανακήρυξαν –ζώντος του κανονικού Μητροπολίτου Ράσκας Αρτέμιου– άλλον Μητροπολίτη στη θέση του, πράξη απαγορευμένη ρητώς από τους Ι. Κανόνες, αφού ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δεν εκλήθη σε δίκη και δεν απολογήθηκε ενώπιον της Συνόδου, όπως κελεύουν οι Ι. Κανόνες. Χθες, μάλιστα (26 Δεκεμβρίου 2010) τον ενθρόνισαν πανηγυρικά, παρά τις ενστάσεις.


Αν είναι σωστή αυτή η κριτική μας παρέμβαση, διερωτώμεθα γιατί ως τώρα, κάποιος ελλαδικός εκκλησιαστικός φορέας, δεν έχει εκφράσει κάποιο λόγο συμπαθείας προς τον Μητροπολίτη Ράσκας;


Γιατί, π.χ. η Ιερά Σύνοδο δεν ασχολήθηκε με το θέμα φιλαδέλφως, αντί να εξαντλείται με τόσα άλλα δευτερεύοντα θέματα; Αλλά και τώρα, μπορεί να πράξει το καθήκον της.


Γιατί, επίσης το Άγιον Όρος, δεν έχει πάρει θέση, είτε επίσημη, είτε «διπλωματική»; Δυστυχώς, όχι μόνο δεν έκανε καμιά αναφορά στο πρόσωπό του, αλλά αντίθετα, αγιορείτης προ-ηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων και σημαντικό πρόσωπο της Αθωνικής πολιτείας, ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, επισκέφτηκε την Σερβική Εκκλησία και ετίμησε τον Πατριάρχη Ειρηναίο και τον Μπάτσκας κ. Ειρηναίο Μπούλοβιτς. Συνιερούργησε με τους διώκτες του Αρτεμίου, γνωστούς πλέον οικουμενιστές. Δεν εμπόδισε τον π. Βασίλειο να «υποστηρίξει» τους οικουμενιστές επισκόπους της Σερβίας, ούτε η προ δεκαημέρου θλιβερή συμμετοχή του Πατριάρχη και του επισκόπου Μπάτσκας Ειρηναίου, σε θρησκευτική τελετή των Εβραίων, κατά την οποία –παρά την ρητή απαγόρευση από τους Ιερούς Κανόνες– τόλμησαν να ανάψουν την επτάφωτη εβραϊκή λυχνία μετά του ραβίνου του Βελιγραδίου!


Υπ’ όψιν, ότι ο κ. Μπούλοβιτς, υπογράφει την παράνομη καταδίκη του Σεβ/του Αρτεμίου (αν θέλετε την αμφισβητούμενη), επικαλούμενος τους Ιερούς Κανόνες: «Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας στην τακτική της Συνεδρίαση του Μαΐου 2010 βάσει των ρητώς και γραπτώς καταλογιζομένων ενεργειών και παραβάσεων των Ιερών Κανόνων εκ μέρους του επισκόπου Αρτεμίου προέβη στην λήψη αποφάσεως... + Επ. Μπάτσκας κ. Ειρηναίος Μπούλοβιτς»!!!


Γιατί όμως, προκειμένου για τον Σεβ/το Αρτέμιο ενθυμείται και εφαρμόζει τους Ι. Κανόνες, για τον εαυτόν του, όμως, τους ξεχνά; Η ορθόδοξη πνευματικότητα διδάσκει το αντίθετο: πρώτα και κατ’ εξοχήν να εξαντλούν οι ποιμένες την αυστηρότητά τους προς τον εαυτό τους και έπειτα στους άλλους. Όταν μάλιστα, στην περίπτωσή του επισκόπου Μπάτσκας, οι Ιεροί κανόνες είναι ξεκάθαροι, καθόσον η πράξη του (της συμπροσευχής με παπικούς και της συμμετοχής σε ιουδαϊκή τελετή) δεν είναι αμφισβητούμενη, αλλά αποτυπωμένη σε Video και απαγορευμένη με ευκρίνεια από τους Ι. Κανόνες;


Ας μας επιτρέψουν κι οι Σέρβοι Αρχιερείς, κι ο αγιορείτης ηγούμενος να θυμίσουμε τί επιτάσσει, όχι ένας, αλλά περισσότεροι Ι. Κανόνες για τέτοιες παραβάσεις επισκόπων:


Ο Κανών ΟΑ' των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω»


Ο Κανών ΞΕ΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις κληρικός, η λαϊκός, εισέλθῃ εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι, καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».


Και ο Κανών Ο΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου των κληρικών νηστεύοι μετά Ιουδαίων, ή εορτάζοι μετ’ αυτών, … ή τι τοιούτον, καθαιρείσθω».


Επαναλαμβάνουμε τα λόγια του θρησκευτικού ιστολογίου Τhriskeftika: «Μπροστά στο βίαιο αυτό ξέσπασμα του σερβικού οικουμενισμού οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν αδιαφορήσουμε ενώπιον του άδικου και αντικανονικού διωγμού του επισκόπου Αρτεμίου τότε σύντομα θα δούμε τους οικουμενιστές να αποθρασύνονται και να ακολουθούν παρόμοιες τακτικές εξουδετέρωσης των παραδοσιακών ορθοδόξων κληρικών και μοναχών και σε άλλες περιοχές».


Θα κλείσουμε το παρόν, με κάποιες φράσεις του Αγίου Αθανασίου του Παρίου:


«Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δεν είναι αείποτε σεπτόν και τίμιον το της συνόδου όνομα, καθώς ουδέ το της εκκλησίας, καθότι έστι Εκκλησία αγίων και Εκκλησία οσίων, αλλά έστι κατά τον ψαλμωδόν και “εκκλησία πονηρευομένων”».


Και πάλι λεγει :

«...δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ’ εκείνη είναι σεπτή και τιμία και αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις, υπό των αγίων Αποστόλων και της Καθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν, των δε αλλοτρίων την φωνήν ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή. Δυνάμεθα ενταύθα ν’ απαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους». Θα αναφέρουμε μόνο τις παρακάτω «οικουμενικάς πολυαρίθμους» Συνόδους, «οία η εν Εφέσω το δεύτερον, η συμφρονήσασα τω μονοφυσίτη Ευτυχεί, και τον ευσεβέστατον και αγιώτατον Φλαβιανόν τον Κων/λεως αποκτείνασα. Μετά ταύτην η επί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, η φρυάξασα κατά των αγίων Εικόνων, ομοίως και η επί Βασιλείου του Μακεδόνος οικουμενική ονομασθείσα, παρανομωτάτη δε αναφανείσα, ως καθελούσα και αναθεματίσασα τον αγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δε είναι ν’ αναφέρω το εν Φλωρεντία οικουμενικόν μεν, ληστρικώτατον δε συνέδριον».

Θεσσαλονίκη, 27 Δεκεμβρίου 2010

Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης