Σήμερα έβρεξε πρώτη φορά μετά από μήνες ....
Κι η μυρωδιά της βροχής, έστω πάνω στα λίγα κομμάτια γης που απέμειναν ζωντανά σε αυτή την πόλη-απόδειξη της εσωτερικής μας ακαλίας, ήταν συγκλονιστική...
Ως οσμή ευωδίας που αναδύεται από τους κόκκους τού θυμιάματος μόλις αυτό αγγίξει την πυρωμένη ανθρακιά...
Περπατώντας για λίγο μέσα σε μια πράσινη γωνιά νόμισα πως γέμισε ο αέρας παραδεισένιες μοσχοβολιές ...
Έτσι ευωδίαζαν οι σταγόνες του υετού μόλις άγγιζαν το λιγοστό, φρυγμένο χώμα
«Ως πόκος γαστρί παρθενική κατέβης υετός Χριστέ και ως σταγόνες εν γη στάζουσαι » ....λέει ένα τροπάριο του Όρθρου των Χριστουγέννων...
Πόση θα ήταν σήμερα η χαρά της καχεκτικής νερατζιάς που κάθε καλοκαίρι, παλεύει να επιβιώσει απότιστη, εκεί δίπλα στην αφετηρία των λεωφορείων.
Πόση άραγε θα είναι κι η χαρά τής ανθρώπινης καρδιάς όταν λάβει τελικά την αισθητή Αγάπη που γυρεύει εναγωνίως...πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου