Aγρελωπό...

Το Αγρελωπό δεν υπάρχει πια σε κανένα χάρτη του νησιού ούτε Τουριστικό οδηγό..

Ακόμα και όσους γνωστούς ρώτησα δεν γνώριζαν την ύπαρξή του
Μια μικρή σκουριασμένη ταμπέλα
στο χωματόδρομο που οδηγεί από τα Αγιάσματα στα Καμπιά,
τυχαία μας οδήγησε σ αυτό το εγκαταλελειμμένο χωριουδάκι φάντασμα.

Περιττό να σας πω ότι στο αντίκρυσμά του,
αναπήδησα απο τη χαρά μου
Ηταν σαν να ανακάλυψα ένα θησαυρό..

Πόσο το ζήλεψα έτσι ήσυχα που κοιμάται τον αιώνιο υπνο του

με το κελάρυσμα του μικρού ποταμού πλάι του να το νανουρίζει..

με την κορυφή του Πελιναίου απέναντι να το έχει υπό τη σκέπη του..

Δεν ξέρω γιατί λατρεύω τα ερείπια,
τα χαλάσματα, τις ρωγμές ό,τι το μισογκρεμισμένο
ό,τι το παλιό και φθαρμένο, ..

Λατρεύω τη φθορά..

Τις ρυτίδες στα πρόσωπα των ανθρώπων..

Τους γερτούς ώμους.. τα ροζιασμένα χέρια των ηλικιωμένων..

Τα 'τέλεια' πρόσωπα,
αυτά που αγωνίζονται να κρατηθούν πάντα νέα και άψογα
δεν με άγγιζαν ποτέ..

Τα ερείπια διαθέτουν κάτι πέρα απο αυτό που βλέπεις..
όμορφο ή άσχημο δεν έχει σημασία..

Μοιαζουν πάντα έτοιμα να σου πουν μια ιστορία…
ή ακόμα καλύτερα σε καλούν να ανακαλύψεις την ιστορία τους..
να νιωσεις, να μάθεις, να αφουγκραστείς,
να γευτείς, να ψάξεις, να χωθείς μέσα στις ρωγμές τους
και να χαθείς στο παρελθόν τους ..

Τα ερείπια μοιάζουν με τις αναμνήσεις μας..
Κάποιοι από μας τα αγαπούν τα φροντίζουν,
τα επισκεπτονται για να νιωσουν εκείνη τη γλυκιά νοσταλγία που σου μεταδίδουν..
κάποιοι άλλοι τα προσπερνούν..
είτε αδιάφορα, είτε με πόνο,
είτε με έναν αδιόρατο φόβο που τους κάνει να επιταχύνουν το βήμα ..

Σε αντίθεση με τη θέα του ερειπωμένου χωριου
βρίσκεται το φρεσκοβαμμένο και περιποιημένο ξωκλήσι λίγο παραπέρα,
αδιαμφισβήτητο σημάδι πως ο θεός είναι κοντά μας
σε κάθε στιγμή σε κάθε τόπο
ξεχασμένο και μη..

σταγόνα