Γυναίκα ναυτικού;;;;

Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα ταξιδιάρη..

Σε εποχές που άρχιζε η κοινωνία να ξεμουδιάζει από τα στερεότυπα, λίγο μετά το Μαη του ΄68.

Τα ηθικοπλαστικά κουτάκια, παρέμεναν στη θέση τους αμετακίνητα.

Ο αναβρασμός δεν αφορούσε την ηθική!

Θεός φυλάξει!

Οι κορασίδες, έπρεπε πάση θυσία, να διατηρούν την παρθενία τους έστω και με κόλπα «ραψίματος»!

Το τι ..ραπτομηχανή έπεφτε σε γυναικολογικά κρεβάτια δε λέγεται!

Στο μεταξύ τίγκα τα παραλιακά ξενοδοχεία από Ν.Φάληρο μέχρι Τζιτζιφιές και βάλε…

Το τι συγγενείς και φίλους ανταμώναμε στη ρεσεψιόν δεν λέγεται!

Αν η τύχη σου σε έριχνε στην αγκαλιά του άντρα που είχε φυλλάδιο, οι κανόνες σκλήραιναν.

Οι δέκα εντολές ωχριούσαν..

Αυτή η ριμάδα γυναίκα του Καίσαρα που έπρεπε ΚΑΙ να το δείχνει μου έκανε τα νεύρα σαν το κοπανέλι της γιαγιάς μου.

Ποιος ηλίθιος εγκέφαλος κατέβασε αυτό το τσιτάτο να μου τον φέρνανε να τον κάνω λιώμα!

Ο διορισμός στην Τράπεζα παραιτήθηκε πριν ακόμα εκπληρώσει το χρέος του...

Η δικαιολογία ήταν πως θα χάσω τα ταξίδια! Θα έπρεπε να ακολουθώ τον Νίκο στα ταξίδια…

Οι απόπειρες να γραφτώ σε σχολή γραφιστικής έπεφταν στην ίδια λούμπα.

Οι όροι «πλαγίως πλην σαφώς» έμπαιναν από το οικογενειακό περιβάλλον.

Ο κάτοχος του φυλλαδίου, δυστυχώς γι’ αυτούς ήταν προοδευτικός.. αλλά τα σόγια μας μέσα σε κατάσταση λίγο πριν το εγκεφαλικό!

Τι θα πει καλέ ο κόσμος; Οι θειάδες; Οι γείτονες; Οι κουνιάδοι και όλες οι λοιπές συντηρητικές δυνάμεις;

Και ήρθαν οι λεμονανθοί.. να στεγάσουν τον έρωτα που είχε προ πολλού φιλοξενηθεί στα γνωστά στέκια.

Ηρθε και η ώρα που θα ακολουθούσα τον έρωτα μου στο πρώτο μπάρκο!

Άλλες στιγμές παραφροσύνης που θα έφευγε το κοριτσάκι τους, μόνο του να πάει στη Σιγκαπούρη να ανταμώσει το πλοίο.. που ήταν άμαθο..λες και δεν το ήξεραν.. και το άλλοθι τους κατέρρεε..

Ευχές όλων να έρθει το μωρό που θα με «κλείδωνε» στο σπίτι!

Ετσι έβλεπαν την λαχτάρα μας για τον ερχομό του παιδιού μας…και εκείνο όλο την κοπανούσε και δεν ερχόταν.. έτσι για να πάρει εκδίκηση και να αφήσει τη μανούλα να γνωρίσει λιμάνια, κόσμους,

ορίζοντες, που μέχρι τότε στα βιβλία χάζευε…

Σε ευχαριστώ πουλάκι μου, για όσα με «άφησες» να ζήσω στα ταξίδια μου…και να κάνω Πρωτοχρονιά στη λίμνη πάνω στο κανάλι του Παναμά να γνωρίσω την Ινδία, το Πακιστάν, τη Β.Κορέα, τη Κίνα του Μάο, να περάσω τον Ισημερινό, Ν.Αφρική, όλα τα λιμάνια της Ευρώπης.. της Κεντρικής Αμερικής …

Οι λεμονανθοί είχαν ξεραθεί σ’ ένα κουτί και βρισκόμαστε με τρία αστέρια στις αγκαλιές μας!

