Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να "χάνεται" σε εικόνες από τα παλιά. Εικόνες όμορφες και πολύχρωμες, σχεδόν πάντα γεμάτες μουσικές. Κάποιες φορές οι εικόνες ζωντανεύουν και γίνονται μικρά φιλμάκια που προβάλλονται στο νου μου και τις παρακολουθώ με δέος και γλυκιά νοσταλγία.
Κρυβόμασταν πίσω από θάμνους, δέντρα, οτιδήποτε. Κάτω οι δρόμοι γυαλί από τον πάγο. Μόλις πλησίαζαν τα αυτοκίνητα, παίρναμε θέση, χαμηλώναμε και γαντζωνόμασταν από τον πίσω προφυλακτήρα. Ωραίες αυτοκινητάδες:). Το τι κατσάδα τρώγαμε από τους οδηγούς όταν μας παίρνανε χαμπάρι, δε λέγεται. Καμία αίσθηση κινδύνου. Το μόνο που μας απασχολούσε..."να μην το πει στη μαμά και τον μπαμπά".
Άλλες φορές ανεβαίναμε στην σκεπή του σχολείου για να απομονωθούμε και ν’απομακρυνθούμε από τους "μεγάλους". Κασετόφωνα, πατατάκια, καμιά φορά και τσιγαράκια και, δωσ’του γλέντια και χορούς με την "εκδίκηση της γυφτιάς" και όχι μόνο, πάνω στην σκεπή. Την τελευταία φορά κατέληξα στο νοσοκομείο με..μισό δάχτυλο λιγότερο..:). Αφού με κόψανε και με ράψανε, την άλλη μέρα πέρασε η Τασούλα από το σπίτι να μου πει ότι δεν βρήκανε το..κομμάτι από το δάχτυλό μου, όσο κι αν έψαξαν όλα τα παιδιά… :)
Το αποχαιρετιστήριο πάρτυ έκπληξη.. Δάσκαλοι, συμμαθητές, όλοι μια παρέα που χόρευε και τραγουδούσε. Χόρεψα και με τον Τάσο εκείνη την ημέρα!!! Τι χαρά είχα από τη μια! Πόσο στεναχωριόμουν και φοβόμουν που θα’φευγα από την άλλη. Και πόσο την πλήρωσα τη χαρά μου τότε…
Εικόνες πολλές και φιλμάκια από συναυλίες, ξενύχτια, φίλους, οικογένεια… "Κι όλα μπερδεύονται γλυκά"… Άνθρωποι, μουσικές, ευτυχία, ανεμελιά, αλλά και ζόρια και δάκρυα. Δε βαριέσαι… Όλα ανθρώπινα. Ουδείς άτρωτος.
Ηρωοποιούμε κάποιες φορές τους ανθρώπους που αγαπάμε πολύ, τους ανθρώπους που μας γέννησαν, αυτούς που σημαδέψανε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη ζωή μας, χωρίς να σκεφτούμε με πόσο βάρος μπορεί και να τους φορτώνουμε.
Ουδείς άτρωτος. Κι ενώ το ξέρω τώρα πια καλά, κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να μονολογεί. Σαν να διαβάζω δυνατά μέσα μου κάποιο γράμμα. Με παραλήπτη εσένα, εσένα, Εσένα κι εμένα.
Και τότε θέλω πολύ να βρω το φίλο μου τον ψαρά, το Σιδερή*…
Το έχετε ακούσει; Είναι όμορφο! Έχει μεράκι!
Τότε λοιπόν είναι που θέλω να’χω λίγο χρόνο κι ησυχία για να βρω το φίλο μου τον ψαρά, το Σιδερή. Να χωθούμε στην ψαροβαρκούλα του και να τα π(ι)ούμε όμορφα κι ωραία.
Είν’ όμορφες και ζωογόνες οι κουβέντες με το Σιδερή. Άμεσες κι αληθινές. Πιο αληθινές κι απ’την αλήθεια κάποιες φορές. Το πιο όμορφο απ’όλα όμως, στο Σιδερή, αυτό που πραγματικά "ζηλεύω" και λατρεύω είναι το βλέμμα παιδιού…που σε κοιτάζει. Πόσο σου μοιάζει, πόσο μου μοιάζει…
* Ο φίλος μου ο ψαράς, ο Σιδερής
tsipouraki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου