Λευκή μορφή αναλλοίωτη κι άθικτη από το ψύχος
Ένα τοπίο κατοικεί με χιόνια και φτερά
Πολλαπλασιάζεται μέσα στη διαφάνεια
Ανοίγει τον κρουνό του ονείρου
Και τη χάρη μιας χαμένης ηλικίας διαλαλεί
Μονάχα εγώ γνωρίζω το μυστικό της
Είναι μια πάχνη το πρωί
Επάνω στις ρωγμές του χρόνου
Το βράδυ ένας καθρέφτης μητρικός
Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Το πέπλο και το χαμόγελο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου