Αν το καλοσκεφτείς, έχει μια βάση. Αντί δηλαδή να γινόμαστε πολλές φορές έρμαιο του μυαλού με τις σκέψεις, τα ερωτήματα και τα διλήμματα που μας στέλνει σ΄ανύποπτο χρόνο να μας κατσουφιάσουν, να επιλέγουμε εμείς τι θα σκεφτόμαστε και ποιό θα΄ναι αυτό το δίλημμα που θα μας απασχολεί κάθε φορά.
Ομολογουμένως ο βαθμός δυσκολίας του εγχειρήματος είναι μεγάλος γιατί άπαξ και θρονιαστεί εκεί ψηλά μία απόφαση που επανειλημμένως αναβάλουμε να πάρουμε ή ένα πρόβλημα που η εμμονή μας συνεχώς να το κουκουλώνουμε,το έχει γιγαντώσει, η υπόθεση μυρίζει μπαρούτι. Αξίζει όμως να κάνουμε ανά τακτά διαστήματα μια προσπάθεια να ορίσουμε εμείς τη διάθεση και τους προβληματισμούς μας. Τις προηγούμενες μέρες κι ενώ η ελλάδα ταλανιζόταν απο καυτά θέματα όπως η απεργία των συμβασιούχων στο Υπ.Πολιτισμού και τα επεισόδια που ακολούθησαν στην Ακρόπολη, η επαναφορά των σταχτοδοχείων στα τραπέζια των καφετεριών καθώς και η πολύ πιθανή ήττα του Σγουρού απο τον Δημαρά, εγώ επέβαλα στον εαυτό μου για λίγα λεπτά, συγκεκριμένα απο τις 6:30 π.μ. έως τις 6:45 π.μ., να σκέφτεται ένα γλυκό! Καθώς ανέβαινα στο ποδήλατο και ξεκινούσα για τον φούρνο, κάρφωνα στο μυαλό μου το σχήμα και τη γεύση του κι ήμουν έτοιμος για 3ο παγκόσμιο πόλεμο εάν μια άλλη σκέψη προσπαθούσε να εισχωρήσει. Η δόση της πιστωτικής και ο λογαριασμός της ΔΕΗ είχαν τις 23 υπόλοιπες (συμπεριλαμβανομένου και του ύπνου) ώρες και 45 λεπτά να με αγχώσουν. Αυτό το τέταρτο δεν πλησίαζαν καν.
Αν τύχαινε κι είχε τελειώσει το ταψί, κατσούφιαζα, συνοφρυονόμουν και μ΄ένα σχεδόν κλαψιάρικο ύφος ρωτούσα τη φουρνάρισσα γιατί δεν έφτιαχνε δύο ταψιά αντί για ένα. "Ε,γιατί;". Τέτοια επίδραση είχε πάνω μου αυτό το γλυκό που εκείνη ονομάζει "βυζαντινό" αλλά εμένα μου θυμίζει σε πολλά τη μεγάλη μου "καψούρα"...την πουτίγκα, που δεν μπορώ πια να βρω σε κανένα ζαχαροπλαστείο. Όσο κι αν έχει αμβλυνθεί τώρα πια η εξάρτησή μου απο δαύτο, αφού στο κουτί που παίρνω φεύγοντας δεν υπάρχουν τρία αλλά ένα κομμάτι κι αυτό μέρα παρά μέρα, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να παρεισφρύσει άλλη σκέψη στο μυαλό μου για όσο διαρκεί αυτό το σύντομο πρωινό καθημερινό ταξιδάκι ως τον φούρνο. Είναι μία γλυκιά, με όλη τη σημασία της λέξεως,συνήθεια που απέκτησα τελευταία αφήνοντάς με πάντα στο τέλος με την απορία, πως και δεν την είχα ανακαλύψει πιο πριν.
Με αφήνει όμως και με κάτι ακόμα, όχι τόσο γλυκό, που εισχωρεί από ψηλά και φτάνει να πλημμυρίσει μέχρι και τα κάτω μου άκρα. Κατακράτηση υγρών δε λέγεται η αιτία που φουσκώνει το σώμα παραμορφώνοντας την όψη, πνίγοντας την καρδιά, τρομοκρατώντας το μυαλό; Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική προσομοίωση που μπορώ να τολμήσω για τις ερινύες που μου επιτίθενται κυρίως αφού καθίσω στο πιάνο ή πάω να γράψω για κάτι που με στοιχειώνει και σίγουρα αφότου έχω καταβροχθίσει το "βυζαντινοτέτοιο". Παλαιότερα (έχει περάσει μόνο ένας μήνας αλλά μου φαίνεται σαν χρόνια) όταν κάπνιζα, μπορούσα να τις αποφεύγω απλά τραβώντας μερικές τζούρες και αφήνοντας στη νικοτίνη τα υπόλοιπα. Ομως όχι πια.Τις θέλω εδώ, να με συγκλονίζουν, να με βασανίζουν, να με σκοτώνουν και να μ΄ανασταίνουν.
Με τρελαίνει που το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη γλυκιά πλευρά της ζωής, δε μπορούν να το αξιοποιήσουν όλοι.Τσαντίζομαι αφάνταστα στη σκέψη του πως νιώθει ένας γονιός που δεν έχει να δώσει χαρτζιλίκι να πάρει μαζί του στο σχολείο το μικρό του αλλά και πως νιώθει εκείνο μένοντας μόνο του παράμερα να κοιτά τις φίλες της ν΄αγοράζουν μια ζεστή μπουγάτσα. Βγαίνω απο τα ρούχα μου καθώς ζω μέσα απο τέτοιους συλλογισμούς την κόλαση ανθρώπων που δεν τους παίρνει πια κανείς (λόγω ηλικίας) για δουλειά και ανατριχιάζω στη θέα του μαύρου πέπλου που΄χει απλωθεί πάνω απο την οικογένειά τους. Εκεί που μέχρι χθες άνθιζαν λουλούδια. Δεν είναι όλα τα δάκρυα ψεύτικα. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο 45 και 50 χρόνων να καταρρέει πνιγμένος στο κλάμα,να παρακαλάει σπαρακτικά για μερικά μεροκάματα τη βδομάδα και να΄χει χάσει την επαφή με το γέλιο και την ελπίδα δεν γίνεται να γυρίσω το βλέμμα απο την άλλη και να καμωθώ πως ήταν οφθαλμαπάτη. Ίσως αν ήμουν ο πρωτότοκος γιός του Κόκκαλη. Όμως δεν είμαι.Και μάλλον θα καταργήσω κι αυτή τη γλυκιά καθημερινή βολτούλα ως τον φούρνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου