Για πάντα μαζί!

Πότε γνωριστήκαμε;

Δεν θυμάμαι ημερομηνίες, ίσως γιατί δεν με συμφέρει….

Να μη σταθώ και στην δική σου ηλικία και μου θυμώσεις..

Τα μάτια σου στο πρώτο αντίκρισμα, ήταν φωτεινά, τα μαλλιά σου

πυκνά, μακριά είχαν πέσει στο πρόσωπο σου, με κοιτούσες..

Μου χαμογέλασες…

Με χάιδεψες…

Αυτό μου έφτασε να σ’ αγαπήσω..

Με ακουμπούσες, σαν ήσουν χαρούμενη και αυτό μου έφτανε.

Στα ζόρια, με κουνούσες, με στριφογύριζες, να ξυπνήσω,

να κάνω κάτι να σε σώσω..

Μπλέχτηκα στα δάκρυα, στις χαρές, στα νταντέματα, στις ονειροπολήσεις

στους δρόμους της φαντασίας, της απόγνωσης, του πόνου, στα σοκάκια που έψαχνες τα «πώς» και τα «γιατί».

Φοβόμουν μη με ξεχάσεις σε άλλους έρωτες μπλεγμένη…

Μόνο η χούφτα σου, μπορούσε να με ζεστάνει, να με δροσίσει,

να μη με κάνει να κουράζομαι που είμαστε μαζί..

«Κάθε μέρα , άλλη μέρα» μου λες ακόμα..

Σιγουρεύτηκα πως θα είμαστε πάντα μαζί!

Στους μικρούς αποχαιρετισμούς δεν με άφησες στο σκοτάδι… που φοβάμαι.

Είμαι το μικρό, δαχτυλίδι περασμένο στο δάχτυλο και γερνάμε μαζί.

Θα γράφω πάνω μου πάντα τα αρχικά

των δυο βαφτιστικών ονομάτων σου

Κ/Α…

γιαγιά Αντιγόνη