Εικόνες της εποχής

Είναι στιγμές που οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας κάποιες ανάγκες. Ζούμε στιγμές δύσκολες κι αυτό είναι αβάστακτο, όταν στοιβάζονται τόσα γύρω μας… Ανάγκη να τα ξεπεράσουμε, όπως μπορούμε. Ανάγκη να βρούμε μια ισορροπία, μια διέξοδο… μια μαγική συνταγή. Ανάγκη να βουτήξουμε μέσα μας να βρούμε κάτι… Ανάγκη να δούμε δίπλα μας. Όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία απουσιάζουν. Αυξήθηκε η μοναξιά. Μελαγχολείς. Ο κόσμος γυρίζει… γυρίζει κι αδιαφορεί… αδιαφορεί για τη μελαγχολία του καθενός μας. Απίστευτος ο κόσμος…
Διαβάζω σ’ έναν τοίχο: «- Τι γίνεται, τι κάνεις;» «- Απεχθάνομαι!». Πολύ απλό… έτσι μονολεκτική η απάντηση. Και γενικά συνήθης… Πολλά συνηγορούν γι’ αυτό.
Φαντάζομαι τον τύπο που έδωσε αυτή την απάντηση. Αυτό το «απεχθάνομαι» το βλέπω στα μάτια του… Τα μάτια του μιλούν. Εκπέμπουν σήματα αγωνίας. Είναι υγρά. Βλέπω χιλιάδες μοναξιές μέσα τους.

Τούτη η εποχή έχει μια θλίψη, έτσι είναι το φθινόπωρο. Τα φύλλα απ’ τα δέντρα σκορπάνε. Τα δέντρα ορφανεύουν. Έχουν μια όμορφη μοναξιά. Η φύση χρωματίζεται παράξενα.

Μια ανάγκη με κάνει να βουτήξω να βρω τα χρώματα του φθινοπώρου. Όμορφα χρώματα. Σκόρπια φύλλα. Στάλες ελπίδας. Έψαξα και βρήκα λίγες εικόνες της εποχής. Τέτοιες που να βεβαιώνουν αυτό το ανεξήγητο του κόσμου.

Τα δέντρα ορφανεύουν...

Χρώματα του φθινοπώρου...

στάλες ελπίδας...

Η εποχή έχει μια θλίψη...

Μηθυμναίος