ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ προχθές στο βρετανικό Τύπο για την απόφαση του Ρόμπερτ Ρόμπινσον να πει το οριστικό «αντίο» στην εκπομπή Brains of Britain, την οποία παρουσίαζε από το 4ο πρόγραμμα ραδιοφωνίας του BBC για περισσότερο από 3 δεκαετίες, με κυρίευσε η μελαγχολική σκέψη ότι κάποτε το μαγικό αυτό μέσον ήταν πραγματικά συντροφιά του ανθρώπου (τον πληροφορούσε, τον διαπαιδαγωγούσε, τον ψυχαγωγούσε), και όχι απλώς «υπόκρουση», όπως έγινε πια σήμερα.
Το Brains of Britain ήταν ένα παιχνίδι γενικών εγκυκλοπαιδικών γνώσεων. Ο Ρόμπινσον, χωρίς το πανίσχυρο όπλο της εικόνας, αλλά μόνο με το κοφτερό του μυαλό, το αξεπέραστο χιούμορ του, τις έξυπνες και πνευματώδεις ατάκες του, κατάφερνε αυτό το παιχνίδι να το μετατρέψει σε σόου. Εκατοντάδες χιλιάδες ακροατές είχαν ραδιοφωνικό ραντεβού μαζί του κάθε εβδομάδα και απολάμβαναν κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Το ραδιόφωνο, με την αξεπέραστη δύναμη του λόγου και του ήχου, έδωσε σε μια εκπομπή τη «γοητεία και λάμψη» μιας ολοζώντανης εικόνας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, χρόνο με το χρόνο, λιγοστεύουν οι σπουδαίοι οικοδεσπότες τέτοιων εκπομπών. Οχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και στα δικά μας μέρη, όπου απολαμβάναμε κάποτε ώς και θεατρικές παραστάσεις από το ραδιόφωνο, ωσάν να ήμασταν εκεί και να τις βλέπαμε. Εκπομπές για το βιβλίο. Εκπομπές συναρπαστικού διαλόγου. Εκπομπές που αναδείκνυαν καινούργιες μουσικές και νέους δημιουργούς. Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πολλά από αυτά και θα είναι άδικο. Το Brains of Britain φιλοξενούσε κάθε χρόνο 48 παίκτες. Αυτοί έδιναν σκληρό αγώνα για να κερδίσουν το έπαθλο, που ήταν ένας ασημένιος δίσκος -τίποτ' άλλο. Στο τέλος δε, δινόταν η ευκαιρία και σε ακροατές να παίξουν εναντίον του Brains of Britain. Και, εάν τον νικούσε, κέρδιζε ένα κουπόνι να πάει σε βιβλιοπωλείο της αρεσκείας του και να διαλέξει όποιο βιβλίο ήθελε. Η εκπομπή, ευτυχώς, συνεχίζεται. Και στο τιμόνι της θα είναι πλέον ο Ράσελ Ντέιβις που, αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, αντικαθιστούσε τον Ρόμπινσον, του οποίου η υγεία έχει κλονιστεί. Το BBC είναι από εκείνους τους κρατικούς οργανισμούς που έχουν εκσυγχρονιστεί, αλλά χωρίς να ξεπουλήσουν και την παράδοσή τους. Από εκείνους που δύσκολα θα βρεθεί απλός φορολογούμενος πολίτης της Βρετανίας που να παραπονεθεί ότι τα λεφτά που πληρώνει για το BBC δεν πιάνουν τόπο.
Θάνατος... λαϊφστάιλ!
«ΕΥΛΟΓΙΑ». Αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου, όπως λέει ο εκδότης του, περιοδικού στον κόσμο με τη βασική θεματολογία του να ασχολείται με το θάνατο. Ο κ. Τζιμ Θόρντον, 47 ετών, είπε ότι η ιδέα να εκδώσει ένα τέτοιο περιοδικό (που από αισθητικής απόψεως μοιάζει και με περιοδικό λαϊφστάιλ!), του ήρθε όταν, σε διάστημα 14 μηνών, έχασε σε τροχαία δυστυχήματα δύο αγαπημένα του οικογενειακά πρόσωπα. Και τότε, λέει, συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει ένας πρακτικός οδηγός για το πώς να κάνει κάποιος όσα χρειάζονται για την κηδεία, ούτε και σοβαρή ενημέρωση για να αναζητήσει κανείς ψυχολογική υποστήριξη ώστε να ξεπεράσει την απώλεια. Ο κ. Θόρντον έχει φτιάξει και ιστοσελίδα με τον ίδιο τίτλο, www.eulogymagazine.co.uk, και εκεί στοχεύει σε ένα «πιο διεθνές αναγνωστικό κοινό». Από το πρώτο τεύχος εντοπίζει κάποιος μια μάλλον ατυχή προσπάθεια ωραιοποίησης του θανάτου. Ο εκδότης τον αποκαλεί «αποθέωση της ζωής» και σε άλλες του σελίδες προτείνονται τρόποι «πανηγυρικού στολίσματος των φέρετρων». Εννοείται δε ότι βασικοί διαφημιζόμενοι είναι οι ιδιοκτήτες γραφείων τελετών, οι οποίοι, όπως διαβάσαμε, εκτός από τις γνωστές τους υπηρεσίες, προσφέρουν και «στους προσφιλείς συγγενείς» ειδικά σεμινάρια παρηγοριάς, όπως τα ονομάζουν, για τις πρώτες δύσκολες μέρες και ακολούθως «εντατικά μαθήματα ψυχολογικής στήριξης». Στο πρώτο τεύχος φιλοξενείται συνέντευξη της ηθοποιού Μόλι Πάρκιν, η φωτογραφία της οποίας στο εξώφυλλο έχει κάτι το μακάβριο, είν' αλήθεια! Μιλάει πολύ για το θάνατο και πολύ λιγότερο για τη ζωή. Υπάρχει και μία μαρτυρία ενός στρατιώτη, που υπηρέτησε στο Αφγανιστάν και περιγράφει πώς ένιωθε όταν έβλεπε άλλους γύρω του να πεθαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου