Το κείμενο είναι του Η.Π
.Βγήκα από το Facebook.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Κυρίως με κούραζε η αδιάλειπτη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, η κουταμάρα, η επιδειξιομανία, ο αθώος χαφιεδισμός, ο μικροαστισμός, ο μπάτσος που κυνηγάει την ηδονή.
Έτσι κι αλλιώς με κούραζαν αυτά, η μαζικοποίησή τους μου 'λειπε.
Ένιωθα πως τα αισθήματά μου και τις σκέψεις μου τα 'ριχνα εκεί μέσα σαν παιδιά μου που δεν τα αγάπησα ποτέ.
Επίσης με κούρασε η ανάγκη κάποιων να ακολουθήσουν, να γίνουν οπαδοί κάποιων μεγαλόσχημων κενανθρώπων.
Πολλά ζιζάνια φύονται εκεί μέσα.
Χάσαμε τα μπράβο έξω και τα ψάχνουμε άψυχοι ασώματοι εκεί.
Το Facebook μου 'βγαζε αρνητικά συναισθήματα, μ' έκανε να παραλογίζομαι, να υποψιάζομαι, μοιάζοντας με παρενέργεια ναρκωτικού.
Δεν νομίζω πως υπάρχει ουσία εκεί μέσα. Επίσης νομίζω πως υπάρχει ένα ζήτημα ελευθερίας. Τελικά, ίσως το πιο απόρρητο πράγμα θα πρέπει να 'ναι αυτή.
Να 'σαι ελεύθερος αλλά να μην σε νοιάζει αν το γνωρίζουν οι άλλοι. Είναι όλοι τόσο καλοί, τόσο ευαίσθητοι, τόσο πνευματώδεις εκεί μέσα. Γελάς με κάτι τέτοιο, τους μάζεψε όλους το φατσοβιβλίο λες, γι' αυτό χάθηκαν εκεί έξω. Επιστρέφω εκεί έξω ή πιο βαθιά, ένα αυτά τα δύο, χορδή τόξου, και την τεντώνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου