Γράφει ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Θεοτόκου Καλλίπετρας π. Παλαμάς Κυριλλίδης
Με αφορμή το άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΛΑΟΣ του Σαββατοκύριακου 18-19 Σεπτεμβρίου 2010, και με τίτλο «Ομολογία Φανατισμού», συγγράφουμε τις παρακάτω γραμμές.
Στο άρθρο του ο πολυσέβαστός μου συλλειτουργός π. Αντώνιος εκφράζει τον κίνδυνο που διατρέχουν οι σύγχρονοι άνθρωποι από την προσκόλληση στα πιστεύω της θρησκείας τους: «...η απόρριψη όποιας άλλης παράδοσης είναι θεμέλιος λίθος κάθε ολοκληρωτισμού...Τα μέσα που χρησιμοποιούσαν ήταν η τρομοκρατία και η εξόντωση... και μάλιστα χωρίς κανέναν ηθικό δισταγμό».
Είναι αυταπόδεικτα σωστό ότι η εξόντωση των αντιπάλων δεν έχει ηθική, όμως ο αρθογράφος επεκτείνει τη συλλογιστική του γιατί «...ευδοκιμούν και στις μέρες μας παρομοίου είδους ολοκληρωτικές αντιλήψεις». Και για να γίνει πιο σαφής γράφει «Αναφέρομαι στην ομολογία πίστεως κατά του οικουμενισμού». Στη συνέχεια εκθειάζει τις θέσεις του οικουμενισμού και λιβελογραφεί εναντίων όσων δεν τον αποδέχονται. Στο εξής περιγράφονται όσοι δεν αποδέχονται τον Οικουμενισμό ως «αρνητές κάθε θρησκευτικής παράδοσης των άλλων», «δαιμονοποιητές των αντίθετων», «φανατικοί που βλέπουν παντού εχθρούς», «αρνητές και καταδικαστές». Αλήθεια, γιατί πράγμα κατηγορεί ο αρθογράφος όλους εμάς (που συμμετείχαμε στην έκδοση της Ομολογίας Πίστεως) που ο ίδιος δεν κάνει; Μια λυπηρή χειμαρρώδης κατάκριση χαρακτηρίζει το περιεχόμενο του άρθρου, το οποίο με ειλικρινή διάθεση αγάπης έρχομαι να συζητήσω...
Σε μια σύντομη λοιπόν απολογητική προσπάθεια, ταπεινά φρονώ ότι δεν είμαι ο κατάλληλος προασπιστής της Ορθοδοξίας για να αποδείξω τη μοναδικότητά Tης και την απόλυτη αλήθειά Της. Άλλωστε η αλήθεια δεν είναι σχετική. Εάν ο ήλιος λάμπει, ασχέτως με το πως περιγράφει το φυσικό γεγονός κάποιος (ανάλογα με τις προσωπικές του εμπάθειες) ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει και το φως της μέρας να κυβερνά. Η αυτοαλήθεια δεν αποδεικνύεται αλλά μόνον παρατηρείται, έτσι ώστε κανείς να την προσέξει, να τη ζήσει, να την αισθανθεί για να την κατανοήσει.
Δεν υπήρξε Άγιος, δεν υπήρξε άνθρωπος του Θεού που να μην υποστήριξε την μοναδικότητα της Πίστης μας. Από τον μαθητή της αγάπης, τον Θεολόγο, που προτρέπει για να αποφεύγουμε τις κακές επιρροές των αιρετικών «μηδέ χαίρειν» (ούτε να τους χαιρετάς!)[Β΄Ιω.1,10], έως τον πρόσφατο μεγάλο άγιο της εποχής μας Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς (+1979) που αναφέρθηκε στο θέμα του οικουμενισμού διεξοδικά και τον θεωρεί ως την απόλυτη αίρεση, ήτοι Παναίρεση [Πόποβιτς Ιουστ., «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός», Θες.1974, σελ.224].
Ο Οικουμενισμός γεννήθηκε στους κόλπους της εκκοσμικευμένης Λατινικής εκκλησίας. Ήταν μια ιδέα που αναπτύχθηκε στην Α΄ και Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (19ος-20ος αιων) και υποστηρίζει ότι όλες οι ομολογίες του Χριστιανισμού καθώς και όλες οι θρησκείες του κόσμου μπορούν να συνενωθούν εν ονόματι της «αγάπης» με τη μοναδική προϋπόθεση να αποδεχθούν την ηγεσία του Πάπα Ρώμης. Την ίδια παράφρονα σκέψη έχουν κι άλλες θρησκευτικές οργανώσεις όπως η WICCA, μια παγκόσμια οργάνωση μάγων που πιστεύουν στα ξωτικά και τις νεράιδες και θεωρούν όλες τις θρησκείες (και τον Χριστιανισμό) ως υποδιαίρεσή τους! Ο σκοπός της Παπικής εξουσίας, ηλίου φαεινότερος, επί αιώνες υποχρεώνει τους λαούς στην απόλυτη υποταγή τους.
Ο κάθε λαός, η κάθε θρησκεία, μπορεί να έχει τα δικά της τοπικά δόγματα αλλά θα πρέπει να προσκυνά και να υποτάσσεται στην «εμβάδα του Αγίου Πατέρα»! Και η αποτελεσματικότητα του Οικουμενισμού είναι εντυπωσιακή: στην κηδεία του τελευταίου Πάπα Ιωάννη-Παύλου (+2005) παρακολούθησαν την λατινική λειτουργία 200 ηγέτες κρατών μεταξύ των οποίων 3 Πρόεδροι Αμερικής, 20 Βασιλείς, και αντίστοιχα πλήθος θρησκευτικών και πολιτικών ηγητόρων όλων των αποχρώσεων. Τυχαίο;
Επί 10 αιώνες πάνω από 200 άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας επιμένουν και εφιστούν την προσοχή ιδιαίτερα στην Παπική αίρεση, η οποία με τη δύναμη του χρήματος εξαγοράζει συνειδήσεις και χάνονται ψυχές. Περίπου 30 Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων μας απαγορεύουν προστατευτικά τον λατρευτικό συγχρωτισμό μας με τους αιρετικούς (ποιος όμως έχει την ταπείνωση να τους υπακούσει;). Βέβαια ο Θεός είναι ένας, όμως ο θεός του Ισλάμ λέγει «ότι το κλειδί του παραδείσου είναι το σπαθί που σφάζει», ο θεός του Πάπα λέγει «ότι η υποταγή στην εξουσία της Ρώμης μας πάει στον Παράδεισο», κι ο Θεός των Ορθοδόξων σύμφωνα με τα αψευδή λόγια του Χριστού λέγει «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» [Ιω. 14,6]! Τελικά ποιος θεός έχει δίκιο;
Ο Χριστός δεν θωπεύει τα πάθη. Γι αυτό κι ο Ίδιος ομιλεί σκληρά όταν πρόκειται να θεραπεύσει τον άνθρωπο, επειδή ακριβώς έχει αγάπη. Απεκάλεσε τον Ηρώδη «αλώπεκι» (=αλεπού) [Λκ.13,12], τον Ιούδα «υιό της απωλείας» [Ιω.17,12], τους Φαρισαίους «γεννήματα εχιδνών» (=φίδια) [Μτθ.23,33]! «Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω» [Αποκ.3,19]! Πρόκειται κι ο Κύριος να κατηγορηθεί για μισαλλοδοξία και φανατισμό; Και το προφητεύει: «δοκείται ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη; Ουχί λέγω υμίν, αλλ ή διαμερισμόν» (=νομίζεται ότι ήρθα να δώσω κοσμική ειρήνη, γήινη ειρήνη; Όχι σας λέγω, ήρθα για να προκαλέσω σχίσματα) [Λκ.12,51]. Μήπως αυτή η εναγώνια προβολή ενός θεού με κοσμική αγάπη είναι παρεξηγημένη ερμηνευτική;
Δεν είναι κριτήριο για τη σωτηρία μας όπως αναφέρει στο άρθρο του ο πατήρ Αντώνιος «οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους», διότι αυτές οι σχέσεις μπορεί να είναι καλές συμφεροντολογικά, υποκριτικά, ανθρωπάρεσκα, φιλήδονα ή και ματαιόδοξα! Η εμπειρία δείχνει ότι οι εραστές αυτής της αγαπολογίας είναι κατά κανόνα οι πιο μανιακοί διώκτες των οικείων τους! Πάντως η σωτηρία αποκαλύπτεται στα λόγια του Χριστού. Κάθε άλλη γνώμη είναι παρέκκλιση όπως ένα ποτήρι γάργαρο και λαχταριστό νερό, ρίχνοντας του μόνο μια σταγόνα ούρα μετατρέπεται αμέσως σε βρώμικο και απεχθές! Πόσο μάλλον η διδασκαλία του Χριστού εάν διαστραφεί από τα παραπλανητικά δόγματα των κακοδόξων...
Η καλή γνώση και εμπειρία της Ορθοδοξίας βοήθησε τους ανθρώπους να συμβιώσουν ειρηνικά. Δεν υπάρχουν αποδεδειγμένα ιστορικά γεγονότα εκτροπών μισαλλοδοξίας από Ορθοδόξους, κι όσα λέγονται εσχάτως φυσικά εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Την ειρηνική συμβίωση με αλλοδόξους την βιώσαμε προσωπικά και στα Πανεπιστήμια της Εσπερίας όπου φοιτήσαμε, αλλά και στο ταπεινό μοναστήρι μας όπου αρκετές φορές φιλοξενήσαμε μουσουλμάνους, καθολικούς και προτεστάντες! Εκεί που δεν επιθυμούμε να παρεκτραπούμε και να παρακούσουμε τους Αγιωτάτους Πνευματικούς μας Πατέρες είναι στη λατρευτική μας ζωή όπου η προσευχή μας οφείλει να γίνεται με ομοϊδεάτες και ομοθρήσκους. Απλά πράγματα, χωρίς περιπλοκές!
Που είναι ο φανατισμός; Δεν το δικαιούμαστε; Ή μήπως θα πρέπει να παραχωρήσουμε στην αλεπού όταν διεκδικεί το «δημοκρατικό δικαίωμά» της να εισέλθει στο κοτέτσι ανοικτή είσοδο;
Τα ζήσαμε πρόσφατα! Οι μουσουλμάνοι να προσεύχονται ελευθέρως στις πλατείες των Αθηνών (γιατί εμείς είμαστε άνθρωποι της «αγάπης») κι αυτοί δεν επιτρέπουν όχι μόνον να γίνει λειτουργία στην Αγιά Σοφιά (!) αλλά ούτε να περιπατεί κανείς έχοντας Σταυρό στο στήθος του μέσα στα Αραβικά Εμιράτα! Σύμφωνα λοιπόν με τον Οικουμενισμό, οι σύγχρονοι αγαπολόγοι επιθυμούν να συμπροσευχηθούν με τέτοιους «άλλης παραδόσεως» ανθρώπους! Οι Οικουμενιστές υποστηρίζουν ότι ισχύει ο δογματικός πλουραλισμός κι όποιος το αμφισβητήσει χαρακτηρίζεται φανατικός και εξοβελίζεται (αυτό είναι αγάπη!). Οι οικουμενιστές επιδιδόμενοι στον δημοσιοσχετισμό, τις υψηλές γνωριμίες, τις ανταλλαγές δώρων και κολακειών έχουν την πεποίθηση ότι πράττουν το θέλημα του Θεού!
Η οικτρή πλάνη αποκαλύπτεται από τον κληρικό αρθογράφο ως εξής: «Αναρωτιέμαι πόση σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι αντιλήψεις... μετά των διδαχών του Χριστού. Πιστεύουμε σε έναν Θεό αγάπης που [...] θυσιάστηκε για να σωθούν όλοι, χριστιανοί και μή... οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούμε το 3,1 % του παγκόσμιου πληθυσμού... πιστεύουμε ελαφρά τη καρδία ότι το υπόλοιπο ... οδηγούνται στην απώλεια;»! Η διαστρέβλωση του ευαγγελικού μηνύματος είναι πρωτοφανής! Ο αρθογράφος παρουσιάζει έναν νέο «Χριστό» όπως νομίζει ο ίδιος πως θα έπρεπε να είναι! Ο Θεάνθρωπος έδωσε το απόλυτο στίγμα Του και τα λόγια Του είναι αψευδέστατα: «ο πιστέψας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» [Μκ. 16, 16]. Κι οι υπόλοιποι; Όσοι δεν τον γνώρισαν; «έχουν τον νόμο της συνειδήσεως και θα κριθούν με βάση αυτόν».
Όσοι δεν τον γνώρισαν, δεν τον αρνήθηκαν ηθελημένα, σαφώς και δεν υπάρχει λόγος να κατακριθούν. Αλίμονο όμως σε εμάς που τον γνωρίσαμε και τον γευτήκαμε και δεν τον ακολουθούμε ηθελημένα! Αν κανείς αποδέχεται την Ορθοδοξία, αποδέχεται και τα παραπάνω. Αν τα απορρίπτει δημιουργεί μια νέα θρησκεία με τα προσωπικά του πιστεύω. Είναι φυσικά ελεύθερος (δεν είμαστε μισαλλόδοξοι) αλλά θα πρέπει να βρεθεί μια νέα ονομασία, ίσως «κατά το δοκούν Χριστιανισμός», όχι πάντως «Ορθοδοξία»!
Και ίσως οι Ορθόδοξοι να είμαστε πραγματικά ολιγάριθμοι όπως επισημαίνεται στο άρθρο... Γι εμάς είπε όμως ο Χριστός «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον» [Λκ.12,32]. Η δύναμη του Χριστού, δε δηλώνεται στα πολυάριθμα πλήθη, στα μεγάλα χρηματικά ποσά, τη στρατιωτική δύναμη ή την κοσμική εξουσία. Αυτό είναι πέρα για πέρα Παπική θέση! Η δύναμη του Χριστού φανερώνεται στο θάρρος και τον ηρωισμό βρεφών, γυναικών, γερόντων που κατακρεουργήθηκαν επειδή πίστεψαν στην Αλήθεια. Άλλωστε η ελευθερία που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο δηλώνει ότι «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» [Μκ, 8, 34], εάν επιθυμεί κάποιος να σωθεί... που σημαίνει ότι το 96,9% του παγκοσμίου πληθυσμού δικαιούται να μην επιθυμεί τη σωτηρία του. Φταίει ο Θεός;
Για όσους δεν γνωρίζουν, η «Ομολογία Πίστεως» δεν είναι ένα πρωτόγνωρο κείμενο. Κατά καιρούς συνέγραψαν παρόμοια ο Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγ. Νικόδημος και άλλοι. Κατ’ εξοχήν όμως ομολογία πίστεως κάνει κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός όταν απαγγέλει το Σύμβολο της Πίστεως. Εκεί ξεκαθαρίζει και παραδέχεται ότι η σωτηρία υπάρχει μόνο στη «Μία Αγία, Αποστολική και Καθολική (=παγκόσμια) Εκκλησία». Την τελευταία Ομολογία Πίστεως τη συνέγραψαν άνθρωποι εξόχου πνευματικότητας, όπως επί παραδείγματι ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, άνθρωπος κολοσσιαίας μορφώσεως, γλυκύτητας και αρετών. Διαβάζοντάς την (στο διαδίκτυο: http://www.impantokratoros.gr/343F71A2.el.aspx) δε θα βρείτε ούτε έναν υποτιμητικό χαρακτηρισμό αλλά μόνον πατερική ορολογία ερανισμένη από τα συγγράμματα των Αγίων μας. Γι αυτό και ανεπιφύλακτα την αποδέχθηκαν και συνυπέγραψαν 25.000 πνευματικοί ταγοί, αρχιερείς, ηγούμενοι, σεβάσμιοι γέροντες του Αγίου Όρους, κι ακόμη επιζητούν να την υπογράψουν κι άλλοι! Αλλά και η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας με αρμόζουσα γλώσσα δεν υποτίμησε ένα τόσο ορθόδοξο κείμενο!
Η Ομολογία Πίστεως κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο. Τι την κάνει επίκαιρη σήμερα για να ασχοληθεί ο πατήρ Αντώνιος στο βήμα αυτό; Κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί για πρώτη φορά δημοσίως αποποιείται την ιδιότητα του κληρικού στην υπογραφή του, όχι από τυπογραφικό λάθος όπως πληροφορούμαι; Οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι βαδίζουν τον δρόμο τους. Σε εμάς μένει το πατερικό «μέμφεσθαι εαυτόν» [Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Ομιλία Ζ΄]. Η αυτομεμψία οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική τελείωση αφού εξοστρακίζει το μεγάλο πρόβλημα του εγωισμού μας: «η δική μου άποψη είναι η σωστή. Αυτό που λέγω εγώ είναι το απόλυτο». Στις μέρες μας ο καθένας έχει άποψη επί παντός επιστητού, πρέπον όμως είναι για το κάθε θέμα να καταφεύγουμε στους ειδικούς! Όπως για τα ιατρικά θέματα κανείς συμβουλεύεται τους ιατρούς, για τα κατασκευαστικά τους μηχανικούς, έτσι και για τα θεολογικά θέματα καταφεύγει ένας που ενδιαφέρεται για την αλήθεια σε όσους γνωρίσαν άμεσα το Θεό: στους Αγίους Του! Ο Ορθόδοξος Χριστιανός αποφεύγοντας τον δυτικό Ουμανισμό (που προβάλει έντονα το «Εγώ») δέχεται τις αποκαλύψεις αγίων, δόκιμων και σοφών θεολόγων εν χάριτι ανθρώπων του Θεού.
Ένας τέτοιος σύγχρονος μεγάλος θεολόγος, ο γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης (+2006), αναφέρεται εκτενώς σε έναν πνευματικό νόμο που ισχύει στον γήινο κόσμο μας: «πονηρός βίος γεννά πονηρά δόγματα». Όταν η ζωή του ανθρώπου δεν είναι κατά Θεόν, δεν είναι στην ταπείνωση και την καθημερινή εναγώνια αναζήτηση του θελήματος του Θεού, τότε τον εγκαταλείπει η χάρις, χάνει την ευλογία, χάνει την οδό της σωτηρίας... «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»! Τότε άστατη η ψυχή κατρακυλά στους γκρεμούς της αθεϊας, της πολυθεϊας ή των αιρετικών δοξασιών μετακινούμενη από τη μια κατάσταση στην άλλη, δυσκολεύοντας τον εαυτό της και τους γύρω της, ταλαιπωρώντας όσους θα έπρεπε να αναπαύει...
Τι πιο απλό για έναν άνθρωπο να αναλογιστεί πως δεν ανέβηκε έως τον τρίτο Ουρανό όπως ο Απόστολος Παύλος, δεν άκουσε άρρητα ρήματα, δεν άκουσε το λόγο του Θεού όπως ο Μωυσής και οι προφήτες... και τότε να σκύψει σε όσα σωτήρια από τόσους αιώνες μας έχουν προειπεί, εκείνα τα λόγια που είναι γλυκύτερα από μέλι και θωπεύουν τις πονεμένες μας ψυχές... να αφήσει την καρδιά του ανοιχτή και τα αυτιά του ορθάνοιχτα να εισέλθει η χάρις, η αλήθεια... Αμήν!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου