Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Πώς μυρίζει η αγάπη;
της Ρωξάνης Βασιλειάδου
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυρωδιά που έβγαζε το αριστερό μαξιλάρι του διπλού κρεβατιού στο πατρικό μου, ιδιαίτερα έντονη όταν η μαμά μου έλειπε ταξίδι. Σχεδόν με λίγωνε και την ονόμαζα μανουλίλα.
Με την ίδια ένταση έχω καταγραμμένη την μυρωδιά του σπιτιού της γιαγιάς που η οσμή του παλιού ξύλου αναμειγνυόταν με αυτήν του φρέσκου βουτύρου και την αφυπνιστική της φράουλας που τότε μύριζε ακόμη.» Όπως μύριζε και η άνοιξη με μια χροιά που πλέον μπορούν να αντιληφθούν μόνο ενεργοί λάτρεις της φύσης και ερωτευμένοι.
Από τότε είχα αποφασίσει ότι ποτέ δεν θα αφήσω τεχνητό άρωμα να παρεμβληθεί μεταξύ εμού και όσων αγαπώ, με συνέπεια να μην ασκώ ποτέ μυστηριακή γοητεία σε κοινωνικές εκδηλώσεις ούτε να με κυνηγήσει άγνωστος για να μου χαρίσει λουλούδια επειδή τον άγγιξε το..άρωμα μου. Η απόφαση αυτή ,έχει όμως και τα θετικά της. Κάποιες φίλες απόλυτα εξαρτημένες από την εσάνς γιασεμιού με μια δόση κανέλας και λάδι από άνθος αγριοκέρασου με …λατρεύουν ως επίσημο προμηθευτή μυρωδάτων μπουκαλιών σε εντυπωσιακά σχήματα, που ούτως ή άλλως θα προμηθεύονταν, αν δεν παρέβαινα την ρήση «τα δώρα δεν δωρίζονται».
Με μία από τις αγαπημένες αυτές φίλες βρισκόμουν σε αρωματοπωλείο πολυκαταστήματος, προκειμένου να επιλέξει την νέα της οσμηστική ταυτότητα. Με είχε κυριεύσει ένα βαρύ σύννεφο ζαλάδας και βαρεμάρας –πιθανόν όμοιο με αυτό που θα στεκόταν πάνω από το κεφάλι ενός άντρα αν με παρακολουθούσε να δοκιμάζω παπούτσια-.Μόλις είχα επεξεργαστεί την σημαντική πληροφορία πως τα αρώματα αποδίδουν διαφορετικά σε κάθε σώμα και αναζητούσα να αναγνωρίσω στον καρπό και τον λαιμό της φίλης μου κάτι δροσερό, ερωτικό, βαθύ που να μην ξεχνιέται αλλά και να μην κουράζει.
Ο νεαρός που συνόδευε την αδελφή του στην δική της αναζήτηση στο ίδιο… κουλουάρ, γέλαγε προφανώς με την στιχομυθία μας.
«Μην το ταλαιπωρείτε πήρε το θάρρος… Εγώ έχω βρεί την ιδανική μυρωδιά στην κοπέλα μου». Γελάσαμε αμήχανα και του ζητήσαμε το μαγικό όνομα.
«Ο ιδρώτας της αγωνίας να με συναντήσει, ανάμεικτος με αυτόν μιας κοπιαστικής μέρας μέσα σε λεωφορεία και αίθουσες διδασκαλίας, τσιγαρίλα, τηγανίλα, και μείγματα τεχνητών αρωμάτων από κοινωνικά σταυροφιλήματα».
Βαριές μυρωδιές και σύνθετη συνταγή. Λέτε να μυρίζει έτσι η καθαρή αγάπη;
*Η Ρωξάνη Βασιλειάδου είναι δημοσιογράφος.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Πολυ ωραίο!
Αλί σε μένα που δε μου μυρίζει τίποτα, ούτε καν η αφόρητη ποδαρίλα από τα ποδια των συφοριασμένων μαθητών μου στην τάξη...είναι προπομπός του Αλτσχάιμερ λένε η απώλεια της όσφρησης...
Δημοσίευση σχολίου