Έρως- Θάνατος της ζωγράφου Άννα Σίνου
Κατερίνα Δασκαλάκη, 8 ανέκδοτα ποιήματα
(Ι)
Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα σου
αν θρέφεις εφιάλτες, ψίθυρους ή ανεμώνες
αν ονειρεύεσαι ρήξεις ή παροξυσμούς,
αν παραφέρεσαι, αν σπαράζεις, αν κόβεσαι,
πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται μέσα σου, δεν παραλείπεις να κλειδώνεις την πόρτα και έτσι αθέατη περιφέρεσαι σε μια τροχιά χωρίς συντεταγμένες. Δεν ξέρω επιτέλους σε ποιο πνιγμό επιπλέεις για αυτό και στάζεις ολόκληρη αναμονή, αντανακλάσαι σε κυρτούς καθρέφτες μα πιο πολύ είναι που ψεύδεσαι μια άχρονη ανθοφορία, που προσποιείσαι τρυφερότητα ενώ μέσα σου σώζεται το νερό.
Δεν έχει που να γείρει η παρένθεση που να ακουμπήσει η τελεία.
Ακόμα και τα αποσιωπητικά σε αποδιώχνουν.
(ΙΙ)
Δεν ξέρω από ποιο δρόμο να σε αποχωριστώ από ποια μεριά να σε κοιτάξω. Όταν σε βλέπω πουλιά βυθίζονται στο στήθος μου κι ένα καράβι ανοίγεται στα δύο, δεν ξέρω από πού φυσά ο άνεμος, με παρασύρει η άπνοια στα μάτια σου, τις νύχτες έρχεσαι από αιώνες χαραγμένος στην πέτρα, δεν ξέρω που να στρέψω το βλέμμα τ’ αστέρια μέσα σου με ξεριζώνουν, με ρίχνουν σε απόκρημνες χαράδρες.
Κι εσύ τι μου ζητάς; Να αγκαλιάσω την νοσταλγία, να ξεκαρφώσω την πληγή, να σκίσω το σκαρί σου, ρόδια να ξεχυθούν στα χέρια σου, να σώσω όσα δεν σώζονται τα κυπαρίσσια της αυλής, τα ματωμένα παιδικά σου γόνατα. Έχει σημάδια το κορμί σου και πού είναι η πυξίδα πού είναι ο χάρτης πού έχει βράχια, γωνίες κοφτερές πού είναι τα φαράγγια, σε ποια σπηλιά κρύβεις το αγκίστρι εκείνο που ματώνει και χάνεσαι, σπας
κλαδί ολάνθιστο
τρυφερός μίσχος
σάρκα γλυκιά
μετέωρος στέκεις μέσα μου λες κι είσαι σε γκρεμό. Δεν βλέπεις πως δεν έχει ύψος δεν έχει βάθος δεν είναι βάραθρο δεν είναι ξέχειλο πηγάδι
μα τρυφερά έχω σπείρει χλόη για να ‘ναι η πτώση πέταγμα.
η συνέχεια Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου