Τα κρίνα του φθινόπωρου τα πιο μεθυστικά
προτού να μαραζώσουν και να σβύσουν
τους τελευταίους ανασασμούς ήρθαν γλυκά γλυκά
στα πόδια μου να τους σκορπίσουν.
Τ΄αγγελοθώρητα όνειρα των είκοσι χρονώ
το δρόμο τους αγνάντια μου κρατήσαν,
μ΄ είδανε μάτια σαν το φως και σαν τον ουρανό
μ΄είδανε σα να μ΄αγαπήσαν.
( Κύλα το ρέμα σου βαθύ, της Λύρας ποταμέ!)
Όνειρα , κρίνα, εκστατική ευτυχία,
ποια ψυχοπόνια υπέρτατη σας έστειλε σ΄εμέ;...
Ποια, τάχα, υπέρτατη ειρωνία;
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου