Σημάδια από κύμα

Στη μνήμη του Τάσου

I

Με το μέτωπο της νύχτας να πλένεται

σε μιας σελήνης το φως που έτρεμε

την αντοχή της θάλασσας

ήρθε χθες ένας φίλος έγνεψε

ενώ τα χείλη του αρχαίες

καλούσαν καταιγίδες

το σκοτάδι αντιστρέφαν

καιρό τώρα χαμένος στην αλμύρα της γης

ώσπου την παλιά του ξέβρασε φωνή

για ν’ απομείνουν σκιές

λέξεις κρεμασμένες

στην άκρη της μνήμης

…τις φωνές των άλλων κρατάμε

άλλο τίποτα ίσως

ακόμη ένα δυο βλέμματα είναι

ό, τι διαιρούμε απ’ τον κόσμο

όμως δες πως κοιμάται το πράσινο των λόφων

γύρω απ’ αυτή τη τρυφερή μουσική

των μάταιων ορισμών των πραγμάτων

καθώς πασχίζω να θυμηθώ

τα βότσαλα που διάλεγα μικρός

είναι ο αιώνας μου σκυμμένος

πάνω απ’ ένα λαμπρό αντίο…

αν έγινα βάρκα του χρόνου χαμόγελο

των άστρων που λιώνουν

ασύλληπτος παραμένει ο κόπος

να λογαριάζεις τη νεκρότητα

…δες τώρα αυτό το λευκό των λέξεων

την ανταύγεια της σιωπής

όσο το αλφάβητο θρηνεί

και στα χέρια σβήνουν οι στίχοι

κι ανήμπορος να κοιτάξω κατάματα

τις φλόγες που σκάβουν

τους κροτάφους της θλίψης

βλέπω…τον αιώνα μου σκυμμένο

πάνω απ’ ένα λαμπρό αστείο
και στα χέρια σβήνουν οι στίχοι
όνειρα μιας ανεκπλήρωτης εποχής



Νίκος Βουτυρόπουλος