ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ ΠΡΕΒΕΖΗΣ, 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

Ιούλης θα ‘ναι και η μέρα εικοσιμία,
στην Πρέβεζα, στην προκυμαία πάντα.
Νύχτα πανσέληνη και γύρω νηνεμία –
κι η ιστορία αρχίζει, σαν μπαλάντα,
εκείνη που ‘ταξα, με στίχους σας αβάντα,
στον Άγγελο, σε σένα, στον Ηλία.
Σας ονειρεύτηκα, μες τη μοιραία στράτα
στου Καρυωτάκη τη στερνή την κατοικία.

Ο φάρος σκίζει το σκοτάδι – λάμψη μία.
Η ώρα νύχτα, πέντε και σαράντα,
πριν το ξημέρωμα, μες τη βαθιά ησυχία -
το προσκλητήριο σήμανε κι η μπάντα.
Οι αγαπημένοι μας νεκροί περνάνε, αγάντα!
Να η Πολυδούρη, αγκαζέ με Καββαδία
-και πόσο νέοι! πριν κλείσουν τα τριάντα –
στου Καρυωτάκη τη στερνή την κατοικία.

Έρχονται κι άλλοι –ο καθένας μια ιστορία
να πει, από τα πρώτα του τα νιάτα.
Μαζί Σκαρίμπας-Λαπαθιώτης, σ’ αρμονία -
στη μέση ο Κοτζιούλας, καθώς πάντα.
Πριν έρθει ο Πόλεμος, ο Μέγας, του σαράντα,
για να σαρώσει μια γενιά, μια δεκαετία,
που συγκεντρώθηκε σε τούτη τη μπαλάντα,
στου Καρυωτάκη τη στερνή την κατοικία.

Πάρε με απόψε μες την Πρέβεζα και κράτα
μαζί τις λέξεις σου, που αγάπησα μία μία
κι έλα, Δημήτρη, να βαδίσουμε στη στράτα,
στου Καρυωτάκη τη στερνή την κατοικία.

Στον Δημήτρη Σολδάτο,
που μου έδωσε την ιδέα
με το ποίημα «Επέτειος
Κ. Γ. Καρυωτάκη»,
Στον Αγγελο Γαλάτη,
για τα γενέθλιά του (21/7),
Και στον Ηλία Λάγιο,
(ονομαστική εορτή 20/7)
αναδρομική «αβάντα
για την ύστατη ώρα»

Σοφία Κολοτούρου