Πήρα χαρτί και μολύβι: «Ζωγράφισέ μου λουλούδια!»
Σούφρωσε τα χείλη –Ω το λείο μέτωπο με τις καστανές μπούκλες,
Οι απαλές βλεφαρίδες, έγειραν με αφοσίωση στο έργο τους–
Και μου ζωγράφισε αγριοκυκλάμινα της Μαγιόρκας
(Δεν ήταν ακόμη η εποχή τους) με πέταλα φανταχτερά,
Μετά γέλασε και μου πέταξε τη ζωγραφιά
«Δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο», είπε· ωστόσο, η μυρωδιά των κυκλάμινων
Συνέχισε να αιωρείται βαριά στο δωμάτιο, για ώρα·
Και σαν έφυγε, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά
Με το δικό της λοξό χαμόγελο, προσπαθώντας να κάνω τα μάτια μου
Να σπινθηρίζουν σαν τα δικά της, αν και χωρίς επιτυχία,
Μέχρι που αποκοιμήθηκα· καθώς ήμουν άρρωστος στο κρεβάτι μου
Και οι επισκέψεις της σύντομες, ως εντελλόταν.
Ρόμπερτ Γκρέιβς, απόδοση: Σπύρος Δόικας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου