Είναι κάποιες μέρες που η διάθεση
παίρνει μια τούμπα
και σε πάει εκεί που θέλει.
Δεν είναι η πρώτη φορά.
Το γνωρίζω αυτό το παιχνίδι του μυαλού.
Θέλει να με νικήσει να με ρίξει κάτω,
να με πατήσει, να λιώσω.
Δεν αντέχω να διακρίνω,
στο βλέμμα σου κρυμμένη θλίψη..
Μη μου χαμογελάς, για να με ξεγελάσεις.
Αυτό το παιχνίδι το έχουμε ξαναπαίξει.
Είναι ένα θέατρο σκιών
και οι σκιές σου γνώριμες.
Μη με αποφεύγεις, μη βιάζεσαι να φύγεις,
είναι μάταιο.
Θέλω να γίνω, όπως τότε που σε κρατούσα,
μια σταλιά από την παλάμη ως τον αγκώνα…
Τότε που σε βούτηξα στην κολυμπήθρα..
Ήμουν η νονά…
Που μοιράζεσαι τα μυστικά ,
την χαρά σου, την οργή σου…
Τώρα θες να με λες μαμά,
μετά την οδυνηρή αποχώρηση
της δικής σου…
Θα είμαι ότι θέλεις..
Γέλα καρδιά μου!
γιαγιά Αντιγόνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου