Θα θυμηθείς εκείνο το παράξενο φαράγγι
όπου τα παλλόμενα αρώματα αναρριχήθηκαν,
πότε-πότε ένα πουλί ντυμένο
με νερό και βραδύτητα: φορεσιά του χειμώνα.
Θα θυμηθείς της γης τα δώρα:
άγριο άρωμα, χρυσαφένια λάσπη,
χορτάρια θαμνώδη, ρίζες τρελλές,
αγκάθια μαγικά σαν σπαθιά.
Θα θυμηθείς τα άνθη που έφερες,
άνθη σκοτεινά και νερό σιωπηλό,
άνθη σαν μια πέτρα αφρώδη.
Και εκείνη η φορά υπήρξε όπως ποτέ και πάντα:
πηγαίνουμε εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα
και βρίσκουμε αυτό που μας προσμένει.
Pablo Neruda
De Cien sonetos de amor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου