Οι Ιμβριοι δεν αυτοπροσδιορίζονται ούτε ως Ελληνες ούτε ως Τούρκοι, αλλά ως Ρωμιοί Χριστιανοί. Η ταυτότητά τους είναι τοπική, θρησκευτικοπολιτισμική και όχι εθνική. Κι αν υπάρχει ένας- νοητός- τόπος που να τους εκπροσωπεί, αυτός είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Κωνσταντίνα Ζάνου
Την εποχή που ανακαλύπτονταν οι «εθνικές συνέχειες» και στήνονταν τα μεγάλα ιστορικά αφηγήματα, κυκλοφόρησε στην Κωνσταντινούπολη ένα βιβλιαράκι που αποδείκνυε την ελληνικότητα της Ιμβρου διά μέσου των αιώνων και ανταποκρινόταν πλήρως στις συνειδησιακές ανησυχίες της εποχής. Εκδόθηκε το 1845 και έφερε τον τίτλο Υπόμνημα Ιστορικόν περί της Νήσου Ιμβρου. Περιείχε μια σύντομη επισκόπηση της αρχαίας ιστορίας και της σύγχρονης ανθρωπογεωγραφίας μιας μικρής νησιώτικης επαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Ιμβρου. Συγγραφείς του εγχειριδίου ήταν δυο φίλοι και επιφανείς λόγιοι: ο Κερκυραίος ιστορικός και φιλόλογος Ανδρέας Μουστοξύδης (1785-1860) και ο ίμβριος δάσκαλος και ιερωμένος Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός (1772-1851). Η ιδέα για το Υπόμνημα είχε γεννηθεί στη Βενετία, εκεί όπου οι δυο φίλοι βρίσκονταν σε μακροχρόνια και επιβεβλημένη από τις συνθήκες αυτοεξορία.Σήμερα, 165 χρόνια μετά, το μικρό εκείνο βιβλίο επανακυκλοφορεί σε μια πολυτελή και ογκώδη πλέον έκδοση. Η φωτοαναστατική αναπαραγωγή του πρωτοτύπου- από αντίτυπο στη βιβλιοθήκη της Σχολής της Χάλκης- συνοδεύεται από τρίγλωσση μετάφραση (νέα ελληνικά, αγγλικά, τουρκικά), από βιογραφικά σημειώματα των συγγραφέων και από γεωγραφικούς χάρτες της περιόδου. Η επανέκδοση οφείλεται στις ενέργειες του Συλλόγου Προστασίας, Αλληλεγγύης και Βιώσιμης Ανάπτυξης Ιμβρου και ιδιαίτερα στην ακατάπαυστη δραστηριότητα του προέδρου του κ. Στέλιου Μπερμπέρη. Στην πρόσφατη εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου στην Ιμβρο (παρέστη και ο- ίμβριος στην καταγωγή- Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος).
Από τον καιρό του Μουστοξύδη και του Κουτλουμουσιανού μέχρι σήμερα έχουν σίγουρα αλλάξει πολλά πράγματα. Παρ΄ όλα αυτά, η σημερινή έκδοση του βιβλίου μοιάζει να εκφράζει το ίδιο, ακίνητο στον χρόνο συναίσθημα: τη νοσταλγία για την απόμακρη (στον χώρο και στον χρόνο) πατρίδα.
Τότε, το βιβλίο γεννήθηκε μέσα από τη νοσταλγία δυο εκπατρισμένων διανοουμένων που βίωναν, όσο προχωρούσε ο 19ος αιώνας, την απόσταση από τον χωροχρόνο της παιδικής τους ηλικίας. Δεν ήταν μόνο το ότι ζούσαν μακριά. Ηταν κυρίως το ότι ο κόσμος γύρω τους άλλαζε ορμητικά. Η έλευση της νεωτερικότητας σάρωνε στο πέρασμά της ό,τι μέχρι τότε τους φαινόταν οικείο: τις αχανείς πολυεθνικές αυτοκρατορίες, τις καθιερωμένες κοινωνικές ιεραρχίες, τις τοπικές θρησκευτικοπολιτισμικές ταυτότητες. Η νέα εποχή των εθνών- κρατών μόλις ξεκινούσε.
Τώρα, στην εποχή πια της όψιμης εθνικής νεωτερικότητας, το βιβλίο έρχεται να εκφράσει μια άλλη νοσταλγία: αυτή των σύγχρονων Ρωμιών της Ιμβρου, οι οποίοι ζουν σ΄ έναν κόσμο που άλλαξε και που, όμως, τους ξέχασε κάπου στο περιθώριο.
Το Πατριαρχείο ως πατρίδα
Οι Ιμβριοι αυτοπροσδιορίζονται ως Ρωμιοί Χριστιανοί. Ομως η ταυτότητα αυτή, ως μελαγχολικό κατάλοιπο της οθωμανικής πραγματικότητας, δεν μπόρεσε να βρει μια θέση στον σύγχρονο, εθνοκρατικά οργανωμένο κόσμο. Οι άνθρωποι αυτοί, διασκορπισμένοι εδώ κι εκεί, αναγκάστηκαν για λόγους επιβίωσης, να φορέσουν το ένδυμα της μιας ή της άλλης εθνικότητας. Ενα ένδυμα όμως δανεικό, που πολύ συχνά τούς στενεύει.
«Πού νιώθεις ότι ανήκεις, Στέλιο;», τον ρωτάω. «Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία. Εδώ, στην Ιμβρο», μου απαντά, «ίσως και στην Πόλη». «Ομως υπάρχει ένα πρόβλημα», συνεχίζει, «οι τίτλοι ιδιοκτησίας που κατέχω δεν ανταποκρίνονται σε αληθινή γη, στην ουσία είναι αέρας». Πράγματι, η Ιμβρος δεν υπάρχει τόσο ως γη, παρά ως ιδέα. Μια ιδέα, όμως, που κάθε Αύγουστο ξαναζωντανεύει.
Κάθε καλοκαίρι, ειδικά τις μέρες από τον Δεκαπενταύγουστο μέχρι τα Εννιάμερα της Παναγιάς, το νησί κατακλύζεται από κόσμο. Είναι οι μέρες που ο Πατριάρχης επισκέπτεται τη γενέτειρά του και χοροστατεί στις λειτουργίες που τελούνται στους αναπαλαιωμένους ναούς.
Υπάρχει πράγματι ένα χώρος, που ως «απολίθωμα» μιας άλλης εποχής, εκπροσωπεί ακόμα τους Ρωμιούς της Ιμβρου. Κι αυτός ο χώρος δεν είναι ούτε το τουρκικό κράτος ούτε το ελληνικό. Είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στον νοητό αυτό τόπο της υπερεθνικής (ή καλύτερα προεθνικής) χριστιανοσύνης, οι Ιμβριοι βρίσκουν ό,τι έχει απομείνει από τη χαμένη τους ταυτότητα.
Ετσι, κάθε Αύγουστο, οι άνθρωποι αυτοί επιστρέφουν στον θρησκευτικό χρόνο της προεθνικής τους πατρίδας
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου