Γιατί πονάς ψυχή μου;

Τα πρώτα σημάδια τα διέκρινε η μάνα. Κάτι έφευγε από το βλέμμα της.
Ηταν η σπίθα, η γνώριμη.. μετά το γέλιο που έπαψε να ηχεί, για να μεταβληθεί σε χαμόγελο…
και αυτό κομμένο στη μέση.. Για τόσο λίγο…
Δεν ήταν έτσι το παιδί της. Είχε ένταση, χαρά, ταλέντο να γίνεται το κέντρο της συντροφιάς..
Και μια- μια οι κλωστές τρίβονταν… το τώρα γινόταν κάτι άλλο.. Τι όμως; Ποιος θα το καταλάβει, θα το ερμηνεύσει, θα το εξηγήσει..
Εκλεισε πρώτα την πόρτα του Πανεπιστήμιου, ήρθε και η σειρά του δωματίου…
Χτύπησε, διακριτικά, με όσο φόβο μπορεί να αντέξει μια μάνα…


Σιωπή…..
Η πρώτη σκέψη γνώριμη.. ουσίες; Πώς να περάσουν την κλειστή πόρτα; Το απέκλεισε. Ηταν και τα σημάδια μη αναγνωρίσιμα…
Από έξω άρχισαν οι φωνές, οι γνώμες, τα βιαστικά συμπεράσματα, οι ταμπέλες.
«Σε εκμεταλλεύεται».. «είναι τεμπέλα».. «κάνει αυτό που θέλει»… «αγρίεψε!»
Παροτρύνσεις, μιας επιπόλαιης ματιάς.. και αυτό πονούσε.
Τις αιτίες προσπαθούσε να αναλύσει και έπεφταν οι ενοχές, σαν δυνατή βροχή στην ψυχή της.
Που δεν μπόρεσε να το δει νωρίτερα..
Που η αγάπη ίσως δεν είχε δοθεί με τρόπο κατανοητό...
Που τα χάδια της δεν έφταναν… που..που..που.. τόσα πολλά και πάνω της όλα.
Ν’ ανοίγουν την πόρτα και να τους διώχνει. Να την πιέζουν και να φωνάζει .
Το φαγητό πάνω στο γραφείο. Και το κορμί της στο κρεβάτι να μη θέλει να σηκωθεί.
Καχυποψία.. άρνηση.. εγκλεισμός.. επίθεση.. στις άσκοπες προσεγγίσεις.
Οι γνώριμοι που έγιναν άγνωστοι, τα χάδια που αποστρεφόταν βίαια.
Και οι άλλοι να επιμένουν…
Η μάνα θόλωσε, έβαλε τους όρους της:
«Οποιος δεν το αντέχει να απέχει! Είναι δική μου δουλειά να το παλέψω, να το υπομείνω
να το ψάξω.. Οποιος θέλει να βοηθήσει να ξέρει να σιωπά. Οποιος εναντιωθεί θα γίνει εχθρός μου!»
Αρχισε να χτυπά πόρτες ειδικών για ψυχικά νοσήματα.
Οι απαντήσεις μπερδεμένες. «Μετεφηβική αντίδραση».
Ωρες συνεδρίας στο κενό από τους ειδήμονες. Φως πουθενά.
Εκείνη στο σκοτάδι των παραισθήσεων.
Ποιος ν’ ανοίξει την ψυχή της; Ποιος να την πείσει να σηκωθεί, εκτός από τα απαραίτητα;
Κάπου εκεί αρχίζουν οι ρωγμές της οικογενειακής συνοχής να γίνονται ευδιάκριτες, να μεγαλώνουν μέρα τη μέρα.
Καυγάδες των.. υγιών. Διαχωρισμοί, αποστασιοποιήσεις και εμμονές για την λάθος στάση της μάνας.
Μια διάλυση, γιατί δεν ήταν μπορετό να το αντέξουν. Ο πατέρας απών.
Η σωματική αρρώστια ενώνει, η ψυχική διαλύει. Δεν αντέχουν το.. στίγμα. Ψάχνουν να βρουν προγόνους με παράξενες συμπεριφορές να αποδώσουν την «κληρονομιά».. Ακόμα και εκεί δεν είναι κανείς δικός μας! Πόση σημασία έχει;
Η αποσύνθεση έρχεται. Δεν τη ενδιαφέρει, μόνο να γίνει εκείνη καλά.
Πέρασε ο πρώτος χρόνος και ακόμα τίποτα.
Κάποιες σταγόνες στη τροφή με το φόβο της αποκάλυψης. Ο μεγαλύτερος ήταν αυτός της απόπειρας.
Τέσσερα χρόνια αναμονής. Η διάλυση των σχέσεων είχε έρθει χωρίς επιστροφή.
Αγωνία που κορυφώνεται, εφιάλτες, ολόκληρα σενάρια να διαδέχονται τα προηγούμενα…
Κάποιο ευλογημένο ξημέρωμα έπεσε στην αγκαλιά της μάνας κλαίγοντας, ζητώντας βοήθεια.
Σαν να που το περίμενε από καιρό, μούδιασε, δεν έπρεπε να πει παρά ένα θα το «ψάξουμε ψυχή μου».
Και το εικοσάχρονο κορμί της έγινε έμβρυο, περιμένοντας την γέννηση του.
Δύσκολη γένα!
Ανάψαν δεκάδες βεγγαλικά στο πρώτο γέλιο της. Το πρώτο χάδι δυνατότερο και από τον ερχομό της στη ζωή πριν είκοσι τέσσερα χρόνια…
Τα γενέθλια άλλαξαν ημερομηνία!
Οι απόντες επέστρεψαν, δίχως να γίνουν ποτέ το ίδιο σημαντικοί.
Το γέλιο της, η σταδιοδρομία της, η χαρά της ξεπέρασαν τις δυο απόπειρες…..
Ακόμα μετά τόσα χρόνια έχει εφιάλτες.. ψάχνει να βρει το φταίξιμο της…

γιαγιά Αντιγόνη