Θα ανοίξουμε μια πλωτή διώρυγα για ερωτευμένους,
θα δεσπόζουν στους δρόμους,
θα φοράς εκείνη την κοντή φουστίτσα
που φορούσες στην Αίγινα,
θα φοράω το μακό της Κεφαλονιάς,
θα έχω μακρύνει τα μαλλιά μου πολύ,
θα έχεις διαβάσει Ρολάν Μπαρτ,
θα έχω αντέξει την πίεση των ημερών,
θα μου έχεις αγοράσει ένα καινούργιο
βραχιολάκι, θα σου αφήνω cd του Van Morrison
κάτω απ ‘το μαξιλάρι μαζί με σοκολάτες υγείας
και σημειώματα «μ’ αγαπάς;»,
τα πρωινά θα μου σερβίρεις κέικ βανίλια
με παγωτό σε στρογγυλούς δίσκους,
θα έχω δερμάτινο παντελόνι, δερμάτινα βιβλία,
δερμάτινο βλέμμα, ο χρόνος θα επιπλέει
μέσα μας σα φελλός, όταν ξημερώνει
θα με παίρνεις αγκαλιά και θα πηγαίνουμε
βόλτα στη θάλασσα, θα φτιάχνουμε γοργόνες στην άμμο,
θα τις ζωντανεύουμε και θα μας ταξιδεύουν μακριά,
τα βράδια, όταν θα πέφτει σκοτάδι πηχτό,
θα με κολλάς στο σώμα σου σαν αυτοκόλλητο σηματάκι
από παιδικό παιχνίδι, εγώ θα σου διαβάζω ποιήματα
του Ελυάρ και δοκίμια του Ντεμπόρ
και του Πας, θα είσαι απροσδόκητα όμορφη,
θα είμαι απροσδόκητα τυχερός,
θα βλέπω στα μάτια σου όλες τις συναυλίες των Who,
θα βλέπεις στα χέρια μου όλες τις τροχιές των άστρων,
δεν θα σταματήσεις ποτέ να αγαπάς την σιωπή,
δεν θα σταματήσω ποτέ να καπνίζω,
δεν θα χρειάζεται πια να μιλάω,
θα σου λέω στίχους από τραγούδια
και συ θα τα καταλαβαίνεις όλα,
όταν ζαλίζεσαι θα σου αγοράζω
σκουλαρίκια από πλανόδιους
ή αλυσιδίτσες για τη μέση, όταν απελπίζομαι
θα μου κλείνεις το μάτι και θα χαμογελάς πονηρά,
τα όνειρα που θα κάνουμε θα τα αριθμούμε
και θα τα κρεμάμε πόστερ στους τοίχους,
θα πιστεύεις ότι ο έρωτας καταβροχθίζει
το χρόνο, σε όλα τα παραμύθια θα πέφτει
χρυσόσκονη ανακατεμένη με αθωότητα,
τα ρολόγια στους πίνακες του Νταλί
δεν θα λειώνουν γιατί ο χρόνος θα’ ναι αιώνιος,
ένα απόγευμα θα χτυπήσει η πόρτα
και θα μπει η Patti Smith, θα σου χαρίσει το άσπρο φόρεμα
που φοράει στο εξώφυλλο του Wave, θα κρατήσω τα περιστέρια,
οι επόμενες κόπιες του άλμπουμ θα εκδοθούν χωρίς περιστέρια
και με την Patti Smith γυμνή, το «Dancing Barefoot»
θα κοπεί απ’ την λογοκρισία γιατί θα έχουν προστεθεί στίχοι
που θα λένε για μας,
θα συναντιόμαστε κρυφά στη χώρα των θαυμάτων
κάτω από ουρανούς με μαρμελάδα
και μεγάλα σοκολατένια βουνά,
μέσα σε κίτρινα υποβρύχια, εκεί θα μας περιμένουν
οι καρδιές του λοχία Πέπερ που δεν θα είναι μοναχικές,
μανταρινιές από σελοφάν και η μικρή Αλίκη,
μια μέρα με λιακάδα θα καβαλήσουμε τη μηχανή
και θα χωθούμε στα σύννεφα, δεν θα φοβάσαι στις στροφές,
θα φτιάξω ένα ροκ συγκρότημα
και θα το πω «Διαμαντένια Προβλήτα»,
θα παίζεις μπάσο και θα γράφουμε τους στίχους μαζί,
τα καλοκαίρια θα περιοδεύουμε σε τουρνέ,
τους χειμώνες θα αγοράζεις τελάρα
και θα ζωγραφίζουμε τις ψυχές μας,
θα ζούμε ακόμα τόσο μακριά που θα μπορείς
να απλώσεις το χέρι σου
και να κατεβάσεις τον ήλιο, θα σου πω
«το τέλος δεν είναι παρά μόνο η αρχή»,
θα μ’ αγαπήσεις ως την άκρη του χρόνου.
Κι έτσι αποκοιμήθηκα,
ενώ ο ήλιος ξεφλουδιζόταν.
(απόσπασμα από το βιβλίο
του Σταύρου Σταυρόπουλου,
Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα,
εκδ. Απόπειρα, 2005)
aeriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου