Φουρκίστηκα.

Την πήρα την σύγχυση, χτες.
Πήρα τα κεράσματα μου και πήγα στο ΚΑΠΗ.
Πάνω στα καλωσορίσματα, στις κουβέντες, δε θυμάμαι
πώς φούντωσε, η συζήτηση, γύρω από το ότι εμείς
ως λαός, είμαστε αντιρατσιστές.
Αρχισε η πρώτη ταραχή γιατί τους ήξερα και από
αλλες κουβέντες στο παρελθόν.

Την ίδια ώρα που η Πέρσα μιλούσε με απαξία
για την «Βουλγάρα» που φυλάει την μάνα της.
Η εν λόγω κυρία στην ηλικία μου. Η μάνα στα 87.
-Και για πες Πέρσα που είσαι δυσαρεστημένη;
-Να , τρώει , πίνει και πληρώνεται, μια χαρά τη περνάει!
Ε, ρε και μου ‘ρθε η φούρκα στο τσερβέλο.
-Καλέ τι μας λες; Τη συνείδηση σου πληρώνεις.

Και ποιοι τα λένε;
Εμείς που ζήσαμε, απαπούτσωτοι, πεινασμένοι, που παίρναμε
την ελεημοσύνη από την ΟΥΝΤΡΑ, (Αμερικάνικη-φτου- βοήθεια);
Ο ρατσισμός, άρχισε, απ’ όταν βάλαμε, βρακί στον κώλο.
Και άρχισε από τους ίδιους τους συντοπίτες μας.
Σαν άρχισαν να στέλνουν τα δεκάχρονα κοριτσάκια από
νησιά και χωριά , δούλες τις ονομάτιζαν οι κυράδες.
Ενα δυομισάρι στην Πατησίων, και θέλανε τα μωρά,
τα λιπόσαρκα , να κάνουν τα πάντα. Μέρα , νύχτα.
Δεν μιλάω για τις πιο ματσωμένες.

Και ο Χαραλαμπίκος, έχει μένος, που έφαγε η μούρη του
χώμα στο Βέλγιο, για να φτιαχτεί . Τι λες βρε ζεβζέκη;
Ξεχάσανε που τρώγαμε κρέας Κυριακές και γιορτάδες.
Και μεσοβδόμαδα άντε και πλατάρια
(φτερούγες κοτόπουλου), με μπόλικο ρύζι.
Που μπαλώναμε τα παπούτσια, και τα καλοκαιρινά
τα βάφαμε, σκούρα να ξαχειμωνιάσουμε.
Τα σισίτια στα σχολειά, και το κίτρινο τυρί (Ολλανδίας)
που παίρναμε μια μερίδα έκαστος .
Που έπαιζαν τα αγόρια με τις πάνινες μπάλες ποδόσφαιρο.
Τα κορίτσια με κούκλες που έραβαν οι μανάδες μας.
Που για να ζεσταθούμε ανάβαμε το μαγκάλι.
Που νοικιάζαμε αν περίσσευε καμιά
κάμαρα σε μπεκιάρη να συμπληρώσουμε
στο εισόδημα.
Μη φαντάζεστε ότι όλα αυτά αφορούσαν λίγο πληθυσμό!
Κάπως καλύτερα ζούσαν όσοι είχαν σίγουρη δουλειά.
Τώρα που τέντωσε η κοιλάρα μας πειράζει που κάποιοι
άνθρωποι , φερμένοι στην πατρίδα μας, άρχίζουν
να νοικοκυρεύονται .

Λες και σε όλο τον πλανήτη δεν υπάρχουν
Ελληνες ξενιτεμένοι, που φτιάχτηκαν!

Ολους αυτούς που πετροβολάνε τους χρησιμοποιούν
για να τους λύνουν τα εργασιακά τους.
Αν δεν τους συνέφερε δεν θα το κάνανε.
Αν δεν υπήρχαν Πέρσα, οι ξένες, οι μανάδες έπρεπε
να φροντίζονται από σας ή να πνιγούν στο σκατό.

Πήγα σπίτι φουντωμένη. Ξέρω πως με περνάνε γραφική
αλλά σκασίλα μου.
16 η μεγάλη 10 η μικρή.

γιαγιά Αντιγόνη