Εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται Και δώσουσι σημεία και τέρατα πρός το αποπλανάν,
Εί δυνατόν, και τους εκλεκτούς.
Εί δυνατόν, και τους εκλεκτούς.
Απο το εξαιρετικό βιβλίο του κυρίου Πατρώνου, θεολογία και Ορθόδοξο βίωμα, εκδ. Δόμος.
Μέσα σε αυτό το ανικανοποίητο πνευματικό κλίμα, αναπτύσσεται σιγά-σιγά ένας περίεργος σύγχρονος αποκαλυπτισμός. Και είναι περίεργος διότι αναπτύσσεται ιδιαιτέρως στις Δυτικές κοινωνίες, οι οποίες έχουν οικοδομηθεί βάσει του πνεύματος του Διαφωτισμού. Κανείς λοιπόν δέν θα περίμενε την άνθιση των πιό σκοτεινών αποκαλυπτικών αντιλήψεων. Έτσι, με μια σατυρική διάθεση, η ιστορία έχει ρίξει τον απελευθερωμένο απο όλα τα ταμπού τού παρελθόντος ανθρωπό της, στις πιό ακραίες μορφές ενός αποκαλυπτικού σκοταδισμού.
Ακόμη και «ορθόδοξοι» ποιμένες, αξιόλογοι και ευσεβείς κατα τα άλλα, παρασύρονται στο σκοτεινό αυτό «παιχνίδι» των αποκαλυπτικών ενδιαφερόντων και προσπαθούν να επενδύσουν με Ορθοδοξοφανή στοιχεία όλες αυτές τις τάσεις τις εποχής. Έτσι δημιουργούν και αυτοί ευκαιριακά έναν προσωρινό εντυπωσιασμό, δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος και είναι σίγουρο δυστυχώς πώς θα φανεί γρήγορα η προσπάθεια αυτή, πώς είναι μια θεολογική απάτη και θα πέσει στο κενό. Και η απογοήτευση απο αυτού του είδους της ερμηνευτικές παρεμβάσεις οδηγεί τους ανθρώπους συνήθως εκτός πίστεως και θρησκείας.
Μια παράπλευρη καταστροφή, λόγω της απουσίας εσωτερικής ετοιμότητος και πνευματικής εγρήγορσης της Εκκλησίας, είναι η εντύπωση που δημιουργήθηκε στον κόσμο, ότι η υπόσταση και η καταξίωση της Ορθόδοξης Θεολογίας και της Ορθόδοξης πνευματικότητος σήμερα κρίνεται κυρίως απο το ενδιαφέρον μας και την στάση μας έναντι των θεμάτων αυτών. Και ακόμη ότι και αυτή η ουσία της Ορθοδοξίας εξαρτάται και δοκιμάζεται απο τις ανάλογες αποκαλυπτικές και εσχατολογικές αντιλήψεις μας, η δέ πίστη, η αγιότητα και αυτό το μέγα θέμα της Σωτηρίας του καθενός συσχετίζονται άμεσα με το πρόβλημα του αντιχρίστου και της «έλευσης του». Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα είδος παραχάραξης της Ορθόδοξης θεολογίας.
Στην Κ.Δ. τονίζεται, ότι η προφητεία και οι προφήτες νοούνται μέχρι του Ιωάννου του Βαπτιστού και προδρόμου του Μεσσία Ιησού. Αυτός βρίσκεται στο μεταίχμιο προσδοκίας και εκπλήρωσης, προφητείας και ιστορίας. Μετά απο αυτόν δέν έχουμε πλέον προφήτες αλλά ψεύδοποφήτες. Η προφητεία ολοκληρώθηκε με τον λόγο του Ιωάννη: Ούτος εστί περί ού εγώ είπον (Ιωάνν. 1,30).
Δυστυχώς όμως επειδή οι ερμηνείες της προφητείας και της αποκαλύψεως είναι κοσμικές, θεωρούν οι παραχαράκτες της θεολογίας, την αποκάλυψη του Ιωάννη ώς ένα ιδιόμορφο αποκαλυπτικό κείμενο και πιστεύουν ότι έχει ένα έντονο εκστατικό και οραματικό χαρακτήρα, με σκοπό δήθεν να μας μυήσει σε κάποια άρρητα και ουράνια μυστικά, ή να μας αποκαλύψει κάποια ιδιόμορφα και συγκλονιστικά γεγονότα και φαινόμενα του μέλλοντος που θα προσδιορίσουν το τέλος της ιστορίας και του κόσμου.
Ευτυχώς όμως για όλους μας το προφητικό στοιχείο είναι δομικό και λειτουργικό στοιχείο όλων τον ιερών κειμένων και του κηρύγματος και της κατηχήσεως (δηλαδή το πρόσωπο του Κυρίου). Ο προφητικός λόγος δέν είναι ένα είδος «Μαντείας» για το μέλλον και δέν έχουμε καμμία αντιστοιχία με τις διάφορες «σίβυλλες» και τους «μάντεις» της αρχαιότητος. Ο Απόστολος Ιωάννης δέν έχει καμμία σχέση με τους μάγους και τους προφήτες των διαφόρων θρησκειών της αρχαιότητος ή με τούς μάντεις και τους πνευματιστές της σύγχρονης εποχής.
Για τον Ιωάννη, τα εσχατολογικά γεγονότα, έχουν χάσει την μελλοντική σημασία τους, γιατί είναι ήδη παρόντα και ό Χριστός Κυρίου είναι ήδη παρών και μάλιστα είναι κύριος της Ιστορίας. Στον Ιωάννη έχουμε μιαν αυστηρή «πραγματοποιηθείσα εσχατολογία» αφού ο Λόγος Σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν έν ημίν. Το μέλλον δέν έχει την δυνατότητα να φανερώσει ή να αποκαλύψει τίποτε άλλο περισσότερο απο αυτά που ήδη ζούμε. Το μέλλον δέν προβάλλει ούτε την αναγκαιότητα ενός νέου αποκαλυπτικού γεγονότος, αφού τα πάντα εν Αυτώ και δι Αυτού εγένοντο και χωρίς Αυτού ουδέ εν ο γέγονεν.
Πρώτιστο μέλημα του Αποστόλου Ιωάννου, ώς προφήτη, είναι και πάλι η ποίμανση του λαού του Θεού και η διακαής επιθυμία του να διασφαλίσει τους πιστούς ακέραιους και ασυμβίβαστους στις σύγχρονες τους τραγικές ιστορικές συγκυρίες (Είχε ξεσπάσει νέος διώγμός).
Ο Απόστολος Ιωάννης δέ κατά την συγγραφή της Αποκάλυψης είχε μπροστά του ώς βασικά βοηθήματα κλασσικά κείμενα της προφητικής και αποκαλυπτικής φιλολογίας, όπως του Ιεζεκιήλ και του Δανιήλ. Η Αποκάλυψη λοιπόν δέν είναι εφεύρημα δικό του και τα περιεχόμενα της δέν αποτελούν καρπό κάποιας οραματικής σύλληψης σε στιγμές εκστατικές. Αποτελεί μέρος ενός ιδιόμορφου φιλολογικού είδους, το οποίο κυριάρχησε απο το 200π.Χ. Μέχρι το 100 μ.Χ.
Συνεχίζεται...
Σαν πρώτο συμπέρασμα μπορούμε ήδη να πούμε πώς Αντίχριστος είναι αυτός που μάχεται με πάθος τον Αντίχριστο.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου