Η θεία Διαμάντω, στα νιάτα της μάλλον ήτανε μια όμορφη γυναίκα, έτσι μου φαινότανε. Είχε τα πιο όμορφα πράσινα μάτια που είδα ποτέ μου και την πιο λευκή επιδερμίδα. Θεία της μητέρας μου, συχνά-πυκνά μπαινόβγαινε στο σπίτι μας και συνέχεια παραπονιότανε.
Τώρα που το σκέπτομαι, μάλλον ανικανοποίητη από την ζωή της ήτανε και γι’ αυτό στην νύφη της ξέσπαγε.
Γιατί η μόνιμη και διαρκής κουβέντα για τους καυγάδες με την νύφη της ήτανε.Σκοτείνιαζαν τότε τα μάτια της και γέμιζαν με δάκρυα λυσσασμένα. Δεν το «τρώγανε μαζί το ψωμί» όπως έλεγε η μάνα μου. «Φτάνει βρε θεία, σταμάτα, την τελευταία κουβέντα πρώτη την λες» σαν να ακούω ακόμα την φωνή της ! Τίποτα…Εκεί αυτή.. Το βιολί της! Λες και αν εξαφάνιζε την νύφη της από την ζωή της,(γυναίκα του παιδιού της),θα λυνότανε όλα της τα προβλήματα.
Δεν είχε ποτέ καταλάβει πως σαν μάνα έπρεπε να αποδεχτεί την τελεσίδικη αλλαγή στην σχέση μάνας-γυιού, που συνεπάγεται με την έλευση του νέου μέλους στην οικογένεια, και αν όχι να αγαπήσει, τουλάχιστον να αποδεχτεί την γυναίκα του παιδιού της. Ο άντρας, της ένας ήσυχος και απαθής άνθρωπος, δεν ανακατευότανε πουθενά. Την είχε διαγράψει μέσα του και έξω του. Σαν να μην υπήρχε. Ποτέ δεν τον άκουσα να αναφέρει το όνομά της! Ούτε και να της απευθύνει τον λόγο. Μάλλον φοβότανε την γκρίνια της και αυτόν τον τρόπο είχε βρει για να την κάνει να απουσιάζει από την ζωή του.
Τώρα που το σκέπτομαι, μάλλον ανικανοποίητη από την ζωή της ήτανε και γι’ αυτό στην νύφη της ξέσπαγε.
Γιατί η μόνιμη και διαρκής κουβέντα για τους καυγάδες με την νύφη της ήτανε.Σκοτείνιαζαν τότε τα μάτια της και γέμιζαν με δάκρυα λυσσασμένα. Δεν το «τρώγανε μαζί το ψωμί» όπως έλεγε η μάνα μου. «Φτάνει βρε θεία, σταμάτα, την τελευταία κουβέντα πρώτη την λες» σαν να ακούω ακόμα την φωνή της ! Τίποτα…Εκεί αυτή.. Το βιολί της! Λες και αν εξαφάνιζε την νύφη της από την ζωή της,(γυναίκα του παιδιού της),θα λυνότανε όλα της τα προβλήματα.
Δεν είχε ποτέ καταλάβει πως σαν μάνα έπρεπε να αποδεχτεί την τελεσίδικη αλλαγή στην σχέση μάνας-γυιού, που συνεπάγεται με την έλευση του νέου μέλους στην οικογένεια, και αν όχι να αγαπήσει, τουλάχιστον να αποδεχτεί την γυναίκα του παιδιού της. Ο άντρας, της ένας ήσυχος και απαθής άνθρωπος, δεν ανακατευότανε πουθενά. Την είχε διαγράψει μέσα του και έξω του. Σαν να μην υπήρχε. Ποτέ δεν τον άκουσα να αναφέρει το όνομά της! Ούτε και να της απευθύνει τον λόγο. Μάλλον φοβότανε την γκρίνια της και αυτόν τον τρόπο είχε βρει για να την κάνει να απουσιάζει από την ζωή του.
H Διαμάντω λοιπόν,αυτή η φοβερή πεθερά,ποτέ της δεν φαντάστηκε πως αυτή της η διαμάχη θα γινότανε η αιτία του δικού της τέλους.Μαθημένη καθως ήτανε να κάνει πράγματα πίσω από την πλάτη της νύφης της,την ώρα κάποιας οικογενειακής συγκέντρωσης,ορέχτηκε να φάει λουκουμάκια.
Πήγε λοιπόν στο διπλανό δωμάτιο,πήρε δύο από αυτά και με το στόμα γεμάτο σάλια από την μεγάλη όρεξη που τα είχε, έβαλε το ένα στο στόμα της και άρχισε να το απολαμβάνει.Για κακή της τύχη όμως,την ίδια ιδέα,το να μπει δηλαδή στο ίδιο δωμάτιο, είχε και το «αντίπαλο δέος»!.Από την ταραχή της,και για να μην αντιληφθεί η νύφη της την κρυφή της αυτή πράξη,έβαλε βιαστικά στο στόμα της και το δεύτερο γλυκό και προσπάθησε χωρίς επιτυχία να το καταπιεί.
Την τελευταία της αγωνία καθώς πνιγότανε κανείς τους δεν την αντιλήφθηκε,καθώς ήτανε μαθημένοι να την αποφεύγουνε για να γλυτώνουνε από την συνεχή μουρμούρα της.
Την βρήκανε νεκρή μερικές ώρες αργότερα με έκπληξη, και τόσο ήτανε το ξάφνιασμά τους,που την κλάψανε με την ψυχή τους όλοι,ακόμα και η ανεπιθύμητη νύφη που ποτέ δεν της δόθηκε η ευκαιρία να την αγαπήσει…
γιαγιά Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου