‘’Ο Θεός αγάπησε τα πουλιά και έφτιαξε τα πουλιά και ο άνθρωπος τα αγάπησε και έφτιαξε τα κλουβιά’’.

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε… Μετράμε μέρες πια, μετράμε ώρες…

Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν φοβάμαι… Αν νιώθω ανασφάλεια ή σιγουριά…

Ίσως είναι το άγχος πριν το γεγονός… Η αίσθηση του καινούριου… Ξένη σε μια άγνωστη πόλη. Φιλική ή εχθρική, δεν ξέρω. Και τα δύο θα έλεγα. Οι άνθρωποι το ορίζουν αυτό. Έχω δει και απόλυτα φιλικούς ανθρώπους ,έχω δει και απόλυτα εχθρικούς. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είναι άνθρωποι που δεν συναναστρέφεσαι συχνά αλλά ελάχιστα, και η δεύτερη, είναι άνθρωποι που αναγκαστικά συναναστρέφεσαι.

Είδα ανθρώπους που ήταν ένα κομμάτι μάλαμα, είδα και άλλους που είναι του εξαποδω συγγενείς και το χειρότερο θέλουν να μας πείσουν ότι είναι άγγελοι.

Άλλα πίστευα και άλλα έκανα… Γιαυτό ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ… Πάτησα τις αρχές μου, που έλεγα ότι δεν θα παντρευτώ… Για καλό το έκανα, για κακό, δεν ξέρω να πω με σιγουριά… Όχι ότι ο άνθρωπος που διάλεξα και με διάλεξε δεν έχει κατανόηση κι αγάπη… Κάθε άλλο. Έχει και με το παραπάνω… Αλλά σε ένα γάμο δεν παντρεύεσαι τον άνθρωπο σου, παίρνεις πακετάκι και σετάκι το σόι του και κυρίως τους γονείς του. Στην περίπτωση αυτή δε, φτάνεις σε επίπεδα να θες να γίνεις πεθερο(α)- κτόνος, (το α δεν ήταν τυχαία βαλμένο εκεί, ο νοών νοείτο ποιος μου κάνει τη ζωή πατίνι).

Έχω βιώσει παραλογισμό. Δεν μου αρέσει να κατηγορώ, αλλά από το να φωνάζω στον άνθρωπο μου που δεν φταίει , καλύτερα να τα βγάλω όλα στην άσπρη οθόνη…

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα… Έτσι δεν είναι; Εδώ ισχύει με το παραπάνω… Δεν μπορώ να επεκταθώ, αλλά όλα θα ήταν διαφορετικά… Ο άνθρωπος μου δεν θα παιδευόταν, και η ζωή μας θα ήταν πιο εύκολη. Με λίγη βοήθεια, που οι γονείς μου προσφέρουν απλόχερα και οι δικοί του με την απλοχεριά του Σκρούτζ Μακ Ντακ, ενώ ορκίζονταν για το αντίθετο πριν αποφασίσουμε αυτό το γάμο.Εντάξει,δεν θέλω να πω ότι με φέρανε εδώ με το ζόρι, ήθελα να έρθω. Να φύγω από το χάος της Αθήνας, και εφόσον με τον άνθρωπο αυτό ταιριάζαμε, είπα ''γιατί όχι''.

Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσοι εγωιστές και η αγάπη τους είναι μόνο εγωισμός. Να έχουν τον άνθρωπο που αγαπούν(????) σκυλάκι του καναπέ για να ικανοποιούν το εγώ τους. Όταν αγαπάς, θέλεις αυτός που αγαπάς να περνάει όμορφα. Αν περνάει όμορφα μακριά σου, τον αφήνεις να ανοίξει φτερά και να φύγει, δεν τον κρατάς δέσμιο, εκεί, δίπλα σου, και να υποφέρει… Δεν θες να του χαλάσεις ό, τι πάει να χτίσει, για την ευτυχία του.

‘’Ο Θεός αγάπησε τα πουλιά και έφτιαξε τα πουλιά και ο άνθρωπος τα αγάπησε και έφτιαξε τα κλουβιά’’.

Εδώ βρίσκει την άμεση εφαρμογή της αυτή η φράση.

Η αγάπη δεν περιέχει εγωισμό. Αλλιώς δεν είναι αγάπη. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Ούτε καν η αγάπη της μάνας, τελικά... Πίστευα ότι είναι η μόνη δεδομένη αγάπη, μέχρι που είδα ότι γελάστηκα... Τελικά κάποιοι άνθρωποι πόσο ξεκρέμαστοι πρέπει να νιώθουν… Και πόσο θέλω να δώσω αγάπη… Να κλείσει το κενό, να λουλουδιάσει, όταν σε αυτό το κενό φυτρώνουν τσουκνίδες και πονάνε…

Η χειρότερη κατηγορία ανθρώπων είναι οι διπρόσωποι. Οι λύκοι που μεταμφιέζονται σε πρόβατα.

Αν άνοιγα το στόμα μου, σε όσους με έχουν πικράνει από τη μέρα που ήρθα (που είναι πολλοί και για πολλούς λόγους) ,θα ξεχύλιζε όλη η πόλη και θα πνιγόταν. Οι φωνές μου θα έφταναν στη Θεσσαλονίκη.

Ο λέξη παραλογισμός είναι ήπια για να χαρακτηρίσω κάποια άτομα.

Το σπίτι αυτό είναι σαν το γεφύρι της Άρτας. Ολημερίς το χτίζουμε, το βράδυ γκρεμίζεται. Πρέπει να προσλάβουμε έναν μόνιμο μάστορα να επιδιορθώνει τις ζημιές, να του κόβουμε μισθό με το μήνα.

Είμαι ο πιο θετικός άνθρωπος, ο πιο υπομονετικός, και έχω κατανόηση. Αλλά όταν μου πατάνε τον κάλο, και έχω δίκιο, δεν μου το στερεί ο ίδιος ο Θεός. Θα έρθει η ώρα που θα λάβει καθένας ό, τι αξίζει.

Από τη μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ, λες και με έχουν καταραστεί. Πρώτα με τον πυρετό, με το νοσοκομείο και όσα τράβηξα με όλους εκεί μέσα, με τις αντιβιώσεις και τις ενέσεις. Προχθές σε ένα πανηγύρι που πήγαμε, με το αμάξι, με τους γονείς μου και το Στέλιο, όπως περπατάγαμε, πατάω μια λακούβα, παραλίγο να στραμπουλήξω το πόδι, πρησμένο είναι το πόδι μου τώρα… Θα πήγαινα με πατερίτσες στην εκκλησία στο τέλος, αν δεν με κράταγε ο Στέλιος απ’ το χέρι, θα είχε φάει το πρόσωπο μου χώμα, θα έπεφτα κάτω να προσκυνήσω σαν τους Μουσουλμάνους.

Αν γράψω όλους τους παραλογισμούς που έχω δει και ακούσει, όσοι διαβάσουν θα πέσουν από τις καρέκλες. Θα τραβάνε τα μαλλιά να τα ξεριζώσουν. Για γέλια και για κλάματα.

Τελικά μάλλον θα το ρίξω στην τρελή και θα επιβιώσω. Εφόσον ΄΄ η αλεπού είναι 100 χρονών και το αλεπουδάκι είναι 101’’ θα επιβιώσω. Γιατί εγώ, αν και αλεπουδάκι, ξέρω περισσότερα για τη ζωή από την αλεπού.

Στην Αθήνα όταν ζεις για να επιβιώσεις, περνάς ‘’χίλια μύρια κύμματα’’. Αν δεν δεις αυτές τις αποτρόπαιες εικόνες που όλοι λίγο ως πολυ είχαμε δει κάποια φορά, να εκτυλίσονται γύρω σου ,δεν μαθαίνεις τη ζωή. Τα περιγράφω στο Στέλιο και έχει φρίξει. Σκέψου να τα ζούσε. Το ίδιο ισχύει για όλους. Δεν μαθαίνεις τη ζωή όταν όλα τα έχεις βολικά. Αν δεν φας το χαστούκι να φέρεις σβούρα τον εαυτό σου, δεν μαθαίνεις τη ζωή αν για όλα αποφασίζουν οι άλλοι και εσύ δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα, ούτε τα βασικά του νοικοκυριού ,και όλη μέρα είσαι στα σπίτια της γειτονιας για καφέ, στις λοιπές κατίνες για κουτσομπολιό. (ονόματα μην λέμε για ποια χτυπάει η καμπάνα, της περιγραφής).

Κατά τ ‘ άλλα ,είμαστε σε καλό δρόμο, οι δουλειές ψιλοτελειώνουν, έχουμε κλείσει ξενοδοχείο για ταξίδι, Πήλιο, για 5 μέρες, να κάνω κανένα μπανάκι, έχω μείνει με 3 μπάνια… Μας περιμένει χειμώνας, δεν θέλω να τρέχω στους ΩΡΛ συνέχεια.

Πιστεύω ότι μετά το γάμο, όλα θα φτιάξουν σταδιακά. Θα στρογγυλέψουν οι γωνίες και θα είμαστε οι δυο μας στο σπίτι ,χωρίς παρεμβάσεις, να χτίσουμε σιγά σιγά τη ζωή μας.

Ειμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και δίνω τον αγώνα μου. Δεν πέρασα από τόσες τρικυμίες σε ωκεανούς, για να βουλιάξω τώρα στα ρηχά, στην άκρη της ακτής. Θα επιβιώσω. Σίγουρα.Επιβίωσα σε πολύ χειρότερες συνθήκες.

Τελευταίο μου κείμενο, υποθέτω, σαν ανύπαντρη.

Καλό μήνα εύχομαι. Με λιγότερη γκρίνια, λιγότερο παραλογισμό, λιγότερη κακία, λιγότερο ψέμα, λιγότερη διπροσωπία, λιγότερους καυγάδες, λιγότερη τσιγκουνιά (στα χρήματα και κυρίως στα συναισθήματα).

Με περισσότερη αγάπη, περισσότερη αλήθεια, περισσότερο συναίσθημα, περισσότερη λογική, περισσότερη κατανόηση, περισσότερη αισιοδοξία.

Όλα αυτά που κάνουν όμορφη τη ζωή…

Αυγή