Μπουκάρισε η Μαρίτσα, ξαναμένη.
Χύθηκε στην πολυθρόνα,
σα λουκουμάς μισοψημένος.
Μέχρι να τη τρατάρω το καφεδάκι της ξεφυσούσε και
κοκκίνιζε έτσι που σκιάχτηκα κομμάτι.
Ρούφηξε σε ήχο πλάγιο και βροντώδη με τα μπλαβιά
χείλι , την γουλιά και αφήνοντας την φλυτζάνα, έσκουξε:
- Θα με πεθάνει η βαφτιστήρα σου , πάει τελείωσε,
κρέμασε το πτυχίο και τσιμουδιά για ΑΣΕΠ.
Επεσε στα τέσσερα ο μαύρος ο Σωτήρης αλλά τίποτα.
Δεν στα ΄λεγα ; στα ‘λεγα «θέλει κάτι άλλο» η κυρία,
το δημόσιο της πέφτει βαρύ, βλέπεις!
Η Μαρίτσα, από όταν της πήγαιναν στη νεογέννητη ακόμα
μικρή τα ματόχαντρα, την φανταζόταν με καρέκλα στο
δημόσιο άντε και σε καμιά ΔΕΚΟ στο φινάλε.
Και λόγο στο λόγο, τσουρομαδηθήκαμε .
-Καλά ήρθα να πω τον πόνο μου στης τρελής
την γκλάβα τέλειωσε απελπισμένη.
Κάποια χρόνια πριν η Αγγελική μου, είχε κρεμάσει
το δικό της πτυχίο, με δική μου προτροπή και ενθάρρυνση.
Η κόρη μου είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες .
Σπούδασε γιατί ήταν απλά καλή και διαβαστερή.
Όταν έφτασε η ώρα της επαγγελματικής αποκατάστασης
βολιδοσκοπούσε, την γνωστή καρέκλα.
Δεν την απαξιώνω με τίποτα!
Της Αγγελικούλας δεν ταίριαζε.
Από πολύ μικρή ερχόταν σε ένα εργαστήριο
που είχα, κατασκευής ειδών δώρου.
Κατέβαζε το κεφαλάκι της, ιδέες ,με επιτυχία.
Τα χεράκια της επιδέξια.
Ένα βράδυ και ενώ έβλεπα το δίλλημα, στα μάτια της, της είπα.
-Παράτα τα όλα και κάνε ότι θέλεις.
Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σ’ένα γραφείο,
να κάνει τα ίδια πράγματα τόσα χρόνια;
Ένα μαμούνι, που δεν στέκεται λεπτό και ονειροπολεί
το κλείνεις σε κουτί;
Από την μια η σιγουράτζα,, από την άλλη το ρίσκο
και το «θέλω» σου.
Με κόπο πολύ, το όνειρο γεννήθηκε.
Στο μεταξύ, η Μαρίτσα είχε κόψει ρόδα μυρωμένα.
Ακόμα την φαντάζομαι στο μπίρι –μπίρι πάνω από
το κεφαλάκι της βαφτιστήρας μου.
Γιαγιά Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου