Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ
Κάθε μέρα, όπως όλοι οι απλοί άνθρωποι, βλέπω κάτι που πρέπει να αλλάξει, και είναι δυνατόν να αλλάξει εύκολα: ένα σχολείο που μπάζει, ένα νοσοκομείο που παθαίνει συμφόρηση σε κάθε εφημερία, ένα κέντρο υγείας που δεν έχει γιατρό, ένα δρόμο που έπρεπε από χρόνια να έχει ασφαλτοστρωθεί, ένα χωριό ακόμα που μπορούσε να ζήσει και εγκαταλείφθηκε, μια πόλη που αφέθηκε σε πορεία χωρίς επιστροφή.
Και -όπως όλοι μας- τα παίρνω στο κρανίο!
Πώς είναι δυνατόν να μην τα βλέπουν όλα αυτά οι επαγγελματίες της πολιτικής;
Μερικούς τους γνωρίζω προσωπικά από άλλες εποχές.
Αλλους τους έμαθα με τον καιρό, παρακολουθώντας τη διαδρομή τους. Με τους περισσότερους είχαμε από τότε διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις, αλλά έβλεπα ότι ήθελαν να αλλάξουν κάποια πράγματα, αν και όχι με το βάθος, τη γνώση και τη διορατικότητα που -θεωρητικά- πρέπει να υπάρχει στην πολιτική.
Μετά, χρόνο το χρόνο, κάθε χρόνο περισσότερο απόμακροι, κάθε χρόνο περισσότερο στον κόσμο τους, κάθε χρόνο περισσότερο επαγγελματίες, οι μισοεπιθυμίες τους για αλλαγή των κακώς κειμένων μειώνονταν απελπιστικά, μέχρι που εξαφανίστηκαν.
Εσβησαν στη διαδικασία ανάληψης ή παραμονής στην εξουσία και στην αγωνία τους -αγωνία και αυτή!- της επανεκλογής και της διατήρησής τους στους καταλόγους του «πολιτικού δυναμικού».
Μόνο μέλημά τους, πλέον, να μείνουν αξιωματικοί στο στρατό των «ημετέρων». Να είναι μέσα «στα πράγματα», που χρόνο με το χρόνο γίνονταν όλο και περισσότερο προσδιορισμένα από, εσωτερικούς και διεθνείς, εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες, όλο και περισσότερο υποταγμένα στην αγορά και τις καθ' υπαγόρευσιν αφηγήσεις που σχεδιάζουν τα think tanks και διακινούν τα media.
Μετά φτάσαμε εδώ! Στην εποχή που αλλάζουν μόνο όσα οι αγορές ζητούν να αλλάξουν για να αλλάξει προς το χειρότερο η ζωή μας. Αργησα αρκετά να καταλάβω ότι άλλο είμαστε οι απλοί άνθρωποι και άλλο οι επαγγελματίες της πολιτικής, οι αξιωματούχοι, οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας και τα τσιράκια τους.
Οι απλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις δημόσιες συγκοινωνίες και πληρώνουν πολλαπλώς τα χάλια τους.
Ιδροκοπούν σε ασφυκτικές διαδρομές, χάνουν ώρες πηγαινοερχόμενοι στη δουλειά ή αναζητώντας δουλειά, χάνουν το πορτοφόλι τους, χάνουν καθημερινά κάτι από την αξιοπρέπειά τους στην προσπάθεια για επιβίωση...
Οι απλοί άνθρωποι πληρώνουν πανάκριβα τη δωρεάν παιδεία και κάθε χρόνο περιορίζουν δραστικά τα σχέδια για την εκπαίδευση των παιδιών τους.
Πληρώνουν και δεν έχουν αυτό που πρέπει, δεν έχουν και δεν πληρώνουν αυτό που το παιδί χρειάζεται. Ενας συνδυασμός που εδραιώνει και επεκτείνει την εκπαίδευση της αμάθειας.
Οι απλοί άνθρωποι περιμένουν με τις ώρες στα νοσοκομεία και τα Ταμεία για μια εξέταση και ακόμη περισσότερο για μακροχρόνιες θεραπείες. Και αυτή την αναμονή την πληρώνουν από πάνω πολλαπλώς: με φόρους, με τέλη, με φακελάκια και με την αξιοπρέπεια που χάνεται σε διαδρόμους που μυρίζουν αντισηπτικό.
Οι επαγγελματίες της πολιτικής έχουν καταθέσει προ πολλού την αξιοπρέπειά τους στο βωμό της ανάδειξής τους. Ολα αυτά λοιπόν δεν τα ζουν. Στην καλύτερη περίπτωση απλώς τα βλέπουν, εκ του μακρόθεν. Δεν γνωρίζουν τέτοιους εξευτελισμούς, δεν περνούν παρόμοιες αγωνίες. Με απλά λόγια, δεν είναι απλοί άνθρωποι, γιατί ζουν μια χαρά στη γυάλα που κατασκεύασαν.
Οι ελίτ από τη μια, ο απλός κόσμος από την άλλη. Και όλοι μαζί (!), μια χώρα που τραβά την κατηφόρα. Κόλαση!
Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και στην κόλαση, τα καλύτερα πόστα, πλάι στον ανεμιστήρα, τα καπαρώνουν ήδη οι επαγγελματίες της πολιτικής και τα τσιράκια τους για να συνεχίσουν τις εκδουλεύσεις.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου