Τούτη δω η ραπτομηχανή, έχει τη δική της ιστορία.
Σήμερα ξεκουράζεται στο σπίτι μου.
Ξεκίνησε από την Τήνο, στην αγκαλιά της Φεβρωνίας.
Ενας σφιχτοδεμένος μπόγος, με τα απαραίτητα και την
αγωνία της για το τι θα βρει στη στράτα της.
Ηταν καλοκαίρι του 1917 και η λιγνή μαυρομάλλα,
με την κοτσίδα να φτάνει στη μέση
και τα χρόνια στα δεκαοχτώ της.
Εφευγε από το νησί και ένα σπίτι, που περίσσευε, η φτώχια.
Είχε μια ξαδέλφη, ψυχοκόρη σ’ ένα σπίτι στον Πειραιά.
Νοίκιασε μια κάμαρα, κοντά της.
Αρχισε το χερούλι να γυρίζει , να τρέχει , να πετάει.
Στόμα με στόμα οι δουλειές αυγάτιζαν.
Τρία χρόνια μετά, νοίκιασε ένα μικρό χώρο που τον βάφτισε
«Ατελιέ Φεβρωνία».
Εκεί στο πίσω μέρος είχε και την κάμαρα της.
Δυο χρόνους μετά , γνώρισε ένα ντελικανή που την άρπαξε
και την σήκωσε στα σύννεφα.
Μετά ένα χρόνο, έμαθε ότι ο έρωτας της, είχε οικογένεια
και δύο παιδιά.
Εκει το ρολόι της καρδιάς της σταμάτησε.
Εγινε η Φεβρωνία, της σκληράδας.
Παντρεύτηκε , έναν άντρα μετά από τρία χρόνια, έναν
καλοκάγαθο άντρα μόνο για να κάνει ένα παιδί.
Ολος ο χαμένος έρωτας, πήρε την θέση του
στον μονάκριβό της.
Οσοι βρέθηκαν κοντά της, πέρασαν δύσκολα.
Το χερούλι γύριζε, ατελείωτα μέτρα ύφασμα,
μεταμορφώνονταν σε κομψά σύνολα.
Οι ταμπέλες μπήκαν. Η στρίγγλα σύζυγος,
η κακούργα πεθερά,
η άσπλαχνη κόρη ….
Αυτά δεν απείχαν από την αλήθεια.
Πέθανε σε βαθειά γεράματα, τυφλή.
Κάθε που την ξεσκονίζω, φαντάζομαι την τολμηρή
μικρή, μες το καΐκι που την έφερνε.
Υ/Γ Αφιερωμένο στη Λούλα που την συχώρησε
για ότι τράβηξε κοντά της σαν νύφη της
και που δεν είναι στη ζωή.
Και ήταν μια θεία που λάτρεψα!!
γιαγιά Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου