που ταξιδεύει στον άνεμο
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες , ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό
κι όλο αρπζόμαστε με δύναμη απ΄τη γη
Μας βρίσκουν τ΄ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κάματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα
Οσότου, φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από πού ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ΄όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο ακόμα μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο- να πει μια τρίλλια του
στη νύχτα που έρχεται- ένα πουλί.
Μελισσάνθη
(Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη)
1910-1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου