Σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο…

Τόσο προσπάθησα να μάθω να γελώ- ο κόσμος μέσα μου δεν θέλει:

Σπασμένα κομμάτια ανασυνθέτω τα τοπία μου

σ’ ένα παράξενο και που γκρεμίζεται από το μέλλον παζλ…

.

Κάτι φορές το φως αρνείται να πεθάνει

και συλλαβίζει τις υπέροχες διαφάνειες του ως αργά το απόγευμα…

Ένα ποίημα δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα
γιατί ζητάει αλήθειες που είσαι υποχρεωμένος να πεις.

Πάνω από το εντυπωσιακό λιμανάκι
που ο ήλιος σκουντουφλά το πρωί,
πάνω στα προπαροξύτονα βράχια…

Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε…

Με όλα τα υπάρχοντά μου μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς.
Φιλοδοξώ έναν ουρανό δικής μου έμπνευσης κι έναν μύθο επίγειο…

Έχω ένα κομματάκι από θρυμματισμένο ουρανό
μέσα μου- ένα θραύσμα από ποίημα
που το φιλώ σαν κόρη οφθαλμού- μην και ποτέ μου λιγοστέψει.

Δεν έχει τίτλο η μοναξιά…
Όλοι ζούμε σε μια εσωτερική σιωπή
που ανατινάζει συνεχώς την ψυχή- κομματάκια της
πέφτουν και στις ματωμένες των ποιητών σελίδες.

--- . ---

Αλλά με όση ποίηση και να περιχυθεί η απουσία πάλι απουσία θα φαίνεται…

.
… που γράφει ευαισθησίες στην καρδιά μου…

* Όλα τα παραπάνω είναι λόγια από στίχους του Στρατή Παρέλη

Μηθυμναίος