Η (ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Πολλοί αποδίδουσι την παρ΄ημίν θεσιθηρίαν

εις την πενίαν των σήμερον Ελλήνων΄

αλλά το κακόν προέρχεται μάλλον εκ του ότι

και ο πτωχότερος των Ελλήνων κέκτηται

στρέμμα τι αμπέλου, καλύβην, μικράν σύνταξιν,

γωνίαν οικοπέδου ή άλλην οιανδήποτε κτήσιν,

επιτρέπουσαν αυτώ (= σ΄αυτόν) να τρώγη

ξηρόν άρτον και να θεσιθηρή εφ΄όλον

το διάστημα του βίου του, όπως προμηθευθή

εν οιονδήποτε προσφάγιον."

"Αν στενή είναι η οδός του Παραδείσου,
δεν είναι εφ΄ετέρου όσον λέγεται
πλατεία, εν Ελλάδι τουλάχιστον,
η λεωφόρος της απωλείας.

Πλείστους τω όντι απαντά τις παρ΄ημίν καλούς

ανθρώπους, έχοντας πάσαν προθυμίαν να

γίνωσι ραδιούργοι, κόλακες, καταχρασταί,

άτιμοι, λαθρέμποροι και συκοφάνται, όπως

προαχθώσιν ή τουλάχιστον χορτασθώσι,

και εν τούτοις καταδικαζομένους υπό της

ασπλάχνου ειμαρμένης εις ισόβιον τιμιότητα

και πείναν."

Εμμανουήλ Ροΐδη, "Περί των σήμερον Ελλήνων