Το πολιτικό μας σύστημα, όλο και πιο πολύ, αρχίζει και μοιάζει με αυτό της φεουδαρχίας. Τι συνέβαινε τότε; Ο κάθε γαιοκτήμονας ήλεγχε μέσω ιδιωτικού στρατού κάποιες εκτάσεις τις οποίες καλλιεργούσαν οι δουλοπάροικοι και απέδιδαν σε αυτόν το προϊόν τους, φυτοζωώντας οι ίδιοι. Ως αντάλλαγμα, είχαν τη προστασία του από τυχόν επιθέσεις άλλων στρατών άλλων γαιοκτημόνων. Μεροδούλι μεροφάι δηλαδή. Που και που, και όταν δεν πολεμούσαν ο ένας τον άλλο, οι φεουδάρχες παντρευόντουσαν μεταξύ τους, μεγαλώνοντας και ισχυροποιώντας έτσι την ιδιοκτησία τους. Όλοι μαζί, Βαρόνοι, Δούκες, Κόμηδες κλπ εξαρτώνταν από κάποιον πιο ισχυρό γαιοκτήμονα, και πάει λέγοντας. Στο τέλος, τα περισσότερα έσοδα κατέληγαν στον ισχυρότερο όλων, τον λεγόμενο Βασιλιά. Και έτσι κυλούσε ο καιρός, και οι «αριστοκράτες» ζούσαν καλά και οι δουλοπάροικοι χειρότερα.
Σήμερα τι βλέπουμε; Παρόλο που μεσολάβησε ο καπιταλισμός, η βιομηχανική επανάσταση, η γαλλική επανάσταση, και δεν ξέρω τι άλλο, επιστρέφουμε σε μια συγκαλυμένη μορφή σύγχρονης φεουδαρχίας. Οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες. Ο απλός λαός δουλεύει για να πληρώνει φόρους και λογαριασμούς. Μεροδούλι μεροφάι. Και ως αντάλλαγμα έχει υποτίθεται την υψηλή προστασία του σύγχρονου γαιοκτήμονα, του κράτους. Όπου κράτος σημαίνει μια κάστα «πολιτικών» οικογενειών, που εναλλάσσονται στην εξουσία, χωρίς όμως ποτέ κανένας από αυτούς να έχει δουλέψει στα χωράφια. Και βέβαια, αυτοί δίνουν λόγο σε κάποιους άλλους. Σε μια κάστα «επιχειρηματιών κεφαλαιοκρατών», που ελέγχουν το όλο σύστημα, προσποριζόμενοι τα έσοδα, μέρος μόνο από τα οποία καταλήγει στους μεσάζοντες διεκπεραιωτές πολιτικούς. Κάποιοι από αυτούς, οι ισχυρότεροι, είναι ο σύγχρονος (τοπικός) βασιλιάς.
Και τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τον παράγοντα των ΜΜΕ, που στη χώρα μας αποτελεί απλά ένα εκβιαστικό ή λιβανιστικό μέσα (ανάλογα), προκειμένου από τη μια να κρατούν το λαό σε κατάσταση ύπνωσης, ρόλο που έπαιζε κάποτε ο γελωτοποιός, από την άλλη να ανεβοκατεβάζουν τις οικογένειες που μας κυβερνούν (για λογαριασμό άλλων), αποφεύγοντας έτσι τα λουτρά αίματος άλλων εποχών. Η μάχη σήμερα δίνεται με πολιτισμένα μέσα.
Που και που μας προκύπτει και κανένας Ρομπέν των Δασών, ή στη δικιά μας περίπτωση Ρομπέν των Αστών. Στο τέλος όμως, τον τρώει και αυτόν η μαρμάγκα ή ενσωματώνεται στο σύστημα ως άλλος υποκόμης. Η όλη δομή είναι σαφώς πιο περίπλοκη από ότι πριν 1000 χρόνια, και αυτό είναι λογικό με όλη την εξέλιξη που έχουμε, αλλά οι βασικές αρχές σήμερα είναι ξεκάθαρα οι ίδιες. Η εξής μια: Δουλεύουμε για άλλους. Και εν αντιθέσει με τους παλιούς δουλοπάροικους που ήξεραν τη μοίρα τους και τη θέση τους στην ιεραρχία, εμείς βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε πως είμαστε ελεύθεροι, πως είμαστε κύριοι της μοίρας μας και άλλα πολλά τέτοια. Διότι, λέει, επιλέγουμε τα αφεντικά μας. Αφεντικά, που μας πλασάρουν λόγια περί πατρίδας, έθνους, αξιών, ισονομίας, και βούρτσες μπλε, ενώ στην ουσία μοναδικός σκοπός τους είναι η είσπραξη των φόρων, και η μοιρασιά τους. Έτσι απλά. Ζούμε δηλαδή σε μια σύγχρονη «δημοκρατική» φεουδαρχία. Και οι αφέντες μας ζουν στα κάστρα. Όχι επάνω στο λόφο, όπως παλιά. Σε γυάλινα κάστρα με κεραίες. Και οι αλυσίδες που μας δένουν είναι ηλεκτρονικές. Και δεν σπάνε με τίποτα.
1 σχόλιο:
Πολυ πρωτοοοο!
Δημοσίευση σχολίου