Από δήμαρχος κλητήρας;

Περνούσαν τα χρόνια και ο Νίκος ακόμα στη θάλασσα.
Στο μεταξύ είχαν γεννηθεί και τα τρία παιδιά.
Σε ένα ξέμπαρκο, άρχισε το παρακάλιο , να μείνει στη στεριά.
Ηταν που τα παιδιά, τον αναζητούσαν.
Ηταν που και εκείνος, έχανε τις καλύτερες, στιγμές τους.
Ηταν που μου έλειπε, που δεν μπορούσα να μοιραστώ,
το ανάθρεμμα τους.
-Αντε και βγήκα, τι δουλειά να κάνω;
Μόνο να καπετανεύω
ξέρω και με κοίταξε με τα γελαστά μάτια του.
Γάνιασα, αλλά πήρα το πρώτο «να δούμε» .
-Βρε παιδί μου δεν ανοίγουμε ένα σουβλατζίδικο;
Μες τα νιάτα του, ένα ψιλοεγκεφαλικό, θα του ήρθε.
Είχα σταμπάρει η πανούργα, η φάουσα και το μαγαζί.
Πώς το ‘φερα από δω από κει η απόφαση πάρθηκε.
Την επόμενη Κυριακή, ήταν η σειρά μου
για τα γνωστά τραπεζώματα.
Τρωγοπίναμε, άφησε ο Νίκος να κυλήσει το κρασάκι
και τους το ανακοινώνει μια και έξω.

Εγινε το για περάστε και γελάστε!
Η τυροκαυτερή τους βγήκε από τα ρουθούνια,
το σπληνάντερο όπου εύρισκε.
Τα μαχαιροπήρουνα , έπεφταν απ’ τα χέρια
που κατευθύνονταν
στο μέρος της καρδιάς.
Ποιον να πρωτομαζέψουμε;
Σπαραχτική η κραυγή της πεθεράς μου.
-Από δήμαρχος κλητήρας;
Κάτι θα μου ‘ρθει Παρθένα μου.
Η μάνα μου τραβούσε την φούστα μου,
κάτω από το τραπεζομάντιλο.
-Δικά σου καμώματα είναι, θα τους πεθάνεις!!!

Σηκώθηκαν από το τραπέζι και
χυθήκανε στους καναπέδες.
Τα παιδιά τα μεγαλύτερα φωνάζανε:
Γιούπιιιιιιιι.
Θα τρώμε όσα σουβλάκια θέλουμε.
-Σκάστεεεε σε χορωδία Τρικάλων οι έξαλλοι γονιοί.
Εξη περίπου μήνες είχαν να μου μιλήσουν, μόνο τυπικούρες.

Από αυτό το σουβλατζίδικο με το τσουκ-μποξ
που είχε Ζαγοραίο, Πόλυ Πάνου , Μοσχολιού,
ανάστησε και σπούδασε τρία παιδιά.
Όταν τραγουδούσε ο Γαβαλάς «κάθε λιμάνι και καημός»
γιατί μου φαινόταν ότι τα μάτια του ήταν υγρά;;;;

γιαγιά Αντιγόνη