Οι πιο ωραίες ευωδιές βλάστησαν!

Η παλάντζα της ζωής μας δεν ήταν στα ίσια..

Εγερνε κάθε που ετοίμαζα, την βαλίτσα μεταξύ κλάματος, απελπισίας και δύναμης να μη καταλάβουν τα παιδιά… που ζούσαν την δική τους απώλεια εκτοξεύοντας εμετούς σαν μόνη αντίδραση.

Οι συμβάσεις δεν είχαν την δική μας υπογραφή!

Και μου έδωσε ο καπετάνιος μου φτερά, να πετάξω… να κάνω τα όνειρα μου, να μη μετανιώσω για τη ματαίωση.

Δεν κλειδώναμε τη πόρτα στο διάστημα της απουσίας του…

Μπαινόβγαινε κόσμος και τα πατζούρια πάντα ανοιχτά…

Και οι φωνές του καθωσπρεπισμού δυνάμωναν.. Όταν αποφασίσαμε να ανοίξουμε δικές μας δουλειές δεν προφταίναμε τις λιποθυμίες και τα υπογλώσσια..

Τα ταξίδια συνεχίζονταν, αλλά ο χρόνος του μοιράσματος δεν λιγόστευε..

«Τι σου λείπει και ασχολείσαι με άλλα ντ’ άλλα;»

Αυτά τα άλλα ήταν τα όνειρα μου και μπορούσα να τα κουμαντάρω μια χαρά!

Μια μάνα μιζεριασμένη, πώς να δώσει στήριξη;

Εκτός από την παρκετίνη ήθελα και άλλες μυρωδιές..

Πολλές γυναίκες ναυτικών συναναστράφηκα, μπλεγμένες μεταξύ του «θέλω» και του «δεν πρέπει».

Της κλεισούρας που ξεμύριζε στην επιστροφή της βαλίτσας..
Και στούμπωναν.. και οι αναστεναγμοί έπεφταν στα παιδικά αυτιά, κάνοντας την έλλειψη πένθος...
Στο τέλος ξέβραζαν τον συσσωρευμένο θυμό και τον μετάλλαζαν σε θυσία...

Για να μη λέω τώρα στο σκαλοπάτι αυτό της ζωής μου πως δεν έζησα, να μη ψάχνω να βρω χρόνια άδεια που πέρασαν.. να μην μετρώ απουσίες.. ήθελα να είμαι παρούσα..

Σταυροκοπιόταν η μάνα μου μη με δει κανένα μάτι να γυρίζω το βράδυ… μπλάβιαζε σαν πήγαινα θέατρο, σαν έτρεχα με σημαίες… σαν ακολουθούσα τη πορεία της αλλαγής που ήθελα να έρθει …με μισάνοιχτη την πόρτα περίμενε.. πάω στοίχημα πως με έταζε στους αγίους να μου βάλουν μυαλό..

«Γυναίκα ναυτικού σου λέει ο άλλος! Τα ίδια μυαλά κουμαντάρεται!»

Κρυφογελούσαμε με το Νίκο που είχε αναγκαστεί να δώσει μάχες με τα σόγια του…

Ο καθένας μας είχε αναλάβει το μερίδιο του…

Στο δικό μου χαραχτήρα για να «δώσω» πρέπει να ήμουν στην πρίζα… να μπορέσω να σταθώ στα αστάθμητα που ήρθαν να μας λειώσουν… και αντάμωσα πολλά, αλλά δεν τα φοβήθηκα γιατί την ψυχή την είχα εκπαιδεύσει να μη φοβάται ….

Η ζωή δεν κάνει ρουσφέτια…θέλει πόλεμο…

..το δύσκολο ΤΩΡΑ αύριο θα γίνει ΧΤΕΣ….

γιαγιά Αντιγόνη