Λεμόνια στην αυλή του Γιάννη

O Γιάννης είναι ο Τσίγκρας -κομμάτι μνήμης μου ουσιαστικής, σεμνής και φυλλοβόλου (υπό την έννοια της μη διαρκούς παρουσίας)-.
Τον αγαπώ (υποχρεωτικά καθώς ο βιωματικός του χριστιανισμός δεν σου αφήνει επιλογή) και τον θαυμάζω (επίσης υποχρεωτικά καθώς η γραφίδα του οδηγεί σε αυτονόητη έξοδο προς τη σαγήνη).
Μιλάμε όχι συχνά αλλά, παρελθόντος του μη πολυσύχναστου της συνάφειας, μπορεί και ώρες ολόκληρες.
Την τελευταία φορά, μου μίλησε για τα δύο παράξενα λεμόνια
Παλεύει να γράψει γι αυτά και μάλλον θα το καταφέρει.
Τον προλαβαίνω, γράφοντας την δική μου, προπετή, εκδοχή.
Οι γονείς του, είπε, ήθελαν πάντα να έχουν μια λεμονιά στην αυλή τους.
Δοκίμασαν πολλές φορές μα ποτέ δεν είδαν ένα λεμόνι.
Αποτυχία λοιπόν γιατί ποιός ο λόγος ύπαρξης ενός δέντρου, δίχως καρπούς;

Ο πατέρας του έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.
Τον θυμάμαι: Οδηγούσε ένα τρίκυκλο μηχανάκι με κείνη την πλατιά καρότσα (όσο την φέρνω στο μυαλό μου, άδεια ήταν) και τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί να ήλπιζε ότι κάποτε θα την γέμιζε λεμόνια εις επιβεβαίωση απόδοσης λεμονανθών, στην όντως βασανισμένη του ζωή.
Μπορεί και να ονειρευόταν ένα λουλούδι λεμονιάς καρφωμένο στο πέτο του για να διαφοροποιείται από τους άλλους των τρικύκλων ή για να ξορκίσει το κουτσό του ποδάρι.
Πάντως μέχρι που του είπαν τα εξόδια πρέποντα, λεμόνι στην αυλή του δεν είδε, αρκούμενος σε αγορασμένα τοιαύτα για το λεμονάτο της Κυριακής, ενίοτε δε και σε λεμόνι "του ζου" και αναψυχόμενος με βιομηχανοποιημένες λεμονάδες ΕΨΑ, στο περίπτερο που διατηρούσε.

Υποθέτω ότι η σύζυγός του, η κυρία Νίτσα, αποδέχθηκε, μετά τον θάνατό του, εξ' ολοκλήρου την κληρονομιά της επιθυμίας των περιπόθητων της λεμονιάς καρπών.
Παιδιά, εγγόνια, γάτες, ένα γύρω της αυλής, περιβάλλον της λεμονιάς οι καημοί, οι αντοχές και οι απαντοχές τους μα το δέντρο αγέρωχο και αμετανόητο ως προς την καρποφορία.
Βράδυα ανοιξιάτικα φλερτάροντα την εκδήλωση ηδυπαθείας νυκτερινής και τα αποκυήματα αυτής στα κλωνάρια του, αποδείχτηκαν ατελέσφορα.
Καλοκαίρια πολεμούντα τους χειμώνες της στείρας λεμονιάς απελπίστηκαν και συνόδευσαν τελικά τον Γιάννη στις Αλυκές για τα απογευματινά του μπάνια, αφήνοντας το δέντρο στην ξεροκεφαλιά του.
Η κυρία Νίτσα ζούσε τους δικούς της χειμώνες, διακοπτόμενους κάποτε από γέλια γειτονισσών, παρακλητικούς κανόνες απογευματινών καφέδων ή καλές ειδήσεις τέκνων και εγγονών.


Εν αρχή ην το περσινό θέρος και μετά ο τελευταίος της Νίτσας ασπασμός.


Ο Γιάννης έχωσε στο κιβούρι της όσο κλάμα μάζευε τόσα χρόνια και μάλιστα προκαταβολή επομένων δακρύων και γυρίζοντας στο σπίτι, μετά την ταφή της Νίτσας, είδε την λεμονιά να έχει δύο λεμόνια!


Α τα λεμόνια!

Αυτά τα λεμόνια που περίμεναν τόσα χρόνια η μάνα και ο πατέρας!
"Σημείον παράδοξο" σκέφτηκε....... "Γιατί τώρα;"


Ήταν η μετάνοια της λεμονιάς, Γιάννη.
Η συγγνώμην της για τα χρόνια που έπινε το νερό - μήπως πόση ήταν η σύνταξη της Νίτσας για να πληρώνει και το πότισμα αυτής της στέρφας- ή μπορεί να ήταν και η τελευταία ευχή της μάνας, την ώρα των αγγέλων: "Δώσε δυο λεμόνια Παναγιά μου, νάχουν τα παιδιά μια δροσιά στο κλάμα τους για μένα".
Μπορεί ακόμη να μην ήταν και της ίδιας της ξεροκέφαλης τα λεμόνια αλλά από του Παραδείσου λεμονιά, φερμένα από τον άγγελο την ώρα που πήρε την Νίτσα, για να καταδειχθεί το έλεος του Κυρίου: "Σημάδι πως σε παίρνω στον Παράδεισο, στέλνω στα παιδιά σου, τα λεμόνια που ονειρεύτηκες."
Ίσως πάλι να ήταν καρποί που εγκυμονούνταν όλα τα χρόνια της επιθυμίας των γονιών σου και τώρα ειδοποιημένοι ότι πέθανε και η τελευταία της επιθυμίας κάτοχος, αποφάσισαν να γεννηθούν, εις μνήμη περιποθήτου γονιμότητος και ως παραδοχή ενοχής των λεμονανθών, για την επίμονη απουσία τους από τις φτωχές ζωές των δυο ταπεινών ανθρώπων.....

πηγή